Είναι κάποιες μπάντες, κάποιες μουσικές, κάποιοι άνθρωποι που έχουν κάτι. Αυτό που σε παίρνει απ’ το χέρι και σε πάει μαζί του. Όπου και αν πηγαίνει. Πολλές φορές πας χωρίς να το θέλεις. Πολλές ακόμα φορές πας χωρίς να το ξέρεις καν και ξαφνικά πιάνεις τον εαυτό σου να βρίσκεται κάπου ή που δεν έχει ξαναπάει ή που έχει πάει αλλά το έχει ξεχάσει. Αυτό είναι οι Pain Of Salvation και κατ’ επέκταση ο κύριος Daniel Gildenlow.
Άκουσα πρώτη φορά Pain of Salvation στο “The Perfect Element, Part I”. Ούτε θυμάμαι πως τους είχα μάθει. Λογικά από τη, μεγάλη ομολογουμένως, σχολή του Metal Hammer. Παρακολουθούσα τους progressive-άκηδες και όσο μου επέτρεπε το χαρτζιλίκι, αγόραζα CD. Έκτοτε ήταν (και είναι) για πολύ καιρό στις μπάντες που ανέφερα ως αγαπημένες μου και ενίοτε σταθερή παρέα στις “μαύρες μου”. Όταν πριν δύο χρόνια διάβαζα τα posts του Daniel μέσα από το νοσοκομείο που νοσηλευόταν έχοντας flesh-eating bacteria (WHAT THE FUCK?) και περιέγραφε την κατάστασή του και το πως πραγματικά πάλευε για τη ζωή του, σφιγγόταν το στομάχι μου. Μετά από μήνες θεραπείας, νοσηλείας και ότι άλλο συνεπάγεται μια τέτοια κατάσταση, ο Daniel και οι γιατροί του όχι μόνο τα κατάφεραν, αλλά δύο χρόνια μετά οι Pain of Salvation κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, ηχογραφημένο στο ίδιο μέρος που νοσηλεύτηκε.
Το κρεβάτι του νοσοκομείου γίνεται το όχημα μας, με το οποίο ταξιδεύουμε μαζί με τον Daniel πηγαίνοντας προς το θάνατο, του γυρνάμε την πλάτη και σχεδόν γεννιόμαστε ξανά, γεμάτοι ελπίδα και δίψα για ζωή. Σχεδόν σε κάθε στίχο του συναντάμε τον Daniel να μας προσκαλεί να ταυτιστούμε μαζί του, να μας υπενθυμιζει υποσυνείδητα πως όλα μπορεί να αλλάξουν σε μια στιγμή, να μας τραβάει μαζί του στις τελευταίες του ώρες και να ενώσουμε τη φωνή μας μαζί του στην εσωτερική του συνομιλία με τον εαυτό του, σε αυτό το συγκλονιστικό “I want to stay…” του “If this is the end”. Το “In the passing light of day” είναι το πιο προσωπικό και βιωματικό album του Σουηδού, παραπάνω ίσως και από το “Remedy Lane”. Μια εμπειρία ζωής, δεν έχει σημασία καλή ή κακή, που την αποτυπώνει στο χαρτί και τη ντύνει με μερικές από τις πιο όμορφες και ταυτόχρονα σκοτεινότερες μουσικές που έχει γράψει ποτέ.
Το “In the passing light of day”, το δέκατο album των Σουηδών σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την επιστροφή τους στον ήχο που τους καθόρισε στο μουσικό στερέωμα έχοντας κατά τα 2/3 line-up που μετράει μόλις δύο-τρια χρόνια. Με το Ragnar Zolberg να έχει εξέχουσα θέση δίπλα στον Gildenlow, με μπόλικη συμμετοχή σε δεύτερα φωνητικά, ενδεχομένως στο πρόσωπου του Ισλανδού να έχει βρει έναν καινούριο συνοδοιπόρο στα μουσικά του ταξίδια. Ιδίως μετά τα “Road Salt”, πολύς κόσμος, ανάμεσα τους κι εγώ εν μέρει, πίστεψε ότι ο κύκλος τους πλησιάζει προς το κλείσιμό του και το είχε αποδεχτεί αυτό σαν μια φυσική εξέλιξη. Το “In the passing…” έρχεται σαν γροθιά στο στομάχι εκεί που δεν το περιμένεις. Κινούμενο στα χνάρια του “Remedy Lane” και του “Perfect Element…” σε πιάνει από το λαιμό και σε αφήνει με δυσκολία να αναπνεύσεις καθ’ όλη τη διάρκειά του. Επιστροφή σε progressive μονοπάτια, βαριά riffs, μελωδίες που σου ταρακουνάνε το κεφάλι, στακάτα τύμπανα και σουηδική παραγωγή εξαιρετικού επιπέδου. Ειλικρινά λίγη σημασία έχουν όμως αυτά σε ένα τέτοιο δίσκο γι’ αυτό δεν θα πω παραπάνω.
Ακούγοντας το album στο αμάξι, χαράματα, πηγαίνοντας για δουλειά, σκεφτόμουν ότι οι Pain of Salvation είναι συναισθήματα μεταμφιεσμένα σε μουσική. Ρομαντικό ίσως. Θα μου πεις όμως αυτό δεν είναι η μουσική;
“…Fuck all they say, I want to stay…”