Παρασκευή βράδυ, το Gagarin 205 ήταν έτοιμο να φιλοξενήσει μια συναυλία που βγήκε πολύ σύντομα -και πολύ δικαιολογημένα- sold out. Μιλάμε προφανώς για τη συναυλία Παιδί Τραύμα και Pan Pan, ενός από τα πιο δυνατά και ταιριαστά double bill της χρονιάς. Δύο μουσικά ονόματα που μιλούν στην καρδιά πολλών από εμάς, με μια εντυπωσιακά συγκινητική σύνδεση με τον κόσμο. Τρανή απόδειξη η βραδιά αυτή που θα μείνει αξέχαστη για όλους.
Ανταπόκριση: Λευκοθέα Μακρή / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου (πλήρες photo report εδώ)
Η ουρά αναμονής που έπιανε όλο το πεζοδρόμιο της Λιοσίων 205 έδινε σημάδια πως η ώρα έναρξης της συναυλίας ίσως καθυστερούσε λίγο. Και όπως και έγινε. Λίγο μετά τις 9 και μισή πρέπει να ήταν όταν ο κόσμος είχε κατακλύσει το Gagarin και υποδεχόταν με χειροκροτήματα τον Pan Pan.
Ξεκινήσαμε ευλαβικά με τη γνωστή «προσευχή» της “Πλαστελίνης” και στη συνέχεια ξεδιπλώθηκαν μπροστά μας οι αγαπημένες ιστορίες του Αγοριού Φάντασμα. Το κοινό το έβλεπες πραγματικά να «διψάει» για τα τραγούδια του Pan Pan. Σαν οι στίχοι και τα χορευτικά beat των τριών “Φαντασμαγοριών” να ήταν το μόνο αντίδοτο που θα γιάτρευε την πλήξη της καθημερινότητας και θα έδιναν νόημα στην Παρασκευή όλων εκείνων των ατόμων που είχαν συγκεντρωθεί στο Gagarin. “Μείνε σε θέλω/Μήνες σε θέλω”, “Τα παιδιά θέλουν χορό”, “Ταξιδεύω στα αστέρια”, το ένα beat διαδεχόταν το άλλο, ο κόσμος δεν σταματούσε να τραγουδά με όλη τη ψυχή και να χορεύει με όλη του την όρεξη.
Νομίζω πως βρισκόμαστε σε μια μετά-Χτύπα με σαν ρεύμα στην πίστα εποχή, η οποία ονομάζεται “Ανισόπεδη Ντίσκο”. Χωρίς βέβαια ακόμη να έχει ξεθωριάσει η απίστευτη ενέργεια που διοχετεύει το συγκεκριμένο τραγούδι. Η αιθέρια παρουσία της Καλλιόπης Μητροπούλου, η οποία συνοδεύει με την απίστευτα μελωδική και εξαιρετική φωνή της, στέκεται σαν φύλακας-άγγελος-νεράιδα δίπλα στον Pan Pan και ο Γιώργος Λιγουριώτης δίνει δυνατά και γεμάτος πάθος το ρυθμό που απαιτείται. Δεν θα μπορούσε να λείπει φυσικά και η Λυγερή Μητροπούλου, που ανέβηκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει όπως μόνο εκείνη ξέρει το “Κάτι στο κομοδίνο”, ενώ ακούσαμε και το καινούριο κομμάτι που κυκλοφόρησαν οι Echo Tides, σε μια ταιριαστή για Pan Pan-μιξαρισμένη εκδοχή.
Το πάρτι όμως δεν είχε τελειώσει. Το Παιδί Τραύμα έπρεπε τώρα να ανέβει στη σκηνή για να δώσει τη δική του ηλεκτρισμένη ενέργεια στη βραδιά. Δεν έχω δει πολλές φορές το Παιδί Τραύμα ζωντανά, αλλά νομίζω πως αυτή ήταν μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχει δώσει. Και φυσικά όταν λέμε ΠΤ εννοούμε πλέον όλη τη μπάντα, με τον Κώστα Γάμμα (μπάσο, φωνητικά), τον Δημήτρη Γρηγοριάδη (drums – spdsx), τον Αντώνη Παπαδόπουλο (κιθάρα), και την Εmi Path (synths, φωνητικά). Δεν μου περνούσε ποτέ από το μυαλό την πρώτη φορά που άκουσα “Το μπολ”, ότι αυτός ο μουσικός θα έδινε τέτοιου είδους δυναμικά λάιβ και ότι εγώ θα παρακολουθούσα τις συναυλίες του και θα γούσταρα τόσο πολύ. Τα λόγια και οι στίχοι σε αγγίζουν, η ερμηνεία σε ταρακουνάει και ο χορός σε μαγνητίζει.
Άλλοτε ερμηνεύει εκφραστικά μπροστά στο μικρόφωνο, άλλοτε πιάνει την κιθάρα σαν “Ροκσταρ” και «δίνει πόνο» μαζί με τον Αντώνη και άλλοτε χορεύει σαν άλλος Ian Curtis που τον έχει μαγέψει ο ρυθμός και η μελωδία. “Χιονάτη”, “Νερατζιά”, “Με Λένε Μαρία”, ακούσαμε όλα τα αγαπημένα μας κομμάτια. Ανάμεσά τους ήταν και το “Το λάθος τρένο”, τραγούδι που κυκλοφόρησε μαζί με τον Φοίβο Δεληβοριά, αλλά και το “Τρομακτικό”, ένα άκρως χορευτικό δείγμα από τον καινούριο δίσκο λογικά που έρχεται. “Πάτσι”, με την Emi αναπόσπαστο κομμάτι στα φωνητικά. “Στοπ”, συγκινητικό και ταυτόχρονα έντονο. Παιδιά όμως εγώ τα έλεγα και από το Westside Festival. To “Στη βεράντα” είναι από τις καλύτερες στιγμές του λάιβ. Απογειώνεται ζωντανά και την Παρασκευή όλοι πάνω στη σκηνή τα σπάσανε κυριολεκτικά. Εθιστικά κολάσιμες και άρρωστες οι κιθάρες.
Μια μοναδική στιγμή και για τους μουσικούς και για όσους παρευρέθηκαν, μια δυνατή στιγμή που δείχνει τι μπορεί να κάνει η μουσική στις ψυχές μας. Το πάρτι επαναλαμβάνεται στις 8/12. Προλαβαίνετε.
