Ένας τύπος που ξεκίνησε χωρίς να δείχνει το πρόσωπό του… και τώρα γίνεται αυτό: Press conference, Gazarte, προακρόαση δίσκου «Μέινστριμ», λίγες ημέρες πριν την επίσημη κυκλοφορία του από τη United We Fly. Weird. Η εξωστρέφεια που ενισχύθηκε, απελευθέρωσε την εικόνα-πρόσωπο, την κίνηση, τον ήχο-δομή, την τάση από κοινωνική εμφάνιση σε κοσμική εκδήλωση. Το εν λόγω album έχει σκοπό και στόχο να γίνει mainstream.
H ιδέα του βασίστηκε στην παρατήρηση μιας οικογένειας, αυτής που κοσμεί το artwork του εξωφύλλου, η οποία φιλοξένησε τον Τάσο (aka Παιδί Τραύμα) για εύλογο χρονικό διάστημα στο σπίτι της, σηματοδοτώντας το πέρασμα από το ατομικό σε συλλογικό επίπεδο. Synth-pop στο άκουσμα, επικαλείται το συναίσθημα και την ενσυναίσθηση. Δείγματα έχουμε ήδη ακούσει στα live του, τα ηχεία έχουν στηθεί (αν και ο ήχος χάνεται αν δεν σταθούμε κεντρικά, κοντά τους), οι απαραίτητες ονομαστικές συστάσεις και ευχαριστίες στους μουσικούς που συμμετείχαν και στους συντελεστές για τη δημιουργία του, καταπέλτης. Και η ολοκληρωμένη ακρόαση ξεκινά.
«Τρομακτικό», για τα πραγματικά θέλω μας, κρούει τον κώδωνα, έστω κι αν το ύφος έχει χορό και το είδος χρησιμοποιεί τα disco beats ενάντια στην ροή της μελωδίας των φωνών. Η «Διαστημική Αποστολή» υπήρχε σαν θέμα και ήταν στα σκαριά από τα 18 του χρόνια (όπως μας σχολιάζει λιτά στα ενδιάμεσα των κομματιών) και πλέον κρίνεται έτοιμη για το ταξίδι της. Γεμάτη post-κινηματογραφικό παλμό, αυτομάτως τραβάει την προσοχή μου, με συγκινεί. «Κράτα μου το χέρι όταν βλέπουμε ταινία και ξερίζωσε το αν δεν έχει happy end». Με ταράζει. «Κι όταν σε ρωτήσω «πια τι έχει σημασία;» Κοίτα με αδιάφορα και πες «μόνο το χθες». Δυσανασχετώ. «Η αγάπη, δεν τα νικάει όλα», μας προλογίζει για «Το Ατύχημα». Μεταξύ ποίησης και rap η απόδοση, ηλεκτρονική και θανάσιμα ατμοσφαιρική. «Ροκ Σταρ», μελωδικά και απόλυτα, όπως αρμόζει στο hit που προορίζεται να γίνει, πόσο μάλλον ντυμένο στο υπέροχο videoclip του, που συνεχίζει την ιστορία του εξαιρετικού «Απόψε Φυλάω Τον Εαυτό Μου Για Σένα», όπου με την κορύφωση της ενορχήστρωσης θα λήξει η πρώτη πλευρά του δίσκου.
Εντωμεταξύ μας κερνάει μπύρες και κρασί, ποικιλίες τυριών, κριτσίνια…
2η πλευρά. «H Λίμνη», σαν αντίκρισμα στη μονότονη μελαγχολία που αποπνέει ο ρυθμός και οι στίχοι, προβάλλει την προοπτική στην εξέλιξη μέσα από τα πειράγματα της κιθάρας και της τρομπέτας. Βιολί, κοντραμπάσο στα πρόσθετα όργανα για «Τα Μυστικά», που ερμηνεύει υπέροχα η Νεφέλη Φασουλή, και που πιθανόν να οδεύει σε next big thing. «Γι’ αυτό είναι τα κορμιά για να χαλάνε, ας τα χαλάσουμε, λοιπόν». «Πείτε κι άλλο» μας προτείνει ο Τάσος και ‘bear with it’ για τη συνέχεια του «Γκούφυ», μια ενδιαφέρουσα pop-rock μπαλάντα γραμμένη για πιάνο να τρυπάει τα σπλάχνα κατά το παθητικό, γεμάτο απάθεια φινάλε της. Το τελευταίο τραγούδι είναι η απάντηση της αρχής του εγχειρήματος. «Αυτό».
Υ.Γ. Αν και δεν ήμουν σίγουρη ότι μπορώ να ξεπεράσω το «Θα Καταστρέψω Τον Κόσμο» έτσι εύκολα, όσο οι ακροάσεις μεγαλώνουν ποσοτικά στις επαναλήψεις, τόσο αποκτούν και την πραγματική, ποιοτική τους υπόσταση. Χρειάζεται χρόνο η χώνεψη, και θέληση η αποδοχή και η αναγνώριση. Ευχαριστούμε για την όμορφη βραδιά!
