Δωδέκατο album για τους Σουηδούς Opeth, και ομολογώ ότι ανυπομονούσα σαν μικρό παιδί για το πρώτο άκουσμα του “Sorceress”. Ιδιαίτερα εδιαφέρουσα είναι για εμένα και η επιλογή της μπάντας να ηχογραφήσει το “Sorceress” στο Rockfield studios, στην Ουαλία, όπου είχε ηχογραφηθεί και το “A night at the Opera” των Queen. Λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά… για τους απανταχού music nerds!
Με το “Sorceress” η μπάντα συνεχίζει στο ίδιο μονοπάτι που ακολουθεί από το 2011, δηλαδή τέλος τα “brutal” φωνητικά (o Akerfeldt τελευταία φορά “ούρλιαξε” το 2008), τα death metal riffs και γενικά έχουν κάνει ένα βήμα πίσω απο τα ακραία στοιχεια, που διέκρινε κανείς στη μουσική τους, και ξαφνικά μεταλλάχθηκαν σε μια synth-based prog rock μπάντα. Όπως γίνεται έυκολα κατανοητό αυτή η αλλαγή πορείας σε πολλούς fans δεν άρεσε και σε άλλους άρεσε. Για μένα απλά οι δύο προηγούμενοι δίσκοι τους ήταν χαμηλότεροι των προσδοκιών μου. To “Sorceress” όμως, απο το πρώτο κιόλας άκουσμα, ένιωσα ότι είχε κάτι απο τον χαρακτήρα των παλιών καλών Opeth. Έχει αρκετά riffs με πολλες αναφορές σε πιο κλασσικές rock γραμμές και το όμοτιτλο κομμάτι πραγματικά σου καρφώνεται στο μυαλό απο τη πρώτη φορά που το ακούς. Tο “Will O the Wisp” άνετα ειναι απο τις καλύτερες μπαλάντες που έχουν γράψει και ταυτόχρονα είναι ικάνοι στο “Strange Brew” να παίξουν avant-garde prog και να σε κανουν να χάσεις τα λογικά σου με τους ρυθμούς.
Εν κατακλείδι, το “Sorceress” είναι ο κάλυτερος δίσκος των Opeth από την αλλαγή στη μουσική πορεία τους. Είναι ένας δίσκος αντιφάσεων που μπορεί να βρείς σε αυτόν τη καλύτερη μπαλάντα της δεκαετίας, το καλύτερο folk κομματι που άκουσες ever και χωρίς να αλλάξεις CD, πατώντας ‘next’ στο CD player σου, μπορεί να βρείς το πιο heavy riff. Άυτο είναι και το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό των Opeth ασχέτως “μουσικής ταμπέλας” που μπορεί κάποιος να τους βάλει. Aπλά πατήστε play!
