Βράδυ Παρασκευής και τι καλύτερο από από απροσδιόριστης “ταμπέλας” Σουηδική μουσική, με καλή παρέα, ως προετοιμασία για την πατροπαράδοτη, Παρασκευιάτικη μπυροποσία! Τρία χρόνια μετά την τελευταία τους επίσκεψη, οι Opeth, αποφάσισαν να ξανά τιμήσουν, με την παρουσία τους, τη χώρα μας, και το ελληνικό κοινό, ως αντάλλαγμα, έκανε κάτι το οποίο μπορεί να συμπεριληφθεί σε δύο και μόνο λέξεις: SOLD OUT!
Ανταπόκριση: Δημήτρης Κοντορούσης / Φωτογραφίες: Δανάη Φωκίου (περισσότερες εδώ)
Ακιβώς στις 20:45, όπως ήταν προγραμματισμένο, ανέβηκαν στη σκηνή οι Αθηναίοι Poem. Παρουσιάζοντάς μας κομμάτια από το επερχόμενο “Skein Syndrome”, ο ήχος του οποίου αποκλίνει κατά πολύ από το ντεμπούτο album τους, “The Great Secret Show”, από το οποίο ακούστηκε μόνο το αγαπημένο, επικό “Giant”. Ό,τι καλύτερο για να μπούμε στο κλίμα για την συνέχεια! Ελπίζουμε σε περισσότερα live από τους Poem, μιας και τα τελευταία λίγα χρόνια, τους έχουμε χάσει.
Δέκα παρά λίγο, έδειχνε το ρολόι και σύμφωνα με το πρόγραμμα, και λίγα λεπτά νωρίτερα, τα φώτα έσβησαν και ο περίεργος, σαχλός Σουηδός Mikael Åkerfeldt και η παρέα του, ανέβηκαν επί σκηνής, υπό τις ιαχές ενός ασφυκτικά γεμάτου Gagarin. Δυο-τρία χαμόγελα, “ωπ, excuse me και λίγο να κουρδίσουμε τις κιθάρες γιατί δεν εμπιστευόμαστε τον “κακομοίρη” τον roadie που έτρεχε πάνω-κάτω να κουρδίσει και να στήσει τα πάντα” και τώρα που το λες, ας παίξουμε κι ένα “Eternal Rains Will Come” για προθέρμανση και ζέσταμα. Εμφανώς ανανεωμένοι και πολύ πιο δεμένοι από την τελευταία φορά που είχα ξανά παρακολουθήσει συναυλία τους, οι Opeth, αυτή τη φορά, ήρθαν αποφασισμένοι να κατεδαφίσουν το Gagarin 205. Groove-άτο “Cusp of Eternity”, για τη συνέχεια, μιας που πρέπει κι αυτοί να προωθήσουν τον νέο τους δίσκο, τι δηλαδή τσάμπα τον βγάλανε; (σ.σ.: ΝΑΙ!) Και η στιγμή της ανασκαφής τους παρελθόντος είχε καταφθάσει. Όπως μας προϊδέασε ο κύριος Mikael “μουστάκι” Åkerfeldt, αυτό που επρόκειτο να ακολουθήσει, είναι ένα potpourri όλης της ιστορίας τους. (σ.σ.: το “Orchid” που πήγε ρε παιδιά;)
“The Drapery Falls”, από το εκπληκτικό “Blackwater Park” και για να μην μείνει καμία τρίχα ξαπλωμένη και αραχτή, στα καπάκια “The Moor”, από το αριστουργηματικό “Still Life”. Αφού ακούστηκε κάθε είδους ανούσια πληροφορία από το στόμα, ενός από τους πιο σαχλούς ανθρώπους επί γης (πάντα με την καλή έννοια), όπως το ότι η μπάντα είναι άυπνη για να βρίσκεται κοντά μας, καθώς και ότι ο ίδιος δεν πρόλαβε ούτε να να χτενίσει την ανέμελη χαίτη του, μια φωνή από το κοινό ακούστηκε, η οποία επιζητούσε το “Bleak”. “This song is to fucking boring to play”, ήταν η απάντηση του Åkerfeldt, μα η, πάντα, καλή διάθεση και η ακραία καλή επικοινωνία που έχει η συγκεκριμένη μπάντα με το κοινό της, έκανε το χατίρι της “φωνής” και τα πρώτα 4-5 λεπτά του “Bleak”, έφτασαν καλοδεχούμενα στα αυτιά μας. Η συνέχεια κι αν ήταν απρόσμενη! “Μπορεί να μην ξέρετε το συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά εμείς θα το παίξουμε ούτως ή άλλως!”, ήταν ο προλογισμός του, βγαλμένου από τα βάθη του παρελθόντος, “Advent”, όταν ακόμα οι Opeth, κατατάσσονταν σε μια από τις καλύτερες Σουηδικές, μελωδικές death metal μπάντες! “Elysian Woes”, “Widowpane”, The Devil’s Orchard” και “April Etheral”, στην αρχή του οποίου, όπως γίνεται πάντα, τονίστηκε το πόσο black metal είναι το συγκεκριμένο κομμάτι (σ.σ: ..δεν..) και το πόση παρέα έκαναν οι Opeth με τους Emperor, και άλλα αντίστοιχα συγκροτήματα, την εποχή που γράφτηκε και κυκλοφόρησε το “My Arms Your Hearse”.
“The Lotus Eater” και “The Grand Conjuration”, για το κλείσιμο της υποκρισίας, μιας που κανένας δεν πίστεψε ότι αυτό το live θα τελείωνε τόσο άδοξα, χωρίς να έχει δοθεί η δέουσα σημασία στη δισκάρα που ακούει στο όνομα “Deliverance”! “Now we will play a 12-13 minutes masterpiece. […] Bang your fucking heads”, ήταν το εναρκτήριο λάκτισμα, για να ακουστούν οι πρώτες, διεστραμμένες νότες του ομώνυμου “Deliverance”. Μετά από δύο ώρες και δέκα λεπτά, παρακαλώ, χωρίς καμία τσιγκουνιά στην ομιλία και στην επικοινωνία, χωρίς κανένα άγχος χρόνου και με ένα πέρασμα από τα άπαντά τους, οι Opeth αποχώρησαν από τη σκηνή όντας απολύτως φανταστικοί και αφήνοντας κανέναν παρευρισκόμενο απογοητευμένο!
“Hi Fredrik.”
