Πάνε 8 χρόνια που ο Mikael Åkerfeldt και η παρέα του αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το προοδευτικό και, κάποιες φορές, λυρικό death metal τους με το οποίο μας έδωσαν αριστουργήματα (“Still Life”, “Blackwater Park”, “Ghost Reveries”) και ανακάλυψαν τους Goblin, τους Genesis, τους Jethro Tull και γενικότερα το ευρωπαϊκό progressive rock των 70’s. Με αυτό τους τον πειραματισμό έχουν κυκλοφορήσει έκτοτε έναν πολύ καλό δίσκο (“Heritage”), έναν μέτριο και άνισο (“Pale Communion”) και μία επική φόλα (“Sorceress”).
Όσοι τους ακολουθείτε ακόμα μην περιμένετε να ακούσετε κάτι διαφορετικό στο “In Cauda Venenum”. Ναι, η παραγωγή είναι πολύ καλύτερη από το χάλι του προηγούμενου και οι συνθέσεις πιο λογικά δομημένες. Η μουσική όμως είναι απελπιστικά η ίδια (ενίοτε με τα ίδια riffs και φωνητικές γραμμές που έχουμε ακούσει 10 φορές). Η έμπνευση έχει πάει περίπατο προσφέροντας επικά jazzy χασμουρητά (“The Garroter”), proggy χασμουρητά (“Next of Kin”, “All Things Will Pass”) και ξεσαγονιάσματα (“Heart in Hand”). Ο Åkerfeldt την έχει ακούσει τόσο πολύ με την καθαρή φωνή του, η οποία κάποτε χρωμάτιζε όμορφα τα μέρη των τραγουδιών, που καταντά ανυπόφορος στο αυτί σε πολλά σημεία.
Ξεχωρίζουν μέσα στο συρφετό το πολύ καλό “Dignity”, το υπέροχο μελωδικό “Lovelorn Crime”, το λυρικό φινάλε του “Continuum” και πανταχόθεν τα εκπληκτικά solos του Fredrik Åkesson. Επίσης το artwork παραδοσιακά είναι πολύ όμορφο. Για κάποιο λόγο δε ο δίσκος έχει ηχογραφηθεί τόσο στα Αγγλικά όσο και στα Σουηδικά. Όποιος ακούσει αυτό το pretentious όργιο (ο Μιχαλάκης πρέπει να περνάει τουλάχιστον 10 λεπτά μουσικού αυνανισμού μόνος με την ακουστική του στο album) πάνω από πέντε φορές κερδίζει το «χρυσό Goblin». [ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ]
Με το In Cauda Venenum οι Opeth μετρούν 13 ολοκληρωμένες δισκογραφικές δουλειές και 30 χρόνια στον χώρο της Progressive και της death metal. Με τον Akerfeldt οδηγό, οι Σουηδοί μόλις κυκλοφόρησαν ίσως τον πιο σημαντικό δίσκο της μετά-“Watershed” εποχής τους. Θεματικά, το album κινείται γύρω από τη μοναξιά αλλά και την αναταραχή που υφίσταται ο πλανήτης τόσο σε ψυχικό όσο και σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο. Ένα από τα πιο ιδιαίτερα στοιχεία του “In Cauda Venenum” είναι το γεγονός ότι μας προσφέρεται σε δύο γλώσσες: σουηδικά και αγγλικά. Μάλιστα τα κομμάτια γράφτηκαν πρώτα στη μητρική γλώσσα του Akerfeldt (σουηδικά) και στη συνέχεια φτιάχτηκε και η αγγλική εκδοχή τους. Όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές, η μητρική γλώσσα του καθενός είναι και εκείνη στην οποία τραγουδάει πιο εύκολα, πιο ευχάριστα και αυτό φαίνεται και στο δίσκο – είναι μακράν καλύτερη η σουηδική εκδοχή των κομματιών.
Το album συνδυάζει, όπως πάντα, πολύ heavy στοιχεία μαζί με πιο mellow ακουστικές κιθάρες οι οποίες πολύ συχνά λειτουργούν εξαγνιστικά, σε κομμάτια όπως το “Next of Kin”. Οι Opeth ξέρουν πώς να παίζουν με τις δυναμικές σε τέτοιο βαθμό που είναι ένα από τα λίγα συγκροτήματα, στα οποία δεν «κλωτσάει» καθόλου η παρουσία της ακουστικής κιθάρας ανάμεσα στα πιο βαριά riffs. Εκτός από τα κλασικά τους στοιχεία, έχουν εισάγει sound tracks από ομιλίες πολιτικών προσώπων, γέλια ανθρώπων και συζητήσεις, ενώ παίζει βασικό ρόλο και η παρουσία χορωδίας η οποία έχει τοποθετηθεί στρατηγικά σε ορισμένα τμήματα των συνθέσεων (π.χ. στο τέλος του “Charlatan”) ώστε να προσδώσουν επιπλέον δραματικότητα. Τα πλήκτρα παίζουν πολύ ουσιώδη ρόλο σε κομμάτια όπως το “Lovelorn Crimes”, το οποίο ίσως να μπορεί να χαρακτηριστεί ως μπαλάντα (και λέω ίσως, επειδή μιλάμε για Opeth και άρα τέτοιες ταμπέλες είναι λίγο ανούσιες). Το “Lovelorn Crimes” περιέχει ένα από τα πιο όμορφα solo του δίσκου και σβήνει υπέροχα με μερικές νότες στο πιάνο.
Το “In Cauda Venenum” διακρίνεται από την έντονη συνάφειά που έχουν τα κομμάτια μεταξύ τους. Κάθε σύνθεση είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη ώστε απαιτεί την απόλυτη προσοχή του ακροατή για να την κατανοήσει σε βάθος. Παρόλα αυτά δε νιώθεις ότι τα κομμάτια σε βαραίνουν. Κάθε τραγούδι ρέει άνετα, απρόσκοπτα, αβίαστα από το ένα θέμα στο επόμενο. Η δουλειά που έχουν κάνει είναι εξαιρετική, σε σημείο που σχεδόν δεν μπορείς να αποφασίσεις πιο κομμάτι να αγαπήσεις περισσότερο. Ωστόσο, πιστεύω ότι εύκολα θα σε σκλαβώσουν τα “Heart in Hand”, “Universal Truth” και “All things will pass”. [ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΥΡΙΠΙΩΤΗΣ]