Όπως ανέφεραν και οι ίδιες οι μπάντες, αυτό το double bill, Once Upon A Winter και Egoera το είχαν πολύ καιρό στα σκαριά, όμως οι γνωστές σε όλους συνθήκες των τελευταίων ετών δεν τους είχαν επιτρέψει να το πραγματοποιήσουν νωρίτερα. Με την προ μηνών κυκλοφορία του τελευταίου, τέταρτου άλμπουμ των Once Upon A Winter βρέθηκε η κατάλληλη αφορμή, η επίσημη πρώτη ζωντανή παρουσίαση του “Void Moments Of Inertia” στην Αθήνα.
Ανταπόκριση: Σταύρος Γαρεδάκης / Φωτογραφίες: Σάκης Κωνσταντίνου (Once Upon A Winter) & Στέλιος Κωτσοβίλης (Egoera)
Έχοντας μπει για τα καλά ο Ιούνιος, η συναυλιακή σεζόν για τους κλειστούς χώρους σιγά σιγά ερχόταν στο τέλος της, κι έτσι αφού δεν μπορώ για λόγους υγείας να παρακολουθήσω live σε φεστιβαλικό περιβάλλον, έψαχνα την ευκαιρία για μία τελευταία συναυλιακή εμπειρία ώσπου να έρθει το φθινόπωρο. Επειδή δεν παρακολουθώ γενικά τί συμβαίνει στην metal μουσική, και πολύ οριακά μόνο την post rock, αγάπες από τα παλιά και οι δύο, η βραδιά αυτή είχε επίσης double bill νοσταλγίας, γιατί μου έφερε επίσης λίγο από εποχές που πήγαινες σε ένα live σχεδόν στα τυφλά, για να ανακαλύψεις τελικά κάποιες προηγουμένως άγνωστες εγχώριες μπάντες που σου έκαναν εντύπωση. Φυσικά στην εποχή του streaming είναι πολύ εύκολο να ακούσεις μια μπάντα πριν την δεις ζωντανά, όμως δεν είχα την ευκαιρία να εντρυφήσω στη μουσική των Once Upon A Winter και Egoera, καθώς η παρακολούθηση της βραδιάς ήταν μία απόφαση λίγο πολύ της στιγμής, αφότου άκουσα ίσα ίσα τόσο ώστε να καταλάβω αν επρόκειτο για συναυλία που θα με ενδιέφερε.
Το πρόγραμμα ξεκίνησε στις 9:30 με το Αθηναϊκό instrumental post rock τρίο Egoera. Κι αν αναρωτηθεί κανείς γιατί τότε αναφέρθηκα σε metal νωρίτερα, είναι γιατί μερικές φορές εκεί στα “post” συγχέονται κάπως τα όρια μεταξύ ιδιωμάτων, και μπορεί να υπάρχουν σημεία που η μουσική των Egoera γίνεται περισσότερο ατμοσφαιρική παρά δυναμική, όμως ακόμη και τότε στα αυτιά μου ακούγονται σαν μια progressive metal μπάντα που κάνει ένα μελωδικό πέρασμα πριν ξεσπάσει η καταιγίδα, παρά μία post rock μπάντα που απλά έχει σκληρό ήχο. Εκεί είναι που τουλάχιστον στα αυτιά μου διαφέρουν από τις περισσότερες λεγόμενες post-metal μπάντες, πολλές από τις οποίες έχουν sludge ρίζες ή έστω ένα πολύ πιο “βρώμικο” ήχο, ενώ οι κιθαριστικές μελωδίες των Egoera ακούγονται κρυστάλλινα διαυγείς, κάτι που δεν φάνηκε να επηρεάζει το γεγονός πως επρόκειτο για ζωντανή εμφάνιση, αφού η μόνη διαφορά στον ήχο των κομματιών του άλμπουμ τους “Fortuna” συν του “Yemen” που έπαιξαν , ήταν πως φυσικά το low-end στο ζωντανό είναι όπως και να το κάνουμε πιο ογκώδες και τα riff πιο ακανθώδη, που ενέτειναν τη metal αίσθηση που μου έβγαζαν.
Σαν Highlights ξεχώρισα τα “Alyeska” και “Aftermath” που ήταν για γερό, αργόσυρτο headbanging, όμως νομίζω η καλύτερη ένδειξη πόσο καλή ήταν η εμπειρία των Egoera είναι πως παρά το ότι η instrumental μουσική δεν είναι και ότι καλύτερό μου, και πως λόγω της καθυστέρησής μου να εισέλθω στο χώρο του live δεν πρόλαβα να καθίσω, που έκανε αρκετά δύσκολη για μένα την κατάσταση (ο λόγος που έλεγα ότι δεν θα παρακολουθήσω φεστιβάλ φέτος), ούτε κατάλαβα πότε πέρασε η μια ώρα που διήρκεσε το set τους.
Στις 10:30, και αφού έλυσα το ζήτημα του καθίσματος , ήταν η ώρα για τους τύποις headliners Θεσσαλονικείς Once Upon A Winter να μας ταξιδέψουν με τα κομμάτια του “Void Moments of Inertia”, σαφώς πιο ξεκάθαρα στο χώρο του metal, αφού παρά την εκπληκτική δουλειά του Νίκου, ανθρώπου-ορχήστρα στα keyboards, synths, έγχορδα, σαξόφωνο και ότι άλλο χρησιμοποιούν εκτός από κιθάρες και ντραμς, τα τελευταία δε, τα τερατωδώς τεράστια σε ήχο ντραμς του Κωνσταντίνου δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για παρεξηγήσεις περί metal όταν πιάνει τις διπλομποτιές σε συνδυασμό με το πως οργώνει το επιβλητικό άταστο μπάσο του Φώτη.
Εξίσου μελωδικοί, κρυστάλλινοι σε ήχο και ατμοσφαιρικοί με τους Egoera, οι Once Upon A Winter φαίνεται να προσεγγίζουν τον post metal χώρο από την τελείως αντίθετη πλευρά, αφού οι κιθάρες του Ηλία και του Άγγελου προδίδουν την καταγωγή του ήχου τους από τον black metal/blackgaze χώρο, οπότε με κομμάτια σαν τα “Elegant Demise” και το ομότιτλο του νέου τους δίσκου βρίσκονται πιο κοντά στις γενικότερες προτιμήσεις μου. Μετά την πρώτη ώρα του set τους, αφιερωμένη στο “Void Moments of Inertia”, ήταν ώρα για να πιάσουν κομμάτια από το πλούσιο δισκογραφικό ιστορικό τους, μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα, όταν τέλειωσαν και οι τελευταίες νότες του ομώνυμου κομματιού από το δεύτερο άλμπουμ τους “Existence”, που αλήθεια είναι με έκανε να ευχηθώ να είχαν μεγαλύτερη παρουσία τα φωνητικά του Ηλία, που απουσιάζουν τελείως από τον τελευταίο δίσκο.
Δυόμιση ώρες μουσικής με εντυπωσιακά καθαρό, για δεύτερη φορά μέσα σε ένα μήνα και παρά το τελείως διαφορετικό ύφος μεταξύ των δύο live, ήχο στο Six d.o.g.s, δύο εγχώριες μπάντες που και πάλι δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα μεγαλύτερα ονόματα του χώρου από το εξωτερικό, χωρίς υπερπαραγωγές ή σπόνσορες, κι έτσι γύρισα σπίτι χορτασμένος, κι ίσως γιατί δεν είμαι και πιτσιρικάς πια, χωρίς να νοιώθω να μου λείπει καμία φεστιβαλική φιέστα.
