Οι On Thorns I Lay είναι παλιοί γνώριμοι, που μετράνε 25 χρόνια ύπαρξης και αναμφίβολα έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι στην εγχώρια σκηνή. Μετά από, σχεδόν, μία δεκαετία αδράνειας επέστρεψαν το 2015 δειλά-δειλά με το “Eternal Silence”, για να έρθει τρία χρόνια ύστερα το δυνατό “Aegean Sorrow” και να μας κάνουν ξεκάθαρο ότι γύρισαν για τα καλά. Φέτος, κυκλοφόρησαν την ένατη δισκογραφική τους δουλειά, “Threnos”, επιβεβαιώνοντας σε όλους μας ότι ζουν μία δεύτερη νιότη.
Σε όλα αυτά τα χρόνια της καριέρας τους έχουν περάσει από πολλές φάσεις. Ξεκίνησαν το ντεμπούτο τους από τα έγκατα του doom/death metal, πήγαν στο “Orama” που, μαζί με το “Ophidian Wheel” των Septic Flesh, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην τότε ελληνική σκηνή, από εκεί πέρασαν σε πιο ατμοσφαιρικά μονοπάτια με το “Crystal Tears” και λίγο πριν το break τους κατέληξαν στο εναλλακτικό prog rock του “Egocentric”. Σε όποιον ήχο και να καταπιάνονταν, πάντως, έβρισκαν τον τρόπο να σε βάλουν στον κόσμο τους. Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάνουμε στο σήμερα και το εξαιρετικό “Threnos”. Ένα σήμερα που τους βρίσκει πιο ώριμους και πιο κατασταλαγμένους για την κατεύθυνση της μουσικής τους, τελειοποιώντας αυτό που ξεκίνησαν πριν δύο χρόνια με το “Aegean Sorrow”.
Το όνομα του δίσκου περιγράφει ακριβώς αυτό που θα συναντήσεις στις επτά συνθέσεις. Οι τίτλοι που είναι εμπνευσμένοι από την ελληνική μυθολογία αυξάνουν ακόμα περισσότερο τον βαθμό της δραματικότητας και του λυρισμού. Τα αγκάθια των On Thorns I Lay πιο μυτερά από ποτέ, τρυπάνε κατευθείαν την καρδιά του ακροατή μέσω των μελαγχολικών μελωδιών. Το μαύρο και άραχνο doom metal τους νοθεύεται με death metal και τρομερές ατμόσφαιρες, δημιουργώντας ένα επιβλητικό αποτέλεσμα. Έχουν δανειστεί στοιχεία από τις κορυφαίες μπάντες του είδους, τις έχουν φιλτράρει κατάλληλα και έχουν γεννήσει ένα δίσκο που τον χαρακτηρίζει η ψυχή. Τα ογκώδη brutal φωνητικά του Στέφανου πλαισιώνουν ένα σύμπλεγμα ήχων γεμάτο με κατάθλιψη και ταξιδιάρικες μελωδίες. Και μέσα σε όλα, δεν πρέπει να παραλείψουμε και την εξαιρετική παραγωγή, που αναδεικνύει ακόμα περισσότερο την ποιότητα του album.
Με το που πατάς το play και ξεκινάει το εναρκτήριο “The Song of Sirens”, ο ουρανός αρχίζει να σκοτεινιάζει απότομα. Ένα κομμάτι που σου δίνει την αίσθηση ότι χωρίζεται στα δύο. Το πρώτο part είναι απόκοσμο και βαρύ, ενώ το δεύτερο γίνεται πιο μελωδικό, κρατώντας βέβαια την απαραίτητη πένθιμη ατμόσφαιρα. Στο “Ouranio Deos” που ακολουθεί, συναντάμε και γυναικεία φωνή που αφηγείται ορισμένους στίχους, κάνοντας την κατάσταση ακόμα πιο λυρική. Κάτι το οποίο το ξανασυναντάμε στην τελευταία σύνθεση, “Odysseia”. Επιπλέον, άλλα δύο στοιχεία που σε κερδίζουν στον δίσκο, είναι τα πλήκτρα και το βιολί, τα οποία μπαίνουν την κατάλληλη στιγμή για να απογειώσουν τα κομμάτια. Πάρτε για παράδειγμα το εξαιρετικό βιολί στο “Cosmic Silence” και τα keyboards στο “Erynies”.
Το “Threnos” είναι χωρίς αμφιβολία ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει οι On Thorns I Lay, μετά την επιστροφή τους. Όσο οξύμωρο και να ακούγεται, το κατάμαυρο μελωδικό doom/death metal τους είναι εδώ για να φωτίσει, έστω και λίγο, τις “περίεργες” μέρες που ζούμε.