Για τον Noel Gallagher, φαίνεται πως η δημιουργία δε μπορεί να περιφραχτεί στις έξι χορδές της κιθάρας του. Από το 2009, όταν και οι «πατέρες» της Britpop, τα αδέλφια Liam και Noel, χάραξαν διαφορετικούς καλλιτεχνικούς δρόμους, ως απόρροια της χειμαρρώδους αποχώρησης του Noel από τους Oasis, που σήμανε και το ιστορικό, παρασκηνιακό τέλος τους, ο Noel Gallagher εκδήλωσε τη ζωτική επιθυμία να δώσει σάρκα και οστά στα «απωθημένα» του. Το project Noel Gallagher’s High Flying Birds, από το 2010 μέχρι και σήμερα, έρχεται να γίνει ο δίαυλος της πραγμάτωσης των χορευτικών του πόθων.
Τι κι αν αμυδρά θα τον φανταζόταν κάποιος να επιδίδεται σε εκτροχιασμένες χορευτικές φιγούρες στο dancefloor μίας disco, ο γνήσιος “rocker” Noel, καταφέρνει αβίαστα να αποσχιστεί από τις παραδοσιακές, rock ‘n’ roll αξίες του και να αποτελέσει κομμάτι της χορευτικής κουλτούρας. Το πρώτο από τα τρία συνολικά EPs των High Flying Birds, που θα κυκλοφορήσουν μέχρι τα Χριστούγεννα του 2019, εν ονόματι “Black Star Dancing”, με το ομώνυμο κομμάτι να μας έχει ήδη προϊδεάσει από τις 9 Μαΐου όταν και δόθηκε στη δημοσιότητα, για την ηχητική του κατεύθυνση, μας εισάγει σε ένα πόνημα από το οποίο ξεπηδούν τόσο οι ρετρό μελωδίες των 70s, όσο και οι χορευτικοί ρυθμοί των αρχών της δεκαετίας του ’90. Στο EP “Black Star Dancing”, που έφθασε στ’ αυτιά μας στις 14 Ιουνίου από την Sour Mash Records, η μουσική ξενάγηση στα 5 tracks του, αρχίζει από τη στιγμή που θα αποφασίσουμε να φορέσουμε το μαγιό μας, να πιάσουμε ένα κοκτέιλ στο χέρι και να αποθέσουμε το ηλιοκαμένο κορμί μας σε μια εξωτική ακτή.
Το ομότιτλο κομμάτι, με τα λαμπερά του synths κι εκείνο το κιθαριστικό σόλο- φόρο τιμής στο “Fashion” του David Bowie, μας ξεβράζει από τη θάλασσα για να δοκιμάσουμε τους εαυτούς μας σε μερικούς άνευ χορογραφίας disco βηματισμούς, τους οποίους καθοδηγεί ο άνθρωπος εκείνος, που δύσκολα θα τσακώναμε να χορεύει, ακόμη και υπό την επήρεια μερικών mojito’s. Κι επειδή μία ίσον καμία, το EP περιέχει δύο ακόμη εκδοχές του κομματιού. Το ’12” Mix, προσθέτει για χάρη των πιο τολμηρών, μία τονωτική «disco- ένεση», στην υπάρχουσα χορευτική ατμόσφαιρα του τραγουδιού, ενώ το “The Reflex Revision”, παρά την περιττή και κουραστική ως έναν βαθμό, δεκάλεπτη διάρκειά του, καλλιεργεί το ευρύ εκείνο πρόσφορο έδαφος, μέσα στο οποίο θα μπορέσουμε να εξερευνήσουμε εξαντλητικά κάθε σπιθαμή παύσης, εγρήγορσης, έντασης, απότομης προσγείωσης και κορύφωσης αυτού του groove-άτου remix, με τις funk του ορέξεις.
Ακόμη κι αν συμφιλιωθούμε με την ιδέα πως το “Black Star Dancing” έχει την τιμητική του, το track “Ratting Rose”, με την παραδοσιακή, ακουστική κιθάρα να βρίσκεται στο επίκεντρό του και να ανταμώνει τον Americana ρυθμό, για να το κατευθύνει στο sci-fi απόγειό του, γίνεται ένας πολύ ευχάριστος «indie σταθμός» στο EP. Το κλίμα στην ακτή μετατρέπεται σε τροπικό και ο ήχος της βροχόπτωσης παίρνει τη θέση του ηλιόλουστου σκηνικού, για να μας εισάγει καθώς εξασθενεί, στο “Sail On” και στο μεγαλείο της απλότητάς του, όπως αυτή εξασφαλίζεται μέσα από τις δυναμικές, ακουστικές στιγμές, αυτού του folk, αλατισμένου άσματος.
Μπορεί το φλερτ με τον πρώιμο, βαρύ ήχο της κιθάρας του, να είναι εκείνο που χαρακτήρισε την θριαμβευτική πορεία του Noel Gallagher με τους Oasis, ωστόσο τα πρώτα δείγματα της ερωτοτροποίας του με την χορευτική και electronica μουσική, δίνονται προτού καν ακολουθήσει τη solo πορεία του και σχηματίσει τους High Flying Birds. Οι πρώτες ηχογραφήσεις των Oasis, παρά το γεγονός ότι «ασφυκτιούσαν» από τις δυνατές κιθάρες, ενείχαν το προσωπικό ύφος της σύνθεσης του Noel, η οποία διόλου απείχε από τα πρώτα δείγματα του hip-hop και της acid house στις απαρχές των 90s. Από το 1997 κυρίως κι έπειτα, ο Noel πειραματίζεται εκτενέστερα στα album των Oasis, με τις ογκώδεις λούπες στα ντραμς, αλλά και με το electronica στοιχείο που δημιουργεί μία εξωπραγματική και διαστημική διάθεση, πράγμα το οποίο συνεχίζει να κάνει στους Noel Gallagher’s High Flying Birds.
Το Black Star Dancing, το πρώτο από τα τρία EPs που θα μας παρουσιάσουν εντός του έτους, φαίνεται πως δεν «διακτινίζεται» από τις προηγούμενες δύο κυκλοφορίες τους, Chasing Yesterday (2015) και Who Built the Moon? (2017). Η ψυχεδέλεια, η ρετρό αισθητική, η προσκόλληση στη γοητεία του παλιού και η χορευτική κουλτούρα, μπορεί να μη συγκροτούν αυτό που θα χαρακτηρίζαμε ως “fresh” ήχο, ωστόσο κάθε κομμάτι του “Black Star Dancing”, έχει βαλθεί να μας αποδείξει πως ο Noel Ghallagher αρνείται κατηγορηματικά να συγχρονιστεί με την εποχή του.