Μέσα στον μαγικό κόσμο της μουσικής υπάρχουν αγαπημένα ντουέτα των οποίων τα μέλη γεννήθηκαν για να συναντήσουν ο ένας τον άλλον και να δημιουργήσουν. Έστω κι αν αυτό των Cave-Ellis δεν μπορεί να συγκριθεί επουδενί με τα ήδη γνωστά και μεγάλα που όλοι ξέρουμε, όμως στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να γίνει αντιληπτό πως ο ένας συμπληρώνει τον άλλον με τον καλύτερο τρόπο. Από τη μία ο λυρισμός και η ερμηνεία του Cave και από την άλλη ο μουσικός-πολυεργαλείο Warren Ellis που δημιουργεί το ιδανικό μουσικό «χαλί» για τον Αυστραλό μουσικό.
Όλα τα προαναφερθέντα αποτυπώνονται στο Carnage που είναι ο πρώτος δίσκος των δύο μουσικών που δεν αποτελεί soundtrack κάποιας ταινίας. Η πανδημία και το δυστοπικό σκηνικό που δημιούργησε ήταν προφανώς η βασική έμπνευση των δύο μουσικών και όπως μπορεί να γίνει αντιληπτό απο το «ρεπό» που έδωσε ο Cave στα υπόλοιπα μέλη των Bad Seeds ο δίσκος κινείται σε Minimal/Down tempo ύφος σχεδόν παρόμοιο με αυτό των τριών προηγούμενων δίσκων του με τους Bad Seeds.
Με μια βιαστική ακρόαση ο δίσκος δείχνει να κουράζει, αλλά μετά από τις επόμενες 2-3 ακροάσεις ο δίσκος αποκτάει ενδιαφέρον, ιδιαίτερα σε στιγμές όπως το σκοτεινό “Old Time” με τα samples και το βιολί του Warren Ellis που δημιουργούν έναν ανατριχιαστικό συνδυασμό με την απαγγελία του Cave όπου δείνει ν’ αφηγείται τη ζωή στους δρόμους (“Like the old days darling i’m not coming back this time). Το αργό και ατμοσφαιρικό ομότιτλο του δίσκου είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα του “Wite Elephant” που τουλάχιστον κατά την ταπεινή μου άποψη είναι το minimal «αδερφάκι» του “Stagger Lee” στον 21ο αιώνα με μια αγριεμένη ερμηνεία του Cave που κλείνει το μάτι στο Hip-Hop και μια αλλαγή σ’ ένα πιο αισιόδοξο θα έλεγε κανείς Gospel ύφος. Μια ακόμη ανατριχιαστική στιγμή είναι το “Lavender Fields” μια σύνθεση μου μοιάζει με χαμένο track του “Ghosteen” με τα χορωδιακά φωνητικά και τον Cave σε μια ακόμη ανατριχιαστική ερμηνεία στους προβληματισμούς γύρω από τον θάνατο, ένα θέμα που ανέκαθεν τον απασχολούσε στιχουργικά και που αντίκρυσε στον δεκαπεντάχρονο γιο του αλλά και αρκετούς φίλους του (“Where Did They go, where did they hide. We don’t ask who, we don’t ask why. There is a kingdom in the sky”). Το ίδιο ανατριχιαστικό και το φινάλε με το “Blacony Man” και τον Cave σε μια επαναλαμβανόμενη ελεγεία (“This morning is amazing and so are you”) που δείχνει συναισθηματικά φορτισμένη.
Έπειτα από αρκετές ακροάσεις μπορώ να πω πως το Carnage είναι ανώτερο του “Ghosteen”, αλλά και ένας από τους καλύτερους δίσκους (αν όχι ο καλύτερος) που κυκλοφορούν φέτος. Επηρεασμένοι από το σκοτάδι της πανδημίας και χρησιμοποιώντας την απλότητα, οι δύο μουσικοί μεγαλουργούν για ακόμη μια φορά και δίνουν μια ακόμη αχτίδα φωτός. Στο “20.000 Days on Earth” ο Cave έλεγε για εκείνη τη φλόγα που αν την κρατήσεις αναμμένη μέσα στις θύελλες μπορούν να συμβούν σπουδαία πράγματα. Κι απ’ ότι φαίνεται ο ίδιος μαζί με τον συνοδοιπόρο του την κρατούν πολύ καλά.