Το 2008 ο Nick Cave κυκλοφορεί μαζί με τους Bad Seeds το μέτριο (κατά τη γνώμη μου) “Dig, Lazarus, Dig!!!”, ενώ έναν χρόνο αργότερα έρχεται και η φυγή του Mick Harvey και όλα αυτά μαζί έδειχναν πως ο Nick Cave άρχιζε να παρουσιάζει σημάδια επανάληψης. Ευτυχώς η εντύπωση αυτή διαλύθηκε με την κυκλοφορία του αριστουργηματικού “Push The Sky Away” που κυκλοφόρησε στις 18 Φεβρουαρίου του 2013.
Τον συγκεκριμένο δίσκο είχα την χαρά να τον πάρω στα χέρια μου από τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας και να γράψω review για αυτόν. Έκτοτε αυτός ο δίσκος έπαιξε χιλιάδες φορές στο repeat, μέστωσε μέσα μου, ενώ πολλά από τα τραγούδια του κατάφερα να τα ακούσω live ώστε να σχηματίσω μια πιο ολοκληρωμένη άποψη και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά πως είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του Nick Cave, μιας και όλα τα τραγούδια ανεξαιρέτως έχουν κάτι πολύ καλό να πουν. Παρακάτω ακολουθεί μια track by track ανάλυση.
We No Who U R: Μια επαναλαμβανόμενη minimal μελωδία φτιαγμένη από synth και μπάσο με παρεμβάσεις από ένα φλάουτο. Τόσο απλό και τόσο σαγηνευτικό.
Wide Lovely Eyes: Στο ίδιο περίπου υποτονικό minimal ύφος με μια παραμορφωμένη κιθάρα που αχνοφαίνεται και ένα πιάνο. Τα χορωδιακά φωνητικά ενισχύουν την ατμόσφαιρα σε μεγάλο βαθμό.
Water’s Edge: Εδώ τα πράγματα παίρνουν μια πιο αγωνιώδη τροπή με μια επαναλαμβανόμενη μπασογραμμή πλάι σε ένα βιολί για την εισαγωγή. Στιχουργικά μοιάζει επηρεασμένο από το Brighton και ορισμένες εικόνες που φαίνεται να είδε εκεί ο Cave.
Jubilee Street: Το δυνατότερο χαρτί του δίσκου καθώς και ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι των fans στις συναυλίες. Στιχουργικά, είναι μια βόλτα στην Jubilee Street του Brighton. Μουσικά, μια ηρεμία πριν την καταιγίδα που αρχίζει στο άκουσμα των στίχων “I’m transforming, I’m vibrating. I’m glowing, I’m flying look at me now” και οδηγεί σε ένα κρεσέντο που υποκινεί η κιθάρα του Warren Ellis μαζί με τα χορωδιακά φωνητικά.
Mermaids: Ονειρικό και ταξιδιάρικο σε μαγνητίζει από την αρχή του κιόλας με την ακουστική του μελωδία.
We Real Cool: Το επαναλαμβανόμενο μπάσο δίνει ξανά το παρόν και μαζί με το πιάνο σιγοντάρουν τον Nick Cave που εδώ κάνει μια αναφορά στο ποίημα της Gwendolyn Brooks που έχει τον ίδιο τίτλο.
Finishing Jubilee Street: Ο ρυθμικός απόηχος εκείνης της βόλτας στην Jubilee Street.
Higgs Boson Blues: Μέσα σε σχεδόν οκτώ λεπτά το σωματίδιο του Peter Higgs συναντάει τον Robert Johnson και την Miley Cyrus. Όλα αυτά μπορεί να μοιάζουν διαφορετικά μεταξύ τους αλλά μπλέκονται επιτυχώς χάρτη στη στιχουργική μαεστρία του Nick Cave και την λυσσασμένη blues κιθάρα του Warren Ellis. Ο στίχος “And if I die tonight, bury me in my favorite yellow patent leather shoes” χτυπάει κατευθείαν στο κεφάλι.
Push The Sky Away: Η γαλήνη μετά την καταιγίδα με μια φωνή και ένα Microkorg να δημιουργούν μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ιδανική για το φινάλε του δίσκου.
Ο δίσκος συμπλήρωσε φέτος δέκα χρόνια κυκλοφορίας, αγαπήθηκε από την πλειοψηφία των fans του Nick Cave, ενώ αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου εξακολουθούν να έχουν την τιμητική τους στις συναυλίες του Nick Cave. Θα έλεγα πως ο συγκεκριμένος δίσκος ήταν ό,τι το “I’m Your Man” για τον Leonard Cohen ή και το “Time Out of Mind” για τον Bob Dylan (δύο αγαπημένοι καλλιτέχνες του Nick Cave). Το απόσταγμα μιας πολυετούς ιστορίας που έρχεται να εμπνεύσει μια νεότερη μουσική σκηνή έχοντας προσαρμοστεί επιτυχώς σε αυτή.