New Long Fest 2014. Δέκατη στη σειρά διοργάνωση κι όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος, το metal και η rock είχαν την τιμητική τους, εκεί στο Πολιτιστικό κι Αθλητικό Πάρκο της Νέας Μάκρης.  Αν και το πρωί έβρεχε, όσο πλησίαζε η ώρα της έναρξης του φεστιβάλ ο ήλιος έκανε κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία του. Η μπύρα έρεε άφθονη από πολύ νωρίς, και προβλεπόταν μία μεγάλη μέρα.

Ανταπόκριση: Ελπίδα Πουρναρά / Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη (περισσότερες φωτογραφίες εδώ)

Φτάνοντας στο χώρο, στα αυτιά μου ηχεί το “Don’t look back in anger” των Oasis. Ήταν οι Nc’s Collective, η δεκαμελής μπάντα του ωδείου της πόλης που μας υποδέχτηκαν από τις 17:00 με ιδιαίτερες διασκευές κομματιών όπως “The Pretender” και “Hysteria”. Έκλεισαν έτσι έναν κύκλο σπουδών, με όμορφο τρόπο.

Λίγη ώρα αργότερα, οι Since (Time) στήνουν όργανα στη σκηνή και σχηματίζονται τα πρώτα πηγαδάκια παρά την ζέστη και τον καυτό ήλιο. Instrumental/progressive rock με δυνατά τύμπανα, ογκώδεις κιθάρες και όμορφες μπασογραμμές, με συχνές εναλλαγές στον ρυθμό που δε σε έκαναν να βαριέσαι λεπτό. Ακούσαμε τα “Normality”, “The Contradiction”, “The Realization”, “The Collective”, “Erinyes” και “Deconstruction”, κομμάτια από τον πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Voyage To Deconstruction”. Αν αγαπάς έστω και λίγο το post-rock, να τους ψάξεις, θα κυκλοφορήσουν και νέο δίσκο με το νέο έτος.

Αμέσως μετά ήρθε η σειρά των Automaton. Δωρική λιτότητα, riff-άρες, διαπεραστικά φωνητικά -όπως έχω πει ξανά- και τα κομμάτια του “Echoes of Mount Ida” να εκπροσωπούνται σχεδόν στο μεγαλείο τους. Και λέω σχεδόν γιατί ένα πράγμα πήγε λάθος σ’ αυτή την εμφάνιση: ο ήλιος που δεν έλεγε να κρυφτεί, καθώς η σκοτεινιά επιβάλλεται όταν παίζει αυτή η μπάντα. “Fear” και “Going Down”, ωστόσο, ικανοποίησαν κάθε παρευρισκόμενο.

Οι εκ Θεσσαλονίκης Kin Beneath Chorus που πήραν τη σκυτάλη, αλώνισαν τη σκηνή, με τον frontman να μην στέκεται λεπτό ακίνητος. Death metal με «σκληρά» και επιθετικά φωνητικά που ηχούσαν σαν κραυγές, έδεναν απόλυτα με τα μελωδικά riffs που σε ξεσήκωναν. Χαμός όταν ανέβηκε στη σκηνή ο Βαγγέλης από τους Above Us The Waves για το “Beyond The Dynamic” κι η στιγμή του “Session XII”. Απίστευτη ενέργεια, εν ολίγοις, παρά τις δυσκολίες με τον ήχο και τα τεχνικά προβλήματα που όμως λύθηκαν.

Κι ύστερα ήρθαν… οι Speedblow! Ήρθε και για μένα η στιγμή να τους δω live. Όλο για εκείνους άκουγα και ποτέ δεν είχε τύχει να τους δω από κοντά. Γκάζια, απίστευτες κιθάρες, ο κόσμος είχε ήδη γεμίσει το χώρο μπροστά στο stage και το “Black fire” ήταν μόνο η αρχή. Κομμάτια από τον νέο δίσκο τους “Behold the darkness” όπως τα “Starting to heal” και “March of the Underworld” ακούστηκαν στη συνέχεια κι έπειτα μας θύμισαν κάτι από τα παλιά και τον προ τετραετίας δίσκο “Fields Of Doom”. Ακούσαμε επίσης τα “Blood of the innocent”, “Torches of freedom”, “Resurrection” και “Evil Spirit”.

Οι Above Us The Waves, ήταν αναμφίβολα η πιο γλυκιά παρουσία της βραδιάς, καθώς λόγω των γενεθλίων του frontman, Βαγγέλη, μία τούρτα εκσφενδονίστηκε στο πρόσωπό του και σε όλο το stage – όπως καταλάβαμε στη συνέχεια κι από τις επόμενες μπάντες, που έβρισκαν παντού σοκολάτες. Γενικά γελάσαμε πολύ. Θες λίγο η Πάολα στην αρχή με το “Πηδάω τα κύματα”; Θες οι ομαδικές αγκαλιές με μέλη των Kin Beneath Chorus; Εντούτοις, ο death metal ήχος τους άφησε για λίγο τη γλύκα στην άκρη και τα παιδιά από την Καβάλα μας παρουσίασαν κομμάτια όπως “This I ever get”, “Quentin’s view”, “The sirens, the pleasures” το οποίο είπαν μαζί με τον Θάνο των ΚΒC, “Windcheater”, “Reclaim the fate” και “Seed of my addiction”.

Ένα ατέρμονο, γοητευτικό και καλοδουλεμένο instrumental set με ήχο rock ‘n’ roll που θύμιζε κάτι από 70’s, παρουσίασαν στο κοινό οι 45Rats. Ακούσαμε κομμάτια από το “Electric” του 2013, με εντυπωσιακά κιθαριστικά solos και riffs, μπάσο και τύμπανα, που όλα μαζί έδιναν ένα όμορφο αποτέλεσμα. Η μπάντα καταχειροκροτήθηκε, ενώ ο ήλιος πια είχε δύσει και ο κόσμος είχε γεμίσει τον χώρο, ενώ έβλεπες την ουρά για τις μπύρες και τα σουβλάκια να προσεγγίζει την πλαϊνή πλευρά του stage.

Είχε φτάσει κιόλας 22:30 κι είχε έρθει η ώρα των Full House Brew Crew. Κομμάτια από το “Bet it all” και κάποια άτιτλα από τον επερχόμενο δίσκο, αποτέλεσαν τη setlist τους για το βράδυ του Σαββάτου. Metal, εκρηκτικός ήχος, με τη δυνατή ερμηνεία του Βαγγέλη και απόλυτο δέσιμο μεταξύ των μουσικών σε κομμάτια όπως τα “Black Empty Box”, “Black shade”, “Legal crime”, “All pray in a raw” και το κορυφαίο “No Retreat”. Μία άψογη εμφάνιση.

Προτελευταίοι, οι prog-metallers Poem. Αυτή η μπαντάρα, που παρά τα στραβά του ήχου και την επανεκκίνηση μετά το πρώτο τετράστιχο του “Passive observer”, μας γέμισε μεθυσμένα χαμόγελα κι αγάπη – ναι, τόσο mainstream έκφραση. Έτυχε να έχω δίπλα μου τον πρώην drummer τους, Kamil, όπως επίσης και τον πρώτο τους κιθαρίστα, Γιώργο, οι οποίοι ανέβηκαν στη σκηνή “για να θυμηθούμε τα παλιά”, όπως είπαν χαρακτηριστικά κι έπαιξαν όλοι μαζί το “Pillow sickness”. Ακούσαμε κομμάτια όπως τα “Fragments”, “Bound insanity” και “Remission of breath”. Είδαμε τον frontman, Γιώργο να κατεβαίνει από τη σκηνή και να χορεύει μες στο πλήθος, να πέφτει στα πόδια μας και να τον αγκαλιάζουν, άγνωστοι και μη. Σίγουρα είναι μια μπάντα που έχει ρίξει σκληρή δουλειά για να φτάσει μέχρι εδώ και σίγουρα έχει να δείξει ακόμα περισσότερα. Ανυπομονησία για το νέο δίσκο και την επόμενη live εμφάνιση είναι κάτι που όλοι οι πιστοί τους fan έχουν και νομίζω πως από το Σάββατο, είμαι κι εγώ μία από αυτούς.

Τελευταίοι, εκεί γύρω στις 00:30 ανέβηκαν στο stage του New Long Fest οι 1000Μods, για να μας αποτελειώσουν. Στην κυριολεξία. Η πρώτη βραδιά έφτανε στο τέλος της και πραγματικά δεν υπήρχε πιο όμορφο κλείσιμο. Οι λατρεμένοι πλέον του Αθηναϊκού κοινού, Χιλιομόδιανς, παρουσίασαν κομμάτια του νέου τους δίσκου “Vultures” αλλά και του “Super Van Vacation”, όπως τα “Set you free”, που ήταν το εναρκτήριο άσμα, το “Track me” που δεν υπήρχε στη setlist, το λατρεμένο “Vidage” και το “Super Van Vacation” με το οποίο ευχήθηκαν σε όλους καλό καλοκαίρι και καλές διακοπές. Ωστόσο, πρέπει να αναφερθεί το γεγονός ότι η φωνή του Δάνη ακουγόταν από λίγο έως και καθόλου σε ορισμένα κομμάτια καθιστώντας την εμφάνιση, όπως μια κοπέλα δίπλα μου είπε αργότερα ‘’ένα ατελείωτο instrumental’’ ώρες – ώρες. Ατελείωτες επίσης και οι βουτιές του κόσμου από τη σκηνή. Κάθε ένα τέταρτο ανέβαιναν τα ίδια άτομα για stage-diving. Γελάσαμε αρκετά. Χτυπηθήκαμε αρκετά. Ζαλιστήκαμε και κουραστήκαμε. Άξιζε όμως, παρά τα όποια μικροπροβληματάκια.

Αξίζει ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσοι δούλεψαν για να έχουμε εμείς ένα τέτοιο αποτέλεσμα, σε όλους όσοι ήταν εκεί πολύ πριν φτάσουμε εμείς κι έφυγαν πολύ πιο μετά από εμάς. Η πρώτη μέρα, λοιπόν, άφησε χαμόγελα, πολύ κέφι, ελπίδα για την πορεία του συγκεκριμένου είδους μουσικής σε μία χώρα που κατά τ’ άλλα βαδίζει προς τα πίσω – όσο κοινότυπο μπορεί αυτό να φανεί σε κάποιους – κλειστή φωνή και σκονισμένα παπούτσια, όπως σε κάθε παρόμοια διοργάνωση.