Αν ήξερα τότε που έχασα το τελευταίο live των Need, ότι θα περίμενα 14 μήνες για να τους ξαναδώ on stage, μάλλον θα έπαιρνα το πρώτο καράβι από την Ίο και θα έτρεχα στο Φεστιβάλ Δήμου Γαλατσίου. Υπερβολική; Καθόλου, μιας και πρόκειται για την αγαπημένη μου εγχώρια μπάντα. Έτσι, δεν έχασα φυσικά την ευκαιρία να παραβρεθώ την Τετάρτη στο Six D.O.G.S, όπου θα εμφανίζονταν παρέα με τους Maplerun.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Αναστασία Παπαδάκη
Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να δηλώσω fan των Μaplerun, αν και τους βρίσκω πολύ δεμένους και ικανότατους παίκτες, οι οποίοι και τις υπόλοιπες φορές που τους έχω παρακολουθήσει φαίνεται να το καταδιασκεδάζουν, οπότε ένα μπράβο από μένα. Παρά το λιγοστό κοινό της βραδιάς λοιπόν (δύσκολη μέρα για live η Τετάρτη δυστυχώς) φάνηκαν ορεξάτοι, εκτελώντας κυρίως υλικό από το τελευταίο τους album “Restless” και ξεπερνώντας τα όποια τεχνικά προβλήματα που εμφανίστηκαν λίγο πριν το τέλος της εμφάνισής τους, κερδίζοντας το χειροκρότημα του κόσμου.
Θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο αντικειμενική μπορώ με τους headliners της βραδιάς, Need, αφού όπως γράφω και παραπάνω, αποτελούν το αγαπημένο μου εγχώριο συγκρότημα… και με λίγα λόγια τους λατρεύω! Διατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; Εμφανώς ανανεωμένοι, με καινούρια μέλη στο μπάσο και στα τύμπανα, τον Αντώνη Χατζή στα πλήκτρα να έχει αναλάβει εξ’ολοκλήρου τα δεύτερα φωνητικά και με νέο μεν, ακυκλοφόρητο ακόμα album δε, ανέβηκαν στη σκηνή λίγα λεπτά πριν το ρολόι δείξει 23:00. Οι πρώτες νότες του “Lifeknot” ηχούν και το ταξίδι στον μαγικό progressive ήχο των Need ξεκινά, με τον τραγουδιστή τους Γιάννη Βογιατζή και τον κιθαρίστα Γιώργο Τζαβάρα να κλέβουν την παράσταση ως συνήθως. Τα τεχνικά πρόβλήματα βέβαια δεν έλειψαν ούτε κι εδώ, αλλά ξεπεράστηκαν γρήγορα, συνεχίζοντας με κομμάτια από τον επερχόμενό τους δίσκο “Orvam: A Song For Home” και το παλαιότερο “Siamese God”, αναπαραγοντάς τα ακριβέστατα και κρατώντας μας καθηλωμένους για την επόμενη περίπου μία ώρα. Ένα χρόνο και κάτι λοιπόν μετά, οι Need είναι και πάλι εδώ, με ένα καθώς φαίνεται πολύ όμορφο και δυνατό καινούριο album, με πιο πολλά πλήκτρα από ποτέ (Dream Theater fans, το νου σας!) και τρομερές συνθέσεις. Welcome back, παιδιά και εις το επανειδείν σύντομα!
