Ο Matt Bellamy και η παρέα του επιστρέφουν, τέσσερα χρόνια μετά το μάλλον απογοητευτικό Simulation Theory, με μια νέα συλλογή τραγουδιών η οποία προσπαθεί να ξεφύγει λίγο από το concept των θεωριών συνομωσίας που φαίνεται να διαφεντεύει το κεφάλι του δημιουργού. Δίνεται έτσι χώρος στο στιχουργικό κομμάτι να ασχοληθεί με θέματα όπως η καταπίεση από το σύστημα και η αντίσταση σε αυτή, οι διαπροσωπικές σχέσεις αλλά και το πολιτικό μέλλον, κυρίως της Γηραιάς Αλβιώνας.
Η πρώτη εντύπωση που δίνεται στον ακροατή, τόσο από το στιχουργικό περιεχόμενο όσο και από το μουσικό είναι πως όλα αυτά κάπου τα έχει ξανακούσει. Ιδιαίτερα για τους μυημένους στο έργο της μπάντας η νέα συλλογή ομοιάζει με ένα κολλάζ από τα διάφορα πρόσωπα που έχουν παρουσιάσει κατά καιρούς. Για μια ακόμη φορά οι Muse ρίχνουν περισσότερο το βάρος στο να εντυπωσιάσουν με τις αναμφισβήτητες εκτελεστικές και συνθετικές τους ικανότητες αλλά και με τη γιγαντιαία παραγωγή. Δυστυχώς αυτό έχει λειτουργήσει σε βάρος της συνοχής, του χαρακτήρα αλλά και της ποιότητας των συνθέσεων.
Κάποιες φορές αυτό το καλειδοσκόπιο ύφους φαίνεται να λειτουργεί όπως στο χορευτικό synth wave Compliance ή στο καθαρόαιμο βιομηχανικό metal του Kill or be Killed. Το σπαρακτικό Ghosts (How Can I move On) συγκινεί αβίαστα ενώ το You Make me Feel Like it’s Halloween έχει τη Gothic Pop πλάκα του. Το δε Verona φέρνει στο μυαλό τους U2 αλλά με την καλή έννοια. Τις περισσότερες φορές όμως χάνεται η μπάλα. Στο Liberation προσπαθούν να αναβιώσουν το πνεύμα των Queen αλλά προσπαθούν πολύ. Κομμάτια σαν το Euphoria ή το We are Fucking Fucked θα μπορούσαν να λείπουν. Το δε ομώνυμο εναρκτήριο θυμίζει περισσότερο παρωδία εμβατηρίου που τραγουδούν πεζοναύτες στις ασκήσεις τους παρά τραγούδι εισαγωγής σε album.
O Bellamy φαίνεται να διακατέχεται από ένα μεγάλο άγχος να αποδείξει ότι μπορεί να γράψει και να παίξει τα πάντα· και το μπορεί. Πρέπει όμως να αποφασίσει να διοχετεύσει το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του στη δημιουργία συνθέσεων με συνοχή και αυθύπαρκτη οντότητα, όπως έχει δείξει ότι μπορεί στο παρελθόν. Το Will of the People είναι ένα ευκολοάκουστο album, μάλλον το διασκεδαστικότερο που έχουν κυκλοφορήσει τα τελευταία 10 χρόνια. Μετά την ακρόασή του όμως δύσκολα θυμάσαι τι άκουσες.
