ΠΡΟΣΟΧΗ! Όσα ακολουθούν, καταγράφηκαν από φανατικό οπαδό των Muse, ΟΤΑΝ ακόμα ήταν μία από τις πιο φανταστικές και πρωτοποριακές μπάντες, οι οποίες έχουν αναδειχτεί στην ιστορία της μουσικής!
Πρόσφατα, διάβασα σε μία συνέντευξη των Άγγλων death metalers, Bolt Thrower, ότι παρότι ζουν και βασιλεύουν και είναι ενεργοί σαν μπάντα, ο λόγος που δεν έχουν προβεί σε καινούρια κυκλοφορία, από το 2005, είναι ότι, τότε, έβγαλαν κάτι τόσο καλό και εφόσον δεν βρεθεί ο σωστός διάδοχος, δεν θα προβούν σε νέα κυκλοφορία. Από την άλλη, οι συμπατριώτες τους, mood killers, Muse, δεν έχουν την ίδια άποψη και προτιμούν να προβαίνουν σε κυκλοφορίες έτσι, για να μην ξεχαστούν.
“Drones”, ονομάζεται ο δίσκος, ο οποίος κυκλοφόρησε μόλις πριν από λίγες μέρες και είναι ο διάδοχος της εξίσου (ίσως μεγαλύτερης) πατάτας “The 2nd Law”, του 2009. Ένας δίσκος ο οποίος, με μεγατόνους καλής θέλησης, μπορείς να πεις ότι έχει να προσφέρει 2-3 καλά riffs και τίποτα παραπάνω (θα προβώ σε εξαιρέσεις στη συνέχεια). “Dead Inside”, χτυπιέται και ωρύεται ο Matthew Bellamy, πριν καν ακόμα ακουστούν οι πρώτες νότες από τους υπόλοιπους δύο, με το μοναδικό πράγμα να μου έρχεται στο μυαλό, να είναι το opening theme του HE-MAN and the Masters of the Universe και με την συνέχεια να προδίδει το πόσο οικτίρουν που δεν ήταν οι ίδιοι αυτοί που γράψανε το “Another One Bites the Dust”. Το “Psycho”, αποτελεί μία συμπαθητική μετριότητα, μιας που καλό το groove και καλά τα riffs αλλά τι να τα κάνω αν τα μισά τα έχω ξανά ακούσει από τους ίδιους τους MUSE και τα άλλα μισά είναι το “Roadhouse Blues”?! (credit, copyright, spaghetti, bacon και άλλες παρόμοιες, άσχετες λέξεις, υποδήλωσης ξεκάθαρης, χωρίς καμία ντροπή, επαναχρησιμοποίησης ατάκας). Ένα riff από εδώ, ένα riff από εκεί, μια μπασογραμμή από παραπέρα και, ίσως, καμία φωνητική μελωδία δεν μου έμεινε ποτέ σε καμία από τις τρεις (και χάρη τους έκανα) φορές που άκουσα το “Drones”.
Αλλά μιας και ακόμα και οι κουράδες (a.k.a. περιττώματα, κοπριά κλπ) περιέχουν θρεπτικά συστατικά, θα αναγνωρίσω τρία φανταστικά σημεία του δίσκου και αυτά είναι τα εξής δύο: 1. “The Handler”, με μια απροσδόκητη doom αισθητική και κάτι στον αέρα να θυμίζει παλιούς καλούς MUSE από την αρχή μέχρι το τέλος του κομματιού και, 2. “The Globalist”, ένα δεκάλεπτο κομμάτι, το οποίο ξεκινάει χαλαρά και ατμοσφαιρικά, θυμίζοντας λίγο κλασικούς MUSE και λίγο κάτι άλλο το οποίο δεν μου έρχεται αυτή τη στιγμή, γιατί στην ουσία δεν ξέρω τι είναι. Στη μέση του κομματιού, επιφυλάσσεται μία από τις πιο εκπληκτικές στιγμές που, κατά τη γνώμη μου, έχουν προσφέρει οι MUSE στην πολυετή ιστορία τους, με ένα δίλεπτο κρεσέντο, το οποίο, τραγικά, καταλήγει στην αρχική του ηρεμία.
Κλείνοντας, όσο και να προσπαθώ να συγκρατήσω το δηλητήριο, δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο το ομώνυμο “Drones”, το οποίο αποτελεί το κλείσιμο του δίσκου και καθώς το άκουγα και τις τρεις φορές, δεν μπορούσα να αποφασίσω αν οι παρεμβολές κάποιου σταθμού έπαιζαν Enya ή Secret Garden ή αν από την απύθμενη πλήξη αποκοιμήθηκα και στο όνειρό μου, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, αποφάσισα να μπω σε καθολική εκκλησία, εν ώρα λειτουργίας.
Καλημέρα.
