Τους Modest Mouse μάλλον δεν τους ξέρεις. Όχι επειδή δεν είσαι τόσο geek, αλλά επειδή δυστυχώς οι κυκλοφορίες τους, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν έχουν περάσει απ’ τα σύνορα μας. Είναι μία από αυτές τις μπάντες που ήλπιζες να είχες ακούσει απ’ την αρχή της καριέρας της. Με μόλις πέντε δίσκους -με αρκετούς από αυτούς να πιάνουν κορυφή στην Αμερική- από το 1996, το group από την Washington έχει καταφέρει να κάνει μια από τις πιο αξιοζήλευτες καριέρες στον χώρο του alternative/indie ιδιώματος.
Ο ήχος τους, κρίνοντας τον συντηρητικά, είναι σαν μια πολυεπίπεδη εκδοχή των Pixies. Για πολλούς είναι η μπάντα που συμπλήρωσε το κενό, μετά το πολυετές hiatus του Frank Black και της παρέας του. Βέβαια, όπως κάθε ενδιαφέρον μπάντα, κατάφεραν και αυτοί με τη σειρά τους να… “εκνευρίσουν” το κοινό τους, αφού η τελευταία τους δισκογραφική δουλειά (πέραν ενός EP το 2009) κυκλοφόρησε το 2007.
Αν και δε μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια αναμονή, το “Strangers to Ourselves” ήρθε σχεδόν εντυπωσιακά για να γεμίσει το κενό. Το πρώτο single, “Lampshades on Fire”, μέρα με τη μέρα γίνεται instant classic με τους στίχους του εκκεντρικού Isaac Brock “We have spines in our bones/ We’ll eat your food, we’ll throw stones/ Oh, this is how it’s always gone/ And this is how it’s goin’ to go” να σου γίνονται ανεξέλεγκτο κόλλημα. Τα “The Ground Walks, with Time in a Box”, “Coyotes” καθώς και το αποχαιρετιστήριο “Of Course We Know” με την α λά Sigur Ros δομή του, είναι οι καλύτερες στιγμές του album. Χωρίς να λείπουν και οι ατυχίες, όπως το εξωφρενικά κακό “Pistol (A. Cunanan, Miami, FL. 1996)” που αναφέρεται στον δολοφόνο του Gianni Versace, η κυκλοφορία αυτή έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, χωρίς να ξεπερνάει ιδιαίτερα τους προκατόχους της.
Με τον Johnny Marr των Smiths σαν μόνιμο πλέον μέλος του group, δύο drummer και έναν επιπλέον percussionist, έχουν πλέον ξεφύγει κατά πολύ της κλειστοφοβικής και εμμονικής περιόδου των “Good News for People Who Love Bad News” και “The Moon & Antarctica”, οι Modest Mouse εξακολουθούν να είναι μία από τις πιο “σίγουρες” μπάντες που μπορείς ανά πάσα στιγμή να κολλήσεις ανεπιστρεπτί. Δεν θα έχεις άδικο, και δε θα σου πει κανείς το αντίθετο.