Πάντοτε θεωρούσα ότι είναι δίκοπο μαχαίρι μία μπάντα να κυκλοφορεί καινούριο δίσκο στην εκπνοή του χρόνου, διότι όλοι μας έχουμε ήδη καταλήξει στην αγαπημένη μας εικοσάδα και ετοιμαζόμαστε σιγά-σιγά για τις μουσικές της επόμενης χρονιάς, περνώντας κάπως στο “ντούκου” τις κυκλοφορίες του Δεκεμβρίου. Πραγματικά πόσες δισκάρες έχουν “θαφτεί” κατ’ αυτόν τον τρόπο; Θα είναι κρίμα και άδικο να γίνει κάτι τέτοιο και με τη νέα δουλειά των Καλαματιανών, Minerva Superduty. Μιλάμε για album-καθαρό δεκάρι που μπορεί να σας κάνει να αναθεωρήσετε τελευταία στιγμή τη λίστα σας με τα κορυφαία του 2020.
Οκτώ κομμάτια και μόλις είκοσι λεπτά αρκούν στο συγκρότημα για να τα κάνει όλα γης Μαδιάμ. Έρχονται φουριόζοι, τα γκρεμίζουν όλα με μια ανάσα και μας αφήνουν με τα μυαλά στα χέρια. Προσφέρουν άφθονο ξύλο με τη μουσική τους, η οποία φαίνεται να έχει ως εικόνισμα τους Converge, χωρίς βέβαια να αφήνει στην απ’ έξω στοιχεία από mathcore και punk. Ιδέες από διαφορετικούς ήχους που ράβονται περίτεχνα μεταξύ τους και φυσικά πάνε χέρι χέρι με μια χύμα και ωμή παραγωγή, που ταιριάζει γάντι σε αυτό που θέλει να πει το συγκρότημα.
Το In Public καταφέρνει να κρατήσει σε εγρήγορση τον ακροατή με τις συνεχείς καταστροφικές εναλλαγές που παρουσιάζει κάθε κομμάτι ξεχωριστά. Εναλλαγές που, όμως, δεν ακούγονται σε καμία περίπτωση δήθεν και επιτηδευμένες. Πηγάζουν ξεκάθαρα από την εκτελεστική δεινότητα και το περίσσιο ταλέντο των MNRV, οι οποίοι, χωρίς ίχνος μουσικού περιορισμού, βαράνε αλύπητα. Δεν σηκώνουν ούτε μια στιγμή το πόδι από το γκάζι, με αποτέλεσμα να δημιουργούν το απόλυτο χάος.
Η ενέργεια βαράει κόκκινο ήδη από το εναρκτήριο κομμάτι, για να έρθει στα καπάκια το “Clandestine” και να σου πετάξει κατάμουτρα πικρές αλήθειες του σήμερα. Αλήθειες που συνεχίζουν να λέγονται και στο “Κατήφορος”, με τον στίχο “we know of price, but not of value” να είναι γραμμένος για να τριγυρνάει στο κεφάλι του ακροατή. Και αν ακόμα δεν έχεις πειστεί ότι έχουμε να κάνουμε με ένα διαμαντάκι, έρχεται η μανία του “Rigid Mass” για να σου διώξει κάθε αμφιβολία. Φρενήρης ρυθμός που σε σημεία θα σου φέρει στο μυαλό τους The Dillinger Escape Plan. Και κάπως έτσι σε πάνε στα εναπομείναντα δέκα λεπτά. Με λύσσα και θυμό που δεν αφήνουν καθόλου περιθώρια αμφισβήτησης πως πρόκειται για μία εξαιρετική κυκλοφορία, φτιαγμένη για να τη θυμόμαστε για πολύ καιρό ακόμα.