Όταν μια μπάντα έχει δώσει πριν λίγα χρόνια ένα κορυφαίο live που συζητιέται ακόμα, είναι πάντα ένα μικρό ρίσκο η επόμενη της εμφάνιση στην ίδια πόλη, από την άποψη του αν θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει. Oι Midnight όμως δεν φάνηκε να ανήκουν στις μπάντες που “μασάνε” από τέτοιες συγκρίσεις.
Ανταπόκριση: Σπύρος Ζαρμπαλάς / Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Tηρώντας πιστά το ανακοινωθέν πρόγραμμα (επιτέλους έχει αρχίσει να γίνεται και αυτό συνήθεια) ανέβηκε στην σκηνή το εγχώριο μπάσταρδο παιδί των Entombed με τον Tom Warrior, κατά κόσμον Cursed Blood. Στην πρώτη μου φορά που τους έβλεπα, έκαναν πράξη το μόττο τους για Death Metal με Crust αισθητική, έχοντας έναν απόλυτα solid, δυνατό, και βρώμικο ήχο για σύμμαχο ο οποίος απογείωσε τόσο τα ήδη υπάρχοντα κομμάτια του “Taker of Life” αλλά και τα νεότερα του επερχόμενου ντεμπούτου full-length τους. H εμπειρία των μελών πάνω στο stage ήταν ξεκάθαρη και η ανταπόκριση του κοινού που είχε ήδη γεμίσει ικανοποιητικά τον χώρο έδειξε πως αποτέλεσαν κατάλληλη επιλογή.
Είναι πραγματικά δύσκολο να περιγράψω το τι ακολούθησε. Δεν θέλω να το κρίνω με βάση τα κλασικά κριτήρια μιας συναυλίας, γιατί δεν ήταν κάτι τέτοιο. Ήταν 3 τύποι που ήρθαν στο Κύτταρο για να διαλύσουν οτιδήποτε υπάρχει μπροστά τους, ενώ παράλληλα παίζουν αψεγάδιαστα την μουσική τους. Μια μπάντα που έδειξε πόσο πολύ λείπει από την αποστειρωμένη παγκόσμια μουσική σκηνή λίγη επικινδυνότητα και τρέλα γι’αυτό που κάνουν.
Από τις πρώτες νότες του “Vomit Queens”, ξεκίνησε ένας όλεθρος άνευ προηγουμένου. Mε μια απόλυτα take-no-prisoners αισθητική από τους μπροστάρηδες Athenar και Vanik, το ένα κομμάτι διαδεχόταν το επόμενο χωρίς πολλά πολλά, εφόσον αυτά τα “πολλά” τα έκαναν on stage την ώρα που έπαιζαν. Τι να πρωτοαναφέρω; Για τις καμπίνες κιθάρας πάνω στις οποίες ανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα; Για τα ηχεία του μαγαζιού τα οποία έφαγαν κυριολεκτικά ξύλο, το οποίο ξεκίνησε όταν ο Athenar αποφάσισε να σκαρφαλώσει στο κιγκλίδωμα και έκαναν το λάθος να τον “εμποδίσουν”; Για το cardio workout του Vanik που κατάφερνε να ακούγεται σα να έχει έξτρα δεξί χέρι σε σημεία; Τις κουτουλιές στα όργανα; Tις άναρθρες κραυγές στα μικρόφωνα που απογείωναν τα σημεία των κομματιών;
Ο κόσμος από κάτω βρισκόταν σε μια κατάσταση απόλυτης παράδοσης στο ντελίριο που ζούσε, μιας και κυριολεκτικά δεν ήξερες που να πρωτοκοιτάξεις από τα καμώματα των Midnight και ποιο σημείο των κομματιών να πρωτοτραγουδήσεις/κοπανηθείς/βουτήξεις στο κενό. Όταν δε ο frontman της μπάντας αποφάσιζε να μιλήσει, οι μετρημένες κουβέντες του ήταν τόσο in-character και στοχευμένες που σε κάνει να απορείς για το αν ο Athenar είναι πράγματι περσόνα. Το setlist ήταν ένα φοβερό best of, και ας είναι μια μπάντα που αν αύριο άλλαζε τα ⅔, δεν θα έχανε τίποτα από την δυναμική την. Αρκεί να υπάρχει ένα “You Can’t Stop Steel” για να επαναφέρει τα πάντα στην θέση τους.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στο φοβερό σκηνικό στο τέλος της συναυλίας: H μπάντα μας ενημερώνει πως απομένουν 3 κομμάτια. Παίζουν τελικά 4, το κοινό ήδη υπερ-ικανοποιημένο ξεκινά να φεύγει, ανάβουν τα φώτα στο Κύτταρο, κλείνει ο ήχος και ξεκινά η μουσική στα ηχεία. Και ενώ είμαι με το ένα πόδι εκτός μαγαζιού, ξαφνικά ακούγεται μια αναταραχή οπότε επιστρέφω για να δω τους Midnight και πάλι on stage. Με την ίδια ακριβώς ενέργεια (ίσως και λίγη παραπάνω) μετά από ένα set που θα είχε εξαντλήσει τον οποιονδήποτε, στο προτελευταίο date ενός τουρ 25 συναυλιών με 3 ρεπό. Και δεν γύρισαν για ένα κομμάτι ως τυπικό “ευχαριστώ”, αλλά για μια τριάδα-φωτιά που σε συνδυασμό με τα όσα διαδραματίστηκαν προηγουμένως πραγματικά έστειλε αυτό το live κατευθείαν στην κορυφή για φέτος.
Οι Midnight το βράδυ της Τρίτης κατάφεραν κάνοντας ΌΛΑ τα κλισέ του Rock & Roll textbook, να μην φανεί απολύτως τίποτα βαρετό/προσχεδιασμένο/κουραστικό, και αντιθέτως να κάνουν ένα γεμάτο Κύτταρο να παραμιλάει. Να πατήσουν, εύκολα κιόλας, την φοβερή τους εμφάνιση 5 χρόνια πριν. Όποιος ήταν εκεί, ξέρει πως έζησε μια από τις “I was there” στιγμές του Αθηναϊκού συναυλιακού χάρτη.