Με έναν trademark ήχο να τους χαρακτηρίζει ως ένα από τα σημαντικότερα groups που περπάτησαν ποτέ στον πλανήτη, οι Melvins επιστρέφουν ξανά στη δισκογραφία, με ένα από τα πιο σημαντικά album της πολυετούς καριέρας τους.
Πέρα από το cult status τους στον σκληρό ήχο, η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια οι Αμερικανοί ανακυκλώνουν (και πειραματίζονται συνεχώς) με μια πετυχημένη συνταγή, χωρίς όμως να μας χαρίζουν κάτι το ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο πέρα απο το heavy rock vibe τους, και κάποια όμορφα singles που – ευτυχώς – τρυπώνουν κατά καιρούς στα setlists τους. ΟK, οι Melvins είναι – και παραμένουν – τεράστιοι, και το saga τους αδιαμφισβήτητο, μα πού και πού μας χρειάζεται και ένα δισκογραφικό reminder του μεγαλείου τους. Το πρόσφατο “Tarantula Heart” είναι η απόδειξη ακριβώς αυτής της συνθήκης, καθώς ακροβατεί εξαιρετικά μεταξύ του sludge πειραματισμού και της heavy rock αποθέωσης, με θαυμάσια αποτελέσματα.
Με τον εικοσάλεπτο κολοσσό του “Pain Equals Funny” να κλέβει – χωρίς ιδιαίτερο κόπο – τις αρχικές μας εντυπώσεις, το Tarantula Heart από την πρώτη κιόλας ακρόαση διεκδικεί μία από τις κορυφαίες θέσεις στο ranking της ατελείωτης δισκογραφίας τους. Αλλά δεν μένει μόνο σε αυτό. Οι δονήσεις του “Working The Ditch” και η α λά Butthole Surfers (Independent Worm Saloon εποχής) φρενίτιδα του “Allergic To Food” συντονίζουν υπέροχα τις αισθήσεις σου. Επίσης, έχουμε και την παραξενιά του “She’s Got Weird Arms”, που ακούγεται ως μια αρρωστημένη version της μουσικής των Devo, ενώ για το τέλος μας χαρίζουν απλόχερα το συγκλονιστικό “Smiler”, που είναι μάλλον μία από τις καλύτερες συνθέσεις που έχουν ηχογραφήσει ποτέ. Και είναι εξοργιστικά σπουδαίο.
Στο σύνολο του, το “Tarantula Heart” είναι η απολαυστικότερη στιγμή των Melvins από εποχής “(A) Senile Animal”, λοξοκοιτώντας έντονα και τις ’90s κορυφές τους.
