To Temple μας έχει συνηθίσει σε βραδιές σαν αυτή της Παρασκευής, με δυνατά ονόματα και σωστά δομημένο line up. Ξεκινώντας με το πολυσυνθετικό ύφος του Οδυσσέα Τζιρίτα και περνώντας στο dark wave-post punk των The Man and His Failures, το βράδυ έκλεισε με το dark electro των Mechanimal, που ήταν και οι headliners και τους οποίους συστήνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να παρασυρθεί από δυνατά beats και να χορέψει σα να βρίσκεται στο μεγαλύτερο φεστιβάλ ηλεκτρονικής που μπορεί να φανταστεί.
Ανταπόκριση: Μυρτώ Ραμμοπούλου / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου (περισσότερες εδώ)
Δεν είναι απλό για ένα πιτσιρίκι να τραβήξει τα βλέμματα και την προσοχή, όμως ο Οδυσσέας Τζιρίτας αφενός μεν είναι πολύ καλός σε αυτό που κάνει αφετέρου συνοδεύεται από πολύ καλούς μουσικούς και την πανέμορφη φωνή της κοπέλας στα συνοδευτικά φωνητικά – δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να τα πω δεύτερα, καθώς οριακά πρωταγωνιστούσαν. Δυστυχώς αγνοώ το όνομά της κι όσο κι αν έχω γκουγκλάρει δεν βρήκα κάτι. Δεν ήταν η πρώτη μου επαφή μαζί του. Η εμφάνισή του στο Saristra Festival το καλοκαίρι ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακή (και λόγω σκηνικού). Αυτό το οποίο βρήκα για ακόμα μία φορά αξιοπρόσεκτο ήταν η μεστή και δυνατή φωνή του Οδυσσέα, ο οποίος ακόμα και στις κραυγές του ήταν απόλυτα μελωδικός και εντός τόνου, πράγμα που αν μη τι άλλο δείχνει πολύ καλή αντίληψη της τονικότητας και έλεγχο στη φωνή του. Είναι μόνο 17-18 και ένα τέτοιο αποτέλεσμα, δεν το βρίσκεις εύκολα σε live εκτελέσεις, ακόμα και από πιο έμπειρους καλλιτέχνες.
Σε δεύτερη φάση το ευρύ φάσμα του ήχου του, ήταν άλλο ένα συν για το set του. Πολυρρυθμία και εναλλαγή αρμονιών χαρακτήριζαν το κάθε του τραγούδι, σε μια εναλλαγή πολλών επιρροών και υφών. Ο κύριος άξονάς του είναι το alternative rock, όμως ενσωματώνει πλήθος ειδών, από pop μέχρι blues και jazz, έχοντας ταυτόχρονα και πιο heavy και garage στοιχεία, βαλμένα κυριολεκτικά «εκεί που πρέπει» για να δημιουργήσουν ένα ξεσηκωτικό vibe. Σκηνικά άρτιος και ψυχεδελικός, με κέρδισε το εκατό τοις εκατό και αν και είμαι λάτρης πιο… βαρέων ακουσμάτων δεν βαρέθηκα ούτε στο ελάχιστο -αντιθέτως, δε θα με χάλαγε καθόλου άλλο λίγο! Έχοντας στο ενεργητικό του δύο ep που κινούνται σε πιο ηλεκτρονικά μονοπάτια (“Cynophobia”, Νοέμβριος 2018 και “Ultrasounds”, Ιανουάριος 2019), καθώς και την πρώτη του ολοκληρωμένη δουλειά “Butterflies” με τους τίτλους των τραγουδιών να θυμίζουν τίτλους beatnik βιβλίων (Μάρτιος 2019), είναι πολλά υποσχόμενος συνθετικά και στιχουργικά και απόλυτα απολαυστικός live!
Το δεύτερο σχήμα της βραδιάς με άφησε κάπως διχασμένη για να είμαι ειλικρινής. The Man & His Failures επί σκηνής και οι αναμνήσεις από τον Peter Murphy μου χτυπούν την πόρτα. Σαφώς η dark wave και avant garde αισθητική είναι διάχυτη κι αυτό είναι κάτι που μου αρέσει, όμως μου λείπει λίγο νεύρο. Η διασκευή στους Mani Deum ανεβάζει τα πράγματα που όμως ξαναπέφτουν, μέχρι τα δύο καινούρια τους κομμάτια, τα οποία μου άφησαν μια εντελώς άλλη αίσθηση από αυτά της προηγούμενης δουλειάς τους. Περισσότερο beat και πιο γρήγορος ρυθμός διακρίνουν τις συνθέσεις του επερχόμενου album τους, που μου φάνηκαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες και live material. Το κλείσιμό τους αποτελεί μια διασκευή σε ένα τραγούδι των A.R.E. Weapons, για το οποίο συμπράτουν επί σκηνής με τον Μάκη Παπασημακόπουλο των The Rattle Proxy και η οποία αποτελεί και το πιο δυναμικό σημείο του set τους.
Η ώρα του “Crux” έχει έρθει και το πιο ενδιαφέρον σχήμα της ελληνικής electro σκηνής ανεβαίνει στη σκηνή για να κατακλύσει το Temple με τη δυστοπική του πρόταση. Εάν η δυστοπία εξ ορισμού σε προδιαθέτει αρνητικά, τότε οι Mechanimal έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τον όρο. Με μία ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση και καθηλωτικό beat δημιουργούν την απόλυτη live ουτοπία για τους λάτρεις του σκοτεινού και ωμού ήχου, όπου το post punk και το dark wave αναμειγνύονται με drum and bass ρυθμό και electro στοιχεία, δημιουργώντας ένα μη-αντιστάσιμο διαπεραστικό vibe για να βρεθείς ξαφνικά να χορεύεις, χωρίς να πάρεις είδηση το πότε ξεκίνησες. Το performance τους συνοδεύεται από ανάλογης αισθητικής visuals, που κρατούν τα μάτια σου μαγνητισμένα πίσω από το τρίο των Γιάννη Παπαϊωάννου, Freddie Faulkenberry και Αντώνη Χαραλαμπίδη. Τεμνόμενες ευθείες, τίτλοι ειδήσεων σύγχρονοι, αλλά και παλιότεροι, σχεδόν όμως διαχρονικοί, ένα πέρασμα των ονομάτων εκλιπόντων μουσικών ( και όχι μόνο) ινδαλμάτων, ανάμεσα σε αυτά η λέξη «beauty» και η Sharon Tate (ας με διορθώσει κάποιος αν επρόκειτο για εκπληκτική ομοιότητα), όλα προσεκτικά τοποθετημένα και άρτια ταιρισμένα σε ένα video projection μιας περίληψης του σύγχρονου πολιτισμού και της παρακμής του.
Το “Easy Death” ήταν μακράν η πιο punch-in-your-face στιγμή του set τους και το απόλυτο recommendation για το αναμενόμενο “Crux”, που έρχεται από την Inner Ear Records.
Μου άφησαν ένα αίσθημα ανάλογο εκείνου που μου προκάλεσαν οι VNV Nation live και αυτό για να τονίσω τη σύγκριση δυναμικής. Εξαιρετικό φωνητικό performance και άψογη απόδοση ηλεκτρονικών ήχων, κομμάτια πολύ δυνατά και up-tempo. Ήταν αυτό ακριβώς που περίμενα on stage και η ανταπόκριση του κοινού έδειξε ότι όλοι συμφωνούμε ότι οι Mechanimal είναι the life of the party και όχι party crashers, αντίθετα με ό,τι διατείνονται στο “Red Mirror”!
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ