Και το όνομα αυτού “Crux” και του Πατρός αυτού Mechanimal. Το περιμέναμε από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησε το “Red Mirror” πριν από κάποιους μήνες, εκστασιαστήκαμε όταν ήρθε το “Easy Dead”, τρέξαμε στο Temple για να μετριάσουμε την κάψα της αναμονής. Και εν τέλει μας ήρθε, δικαιώνοντας τις προσδοκίες μας και χαρίζοντάς μας αυτή την εκτόνωση που τόσο περιμέναμε. Πήραμε το χρόνο μας, το ακούσαμε ξανά και ξανά και ξανά και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτό.
Μια αξιόπιστη σταθερά στον dark wave χώρο, οι Mechanimal δημιουργούν στο “Crux” ένα σκοτεινό blend post punk, electro, industrial και new wave ήχων, φλερτάροντας διακριτικά πλην ευφυέστατα με την trap (“Ghetto Level”) και την techno (“Razor Tube”, “Vanquish”) Έντονα δυστοπικό, ελαφρώς ειρωνικό και σαρκαστικό, δεν αφήνει τον νοηματικό μηδενισμό να κατακλύσει τον ακροατή, παρά χρησιμοποιεί τα δυναμικά beats του για να επιβάλλει μια χορευτική κινητικότητα, που στο τέλος σε αφήνει αισιόδοξο και παράδοξα ρομαντικό. Ή αν όχι ρομαντικό, με μία τουλάχιστον μια τρυφερή ματιά. . Τα “Easy Dead” και “Red Mirror” είναι για εμένα από τις πιο δυνατές στιγμές του album, με το πρώτο να μπαίνει ακόμα πιο βαθειά στην καρδιά μου διαβάζοντας ότι ο Τζίμυ Πολιούδης (Vagina Lips, MAZOXA) είναι αυτός που ανέλαβε τα κιθαριστικά μέρη του τραγουδιού. Μια ακόμη συνεργασία, αυτή του τσελίστα Henrik Meierkord στα “Scavengers” και “La Poverina Delle Ossa”, προσδίδει μια ατμοσφαιρική αν και ταυτόχρονα ωμή αίσθηση. Ακόμα και οι πιο «ήσυχες» στιγμές του album είναι έντονες συναισθηματικά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Stolen Flesh”, που εύκολα μπορείς να πεις ότι είναι ό,τι πιο συγκινητικό μας έχουν δώσει, εδώ και τέσσερις πλέον δισκογραφικές δουλειές.
Ένα album,στο οποίο ναι μεν δεν ανακαλύπτουμε τον τροχό, δεν μπορούμε πάρ’αυτά να μην παραδεχτούμε πως μας συνεπαίρνει σαν να ακούμε για πρώτη φορά τον ήχο αυτό. Σε μια παλαιότερη ανταπόκριση live τους είχα πει πως εάν η δυστοπία εξ ορισμού σε προδιαθέτει αρνητικά, τότε οι Mechanimal έχουν τον τρόπο να σε κάνουν να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με τον όρο και εμμένω στη δήλωση αυτή, έχοντας ως πλέον τρανταχτό επιχείρημα πλέον το ίδιο το “Crux”.