Τέλος παίδες μουσική μόνο σε υπόγεια τέλος. Τι θέλω να πω με αυτό θα μου πείτε. Εξηγώ ευθύς αμέσως. Λοιπόν, το Σαββάτο που μας πέρασε βρέθηκα στο γνωστό στέκι επί της Καλλιδρομίου. Εκεί παίζανε οι Mass Culture, Dirty Wombs, Last Rizla και Monk. Το μουσικό φάσμα που κινούνται και οι τέσσερις μπάντες είναι προσωπική αδυναμία και ήξερα ότι κατά ένα 50% θα περάσω καλά. Στο δια ταύτα λοιπόν…
Ανταπόκριση: Λευτέρης Βουτσάς
Monk
Με μια μικρή καθυστέρηση οι ενισχυτές ανάψανε και οι πενιές των Monk πλημυρίσανε τον χώρο ως καπνός από τσιγάρο σέρτικο. Ήχος τσιμέντο και όχι απλό τσιμεντάκι για κάνα μερεμέτι αλλά μπετόν αρμέ. Το μουσικό φάσμα που παίζουν μπάλα τα παλικάρια από τη Σύρο είναι αυτό το sludgοειδες sabbathiko rock με τα αργόσυρτα ερποειδή riffs και τα σκαμπανεβάσματα στον ρυθμό. Μπάσο και fuzz στο τέρμα, καλός ήχος, δεμένο συγκρότημα, μας παρουσιάσανε κομμάτια από το EP «Ophis The Saint Eater» και η βραδιά ξεκινά σαν συριανό λουκούμι στο στόμα. Και συνεχίστηκε ακόμα καλύτερα γιατί τη θέση τη θέση των Monk πήρανε οι Last Rizla.
Last Rizla
Εντάξει ότι και να γράψω για τη πάρτη τους είναι λίγο. Κάθε φορά και καλύτεροι,το δέσιμο τους είναι απίστευτο, τη μουσική τους την έχουν εξελίξει πάρα πολύ, ειδίκα τώρα που αποφασίσανε να αφήσουνε αποκλειστικά τον ήχο τους χωρίς φωνητικά. Πραγματικά το συγκρότημα βρίσκεται σε άλλη στρατόσφαιρα, πρέπει να τους δείτε και να τους βιώσετε (και όχι δεν με πληρώνουν οι Rizla για να τα γράφω αυτά). Η ενέργεια που βγαίνει κάθε φορά στα live τους σπάνια τη βιώνω με άλλες μπάντες.
Dirty Wombs
Και ενώ προσπαθούμε να μαζέψουμε τα εγκεφαλικά μας κύτταρα από το πάτωμα τη σκυτάλη παίρνουνε οι Πατρινοί Dirty Wombs και κατεδαφίσανε τα πάντα με το τσαμπουκαλεμένο, πορωτικό crust punk τους να σε φέρνουν σε σημεία να θες να τα βάλεις με μια διμοιρία μόνος σου και ας φας και ξύλο. Σκηνικά του στυλ να σηκώνουν τον κιθαρίστα στα χέρια τους ενώ παίζει, παλικάρι από το κοινό να πιάνει το μικρόφωνο και να τραγουδά, μερικές κλωτσοπατινάδες συνέθεσαν μια καθώς πρέπει crust συναυλία.
Mass Culture
Και καθώς το βίντεο από πίσω έχει σταματήσει και τα μοναδικά φώτα στο στέκι είναι από τις δυο λάμπες στο πάτωμα αναλαμβάνουν οι Mass Culture να ολοκληρώσουν τη βραδιά με το πολύ καλό post metal που παίζουν που παραπεμπεί σε Cult of Luna, Amenra, Isis, Fall of Efrafa. Πάρα πολύ καλός ήχος, στιβαρός και ογκώδης όσο χρειάζεται, τρομέρη ενέργεια τα παλικάρια νοιώθουν αυτό που παίζουν και το διοχετεύουν στο κοινό και σε παρασέρνουν να χτυπηθείς, να ταξιδέψεις, να κουνηθείς με τον ρυθμό.
Για να μην το κουράζω το θέμα. Το live αυτό το απόλαυσα πάρα πολύ και είναι ένα από τα καλύτερα που έχω πάει φέτος. Ο ήχος σε όλα τα συγκροτήματα ήταν πάρα πολύ καλός, η μουσική που παίζουν οι μπάντες μου αρέσει πάρα πολύ. Ολα αυτά σε συνδιασμό με τη πολύ καλή παρουσία των συγκροτημάτων, ειδικά ενας φίλος των συγκεκριμένων μουσικών φασμάτων μόνο ευχαριστημένος θα μπορούσε να φύγει.
Γιατί κόσμε απλά τα πράγματα η αλήθεια βρίσκεται στα υπόγεια, όχι στις μεγάλες σκηνές, στους δυνατούς προβολείς, στους μεγάλους εφετζίδικους ενισχυτές, τις χιλιάδες των ανθρώπων από κάτω και σε ξεχασμένες ροκ γριές. Αλλα εκεί που η σκηνή είναι ένα με τον κόσμο, όπου ο φωτισμός δεν είναι επαγγελματικός, όπου ο μουσικός είναι μεροκαματιάρης και ο κόσμος μετριέται σε μερικές δεκάδες.