Σε εορταστική ατμόσφαιρα ολοκληρώθηκε ο φετινός συναυλιακός κύκλος του Rockwave Festival. Άφου, τόσο τα συγκροτήματα όσο και το κοινό που το φεστιβάλ φιλοξένησε, κατόρθωσαν με την ενέργεια και το κέφι τους να συγκροτήσουν μια ατμόσφαιρα μεταδοτικής feelgood διάθεσης που δε θα μπορούσε παρά να σε αφήσει εν τέλει μ’ενα χαμόγελο στα χείλη και την ανάμνηση μιας διασκεδαστικής συναυλίας, που προσέδιδε μια νότα θετική στο κατά τ’άλλα φορτισμένο καλοκαίρι που διανύουμε.
Ανταπόκριση: Μαρίλη Κουλολιά / Φωτογραφίες: Αποστόλης Καλλιακμάνης & Χρίστινα Αλώση
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Με μπύρες και πληθώρα νεοαπκτηθέντων μπιχλιμπιδίων και προϊόντων ανα χείρας α λα Terra Vibe στυλ κατευθύνθηκα προς την σκηνή προκειμένου να αντικρύσω έναν σχεδόν άδειο συναυλιακό χώρο. “Κάθε αρχή και δύσκολη,” σκέφτηκα. Μια δύσκολη αρχή που η Dj Spery καλούνταν να αντιμετωπίσει, καθώς με τον ήλιο ντάλα και θερμοκρασίες που χτυπούσαν κόκκινο, ο απειροελάχιστος παρευρισκόμενος κόσμος αναζητούσε μονάχα μια θέση στη σκιά με μουσική υπόκρουση τις εύστοχες επιλογές της DJ. Το set της κλιμακωνόταν καλύπτοντας μουσικές που εκτείνονταν στο ευρύτερο φάσμα του hip-hop, ethnic κι έπειτα balkan ήχου διαμορφώνοντας σταδιακά την ατμόσφαιρα που επρόκειτο να καλλιεργηθεί περαιτέρω από τα επόμενα συγκροτήματα. Ιδιαίτερα ευδιάθετη και χαμογελαστη προέτρεπε τον κόσμο να χορέψει, χωρίς δυστυχώς να το καταφέρει, παρά σε ελάχιστο βαθμό. Οι συγκυρίες δεν την ευνόησαν με αποτέλεσμα να αφήσει την εντύπωση μιας αξιόλογης προσπάθειας, δίχως όμως ανταπόκριση από μέρος του (λιγοστού, υπενθυμίζω) κόσμου.
Σειρά είχαν οι Les SkartOi και η διάθεση ξεκίνησε να ανεβαίνει, καθώς ο κόσμος θερμά τους υποδέχτηκε και αρκετοί ήταν αυτοί που σταδιακά πλησίασαν τη σκηνή προκειμένου να τους συνοδεύσουν χορεύοντας και τραγουδώντας. Από την πρώτη στιγμή έδωσαν την καλύτερη εντύπωση, η οποία επισφραγίστηκε και με την έκβαση του set τους. Μας παρουσίασαν δικές τους δουλειές, και συγκεκριμένα αφιέρωσαν κομμάτια στη μνήμη του συντρόφου Carlo Guiliani και έλαβαν ενεργή πολιτική στάση καταδικάζοντας τους απεχθείς προς τον λαό τραπεζίτες. Με πολλή διάθεση και κέφι προχώρησαν στην επανεκτέλεση κλασικών rock διαμαντιών όπως το “Night Boat to Cairo”, το εκπληκτικό “Take Another Piece of My Heart” της Janis Joplin που ανέδειξε τα φωνητικά της frontwoman με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και το “I Wanna Be Sedated” των Ramones μεταξύ άλλων. Κομμάτια γνωστά κι αγαπημένα από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού, που μας παρέσυραν και ενέτειναν την αδημονία μας για τη συνέχεια.
Έπειτα στη σκηνή ανέβηκαν οι Fundracar, οι οποίοι θα ενέτασσαν το κοινό, που πλέον είχε αυξηθεί σημαντικά, σε ένα psych-reggae παραλήρημα που το ύφος τους προσιδιάζει. Το άριστο δέσιμό, η γεμάτη ενέργεια σκηνική παρουσία και η χιουμοριστική διάθεση αποτέλεσαν μερικά από τα δυνατά σημεία του συγκροτήματος. Χορός και τραγούδι από μέρος του κοινού σηματοδότησαν το επιτυχημένη παρουσία τους, ανεπιτυχής ήταν μονάχα η πρόχειρη επανεκτέλεση του καλοκαιρινού ύμνου aka “Feelgood Hit Of The Summer” των QOTSA. Προς το τέλος του set τους, στη σκηνή τους συνόδευσε και ο Εισβολέας, με τον οποίο συνεργάζονται στο EP “L.U.Χ” που αποτελεί πρόδρομο του επερχόμενου ομώνυμου full length δίσκου τους.
Ο ήλιος είχε πλέον πέσει και ο συναυλιακός χώρος είχε πλημμυρίσει για τα καλά από κόσμο όταν ήρθε η ώρα για τους Baildsa ν’ανέβουν στη σκηνή. Χαλκινα, έγχορδα και κρουστά συνέβαλαν στη διαμόρφωση του απόλυτου μουσικού πανζουρλισμού που στιγμιαία σου έδινε την εντύπωση ότι βρίσκεσαι σε πανηγύρι στη Φλώρινα. Ένας γνώριμος, έντονος και ρυθμικός θόρυβος που δεν αποτύγχανε να σε παρασύρει, ενώ κλείνοντας τα μάτια περνούσαν απανωτά καρέ ταινιών του Κουστουρίτσα. Αδιαμφισβήτητο highlight της βραδιάς η συνολική παρουσία του συγκροτήματος λόγω τις βαλκανικής ατμόσφαιρας που κατόρθωσαν να διαμορφώσουν και φυσικά χάρη στην άριστη συνεργασία των μελών. Ενδεικτικά ορισμένα από τα κομμάτια που εκτελέστηκαν ήταν τα “Baildsa”, “Deep δόντια”, “USB”, “Balkan Ninja”, μεταξύ των οποίων και μια διασκευή στο “Rude Boy” των Dub Inc.
Η ώρα είχε περάσει και πλέον είχε φτάσει η στιγμή για την πολυαναμενόμενη εμφάνιση του Manu Chao με το συγκρότημά του La Ventura. Κοντά στις 30.000 άνθρωποι είχαν συσσωρευτεί προκειμένου να απολαύσουν τις ερμηνείες του σταθερά ιδεολόγου και λαϊκού υποστηρικτή τραγουδοποιού. Χαρακτηριστική ήταν και η ελληνική σημαία επί σκηνής , πάνω στην οποία αναγραφόταν η φράση “LIBERTA – ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΦΟΒΟ”, με την οποία εξέφραζε την θέση του με αφορμή τα πολιτικά δρώμενα που λαμβάνουν χώρα στον τόπο μας.
Αν κάτι κέντριζε το ενδιαφέρον είναι η ακόρεστη ενέργεια του Manu Chao, o οποίος αεικίνητα περιφερόταν και χόρευε επί σκηνής, δίχως διάλειμμα κατά τις δύο και κάτι ώρες που διήρκεσε το set του. Φυσικά, ο κόσμος ανταποκρινόταν στην ενέργεια του κατά τον ίδιο τρόπο αφού δεν έπαψε να τον συνοδεύει χορεύοντας και τραγουδώντας. Η συναυλία αποτέλεσε πραγματικά απόδειξη της δύναμης της άμεσης αλληλεπίδρασης μεταξύ συγκροτήματος-κοινού και τις ισχυρές δυναμικές που αυτή έχει να προσφέρει όταν διεκπεραιώνεται με πάθος και ειλικρίνεια. Άφου τόσο η μπάντα όσο και το κοινό έδειχναν να απολαμβάνουν σε βαθμό άνευ όρων τη διαδραματιζόμενη συναυλία στα πλαίσια μιας μουσικής γιορτης, που σκοπό είχε να ενώσει κι όχι να διαχωρίσει τους συμμετέχοντες. O κόσμος εκστασιαζόταν αποθέωνε τον Manu με χειροκροτήματα και χόρευε ασταμάτητα υπό το φως των καιόμενων πυρσών.
Κατά την παραμονή του επί σκηνης ο Manu Chao με τη μπάντα του προχώρησαν στην εκτέλεση κομματιών που κάλυπταν το ευρύτερο φάσμα της δισκογραφίας του. Κομμάτια που εκτείνονταν από τις πρώτες δουλείες της μουσικής σταδιοδρομίας του εώς και πιο σύγχρονες, περιλαμβάνοντας φυσικά όλες τις αναμενόμενες γνωστές επιτυχίες. Τα κομμάτια άλλωτε αναμειγνύονταν κι άλλωτε αλληλοδιαδέχονταν το ένα τ’άλλο δίχως σταματημό. Έτσι, ακούσαμε τα “King Of Bongo”, “El Hoyo”, “Mr. Boby”, “Clandesino”, “Me Gusta Tu”, “Que Paso Que Paso” μεταξύ πολλών άλλων σε μία συναυλία που δεν ήθελες να τελειώσει ακριβώς λόγω της ειλικρινούς κι άμεσης, χωρίς περιττές φανφάρες , επικοινωνίας που είχε αναπτυχθεί. Η συναυλία έληξε κατά τη 01:00 υπό τις μελωδίες των “Mala Vida” και “Radio Bemba” σε μια ατμόσφαιρα πανηγυρική που σηματοδοτούσε το δυναμικό τέλος του φετινού Rockwave.
