Όλοι το ξέρουμε πως η πανδημία έχει παραλύσει σχεδόν κάθε συναυλιακή δραστηριότητα, πλήττοντας τους μουσικούς, ωστόσο δεν έχει σταματήσει την δημιουργική δραστηριότητα αρκετών από αυτούς που μέσα σε αυτήν ένιωσαν μια μεγάλη ανάγκη να εκφραστούν.
Μια τέτοια περίπτωση ήταν κι αυτή του Μανώλη Αγγελάκη που έναν χρόνο μετά το ορχηστρικό The Stone We Had In Our Mouth, κυκλοφορεί τον νέο του προσωπικό δίσκο Εμείς Αποστάσαμε, ένα δίσκο που δημιουργήθηκε κάτω από συνθήκες καραντίνας με τους μουσικούς που συμμετέχουν να ηχογραφούν τα μέρη τους εξ αποστάσεως. Το γενικότερο feeling του δίσκου είναι ατμοσφαιρικό/πειραματικό/down tempo που θυμίζει αρκετά έναν θορυβώδη και πειραματικό συνδυασμό του δίσκου Drunken Songs του Matt Elliott με το Dead Man του Neil Young.
Είναι ολοφάνερο από την πρώτη ακρόαση πως έχει γίνει αρκετή δουλειά στον δίσκο από πλευράς ενορχήστρωσης, συνθέσεων και παραγωγής μέσα στις έξι συνθέσεις του που κουβαλάνε μέσα τους το σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της συγκυρίας που τον δημιούργησε. Από το τραγούδι Γενέθλια που ξεκινάει τον δίσκο, κόντρα στο χαρούμενο μήνυμα της λέξης, το Όνειρο που ξεκινάει με την εναλλαγή των φωνητικών του Αγγελάκη με της Etten και το μουσικό μέρος να κοιτάζει λιγάκι προς τους Woven Hand (λόγω της εναλλαγής μαντολίνου με κιθάρας) μαζί με ένα αιχμηρό ξέσπασμα στο τέλος. Εξίσου αργόσυρτος και βυθισμένος στα σκοτεινά samples ο Δρόμος, ενώ η μελοποίηση του ποιήματος Η Πόλις του Κωνσταντίνου Καβάφη θυμίζει ολίγον Swans στο λιγότερο θορυβώδες.
Ως δημιούργημα της καραντίνας, ο δίσκος μετουσιώνει τα συναισθήματα της μέσω των έξι συνθέσεων του και γίνεται μια ελκυστική πρόταση για όσους ψάχνονται για σκοτεινούς ήχους παραπλήσιους με αυτούς των ονομάτων που αναφέρθηκαν πιο πάνω, έστω κι αν η μαεστρία του φαίνεται μετά από μερικές ακροάσεις.
