Με κάθε ειλικρίνεια, δεν γνωρίζω κατά πόσον οι Mandragora Thuringia είναι μία από τις most promising German folk metal bands, ούτε είμαι σε θέση να πω αν το “Der Vagabund” του 2019 “already caused quite a stir” – ισχυρισμοί του press release αμφότερα. Το φετινό “Rex Silvarum” πάντως, για το οποίο και θα μιλήσουμε, δεν είναι καθόλου άσχημο. Εξηγούμαι.
Το βασικό πρόβλημα του folk metal είναι ότι δυσκολεύεται να ξεκολλήσει από τα καλούπια του ιδιώματος, με αποτέλεσμα ο μέσος folk δίσκος να μπορεί να περιγραφεί σαν power metal με κονσερβοποιημένα «φολκ» όργανα και ενίοτε κάνα πιο σκληρό φωνητικό, ιδίως όταν πάμε σε πιο «βίκινγκ» και πολεμόχαρα πράγματα. Σπάνια βρίσκουμε πραγματικά εμπνευσμένες κυκλοφορίες και ακόμα πιο σπάνια μπάντες που αντλούν έμπνευση από κάποια υπαρκτή λαϊκή μουσική παράδοση. Οι Mandragora Thuringia λοιπόν ξεκάθαρα χωρίς να ανήκουν σε αυτή τη μικρή ελίτ που περιγράψαμε παραπάνω, εν τούτοις καταφέρνουν να παραδώσουν ένα δίσκο που ακούγεται σε κάθε περίπτωση ευχάριστα, και που ίσως έχει να πει και κάτι παραπάνω σε έναν οπαδό του ιδιώματος.
Δεν είναι ότι ξεφεύγουν από τα καλούπια που λέγαμε παραπάνω, έτσι; Σε καμία περίπτωση. Ψιλοpower είναι αυτό που παίζουν στην ουσία του, και τα «φολκ» πλήκτρα του τα έχει, και τις εναλλαγές από καθαρά σε πιο brutal φωνητικά, και όλα. Και το στυλ της μπάντας είναι αυτό που περιμένετε, με προβιές, κέρατα κλπ. Εντάξει μέχρι εδώ. Έλα όμως που όλα τα κάνουνε ένα τσακ καλύτερα από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Τα πλήκτρα, ενώ σίγουρα θα μπορούσαν να είναι λιγότερα, εν τούτοις δεν είναι και ιδιαίτερα ενοχλητικά. Οι εναλλαγές από καθαρά σε brutal φωνητικά είναι σε γενικές γραμμές εύστοχες και όχι διαδικαστικές. Το ίδιο ισχύει και μάλιστα ακόμα περισσότερο με τις εναλλαγές από καθαρά σε δυνατά μέρη. Οι μελωδίες επίσης δεν είναι κακές και μερικές φορές θα μπορούσαμε να τις πούμε και εμπνευσμένες, με αποκορύφωμα το εξαιρετικό “Trollmelodie” που έχουν πάει οι αθεόφοβοι και το έχουν κρύψει προς το τέλος του δίσκου – ενώ για μένα είναι από τα highlights.
Το καλύτερο σας το άφησα για το τέλος, και δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι τραγουδάνε στα γερμανικά. Και σε περίπτωση που σκέφτεστε «σιγά τα αυγά», θα σας πω ότι κι εγώ δεν θα το πίστευα πριν ακούσω το album, αλλά εν τέλει ακόμα και αυτή η λεπτομέρεια φαινομενικά, επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό την ατμόσφαιρα της μουσικής των Mandragora Thuringia που αβίαστα το όλο ακρόαμα ανεβαίνει σκαλοπάτι. Όχι και άσχημα λοιπόν για δεύτερος δίσκος!
