Οι φωτογραφίες του report είναι μία ευγενική χορηγία του Rockpages.gr και του Γιάννη Δόλα, συναδέλφου από το Rockpages.gr και το Rockmachine.gr . Τον ευχαριστούμε θερμά.
Θα ξεκαθαρίσουμε ένα πράγμα εξαρχής, σε αυτήν την τη συναυλία παρευρέθην ως οπαδός και όχι ως παρατηρητής. Ό,τι διαβάσετε παρακάτω είναι το αποτέλεσμα μιας πολύχρονης αναμονής για κάτι που επί σειρά ετών φαινόταν αδύνατο και απραγματοποίητο…
Σε ένα χώρο που ήταν ιδανικός για ένα τέτοιο live και με τον κόσμο να μου δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαι στο Soulcreek που περιγράφουν οι Black Stone Cherry στο ομότιτλο τραγούδι τους και όχι σε ένα προάστιο της Αθήνας. Λίγο πριν τις 19:00 φτάσαμε στις ερειπωμένες ολυμπιακές -ο Θεός να τις κάνει πια…- εγκαταστάσεις με την προσμονή ενός παιδιού 14-15 χρονών που θα πήγαινε για πρώτη του φορά σε συναυλία.
Περίπου στις 20:00 έκαναν την εμφάνισή τους οι Soundtruck που, κατά τη γνώμη μου, ήταν η ιδανική μπάντα για να φέρει το χαμόγελο στο στόμα του κόσμου καθώς με τον συνδυασμό 80s με Southern και ανεβασμένες ταχύτητες κατάφεραν να μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους στο κοινό. Ταίριαξαν καλά και παρά το γεγονός ότι ο ήχος τους περιέχει αρκετές κοινοτυπίες του είδους, έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν ένα ενδιαφέρον μείγμα. Ολοκλήρωσαν την εμφάνισή τους με μία διασκευή στο “It’s A Long Way To The Top” των AC/DC μετά από περίπου 35 λεπτά και κατάφεραν να αφήσουν καλές εντυπώσεις.
Μετά από λίγη ώρα, οι Potergeist, πάτησαν το σανίδι με το χειρότερο δυνατό τρόπο για τους ίδιους καθώς επί δύο λεπτά ο ήχος ήταν απαράδεκτος αφού ακούγαμε μόνο την μπότα και το μπάσο. Απτόητοι και με τον ήχο να βελτιώνεται σταδιακά αλλά όχι επαρκώς, οι Downίζοντες συμπατριώτες μας συνέχισαν το live τους γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα προβλήματα του ήχου και πραγματοποίησαν μία δυναμική εμφάνιση στη σκηνή του γηπέδου Baseball. Παρότι ελαφρώς πιο δυνατοί από το μέσο όρο που δημιουργεί η ένταση του ήχου των Skynyrd αλλά και των Soundtruck, κατάφεραν να κουνήσουν κεφάλια και να κερδίσουν το ενδιαφέρον του κοινού.
Περίπου στις 21:30, η ώρα είχε έρθει, οι Lynyrd Skynyrd πατούσαν το πόδι τους στη σκηνή περιγράφοντας τον κόπο τους για ένα…δισκογραφικό συμβόλαιο (Working for MCA). Οι στιγμές που ζούσαμε, θρυλικές από τους αγέρωχους θρύλους της Southern rock σκηνής. Σημαίες της Confederation του Νότου που ανέμιζαν περήφανα, καπνογόνα και κόσμος που χόρευε τρελά σε ένα απίστευτο πανηγύρι συναισθημάτων, συγκίνησης και pure rock μουσικής. Αυτές είναι οι ρίζες μας κύριοι και κυρίες και οφείλουμε να τις σεβόμαστε και να τις τιμούμε.
Οι rock ύμνοι που άκουσε το δικό μας…Skynyrd Nation πολλοί, πάρα πολλοί για να τους αντέξουν τα συναισθήματά μας και τα μάτια μας που δάκρυσαν στο Tuesday’s Gone, τον ύμνο ζωής του Simple Man και το Free Bird. Το ξέσπασμα χαράς στα Gimme Back My Bullets, Call Me The Breeze αλλά και ο ατελείωτος χωρός στα Saturday Night Special, That Smell και τόσα άλλα.
Τι να λέμε για τον ήχο; Ότι ήταν πολύ καλός; Δε με νοιάζει κιόλας και δε νομίζω να κοιτάξαν τέτοια πράγματα όσοι κατάφεραν να παρευρεθούν στο χθεσινό πανηγύρι. Για την απόδοση των μελών της μπάντας, όπως είπε και ένας φίλος κατάφεραν να συνδυάσουν τον επαγγελματισμό και τη διεκπεραίωση με τον ενθουσιασμό τους και είχαν ένα πολύ καλά δουλεμένο setlist όπου κάθε τραγούδι είχε συγκεκριμένη θέση, για συγκεκριμένο λόγο.
Δε θα πούμε τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο ευχαριστώ σε ό,τι και αν υπάρχει εκεί έξω που συνομότησε για να δούμε από κοντά αυτό το συγκρότημα. Ευχαριστούμε πολύ, Lynyrd Skynyrd! Για την ιστορία, το setlist:
Working For MCA, I Ain’t The One , Skynyrd Nation, What’s Your Name, Down South Jukin’, That Smell, Saturday Night Special, I Know A Little, Simple Man, Gimme Back My Bullets, Whiskey Rock-a-Roller, The Needle And The Spoon, Tuesday’s Gone, Gimme Three Steps, Call Me The Breeze, Sweet Home Alabama / Freebird
