Ε ναι λοιπόν, αυτή εδώ θα είναι ακόμη μία «κριτική» -περισσότερο προσωπική άποψη αφενός και εξωτερίκευση της συμπάθειας μου για την underground σκηνή της Αγγλίας αφετέρου- για ένα post-punk συγκρότημα του Ηνωμένου Βασιλείου. Ονομάζονται LUMER, είναι ένα post-punk κουαρτέτο από το Yorkshire και τέλη Ιανουαρίου κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP με τίτλο The Disappearing Act.
Όσοι είναι οπαδοί της νέας κιθαριστικής αγγλικής σκηνής, σίγουρα κάπου θα τους έχει πάρει το μάτι τους, ή το αυτί τους, σε κάποια λίστα, σε κάποιο αφιέρωμα με τους νέους καλλιτέχνες που προσπαθούν να πουν κάτι και να εκφράσουν όσα νιώθουν για αυτή την πρωτοφανή καθημερινότητα που ζούμε. Αν θέλαμε τώρα να τους παρουσιάσουμε σύντομα, θα λέγαμε ότι είναι 4 αγόρια με καπαρντίνες, παλτό και κοστούμια, Dr. Martens ή δετά αυστηρά παπούτσια (μια καθαρά βρετανική στυλιστική άποψη που υιοθετούν αρκετοί συνάδελφοί τους) και οι οποίοι παίζουν dark post-punk με επιρροές από τη δεκαετία του 1980. Στο Disappearing Act συγκέντρωσαν όσα κομμάτια είχαν κυκλοφορήσει ως singles και μαζί με 2-3 ακόμη έφτιαξαν ένα EP που γεννά προσδοκίες για το μέλλον τους.
Όπως δήλωσε και ο τραγουδιστής τους Alex Evans, τα εφτά τραγούδια του EP θα σε οδηγήσουν σ’ έναν πικρό δρόμο, στον οποίο θα έρθεις αντιμέτωπος με διαφορετικές εμπειρίες της ζωής σου και με όλα όσα απεχθάνεσαι στον κόσμο που ζούμε. Και η αλήθεια είναι πως αυτό ακριβώς συμβαίνει, καθώς το μίσος, ο έρωτας, η απώλεια και η ελπίδα παντρεύονται αρμονικά με τον κλειστοφοβικό πολλές φορές ήχο και τις έντονες κιθαριστικές εκρήξεις.
Από το πρώτο κομμάτι She’s Innocent, φαίνεται τόσο η στιχουργική τους κατεύθυνση, όσο και μία πολλά υποσχόμενη δυναμική: “Everybody needs a bit of affection… / Magazines give a false sense of complexion / Shame, that we have to seek perfection.” Στο White Tsar αντλώντας έμπνευση από τη βασιλική ρωσική ιστορία, κάνουν λόγο για τυραννικούς ηγέτες που διψούν για δύναμη και εξουσία. Ωραίες εναλλαγές έντονου ρυθμού με την ηχηρή ερμηνεία του Evans, με πιο χαλαρού τόνου μέρη, που σίγουρα θυμίζουν λίγο από Blinders, αλλά και Protomartyr. Από αυτά που ξεχώρισα ήταν αναμφίβολα το By Her Teeth, το ήδη από το 2020 αποθηκευμένο στη βιβλιοθήκη μου ως single, με το μπάσο να ξεχωρίζει στην αρχή και να κορυφώνει σε ρυθμό και ενέργεια, καθώς και το τελευταίο κομμάτι Another Day at the Zoo, στο οποίο καταγράφουν όλα τα λάθη και τα ψεγάδια της σύγχρονης καθημερινότητας,: “I haven’t witnessed poverty, but I’ve seen what a broke man can be/I’ve witnessed white-privileged opinion and it’s posted all over social media’s delirium”.
Το The Disappearing Act σίγουρα θα σας θυμίσει σε στιγμές The Fall, Protomartyr, Josef K, Ought, αλλά αυτό δεν είναι αυτομάτως και κάτι κακό έτσι; Σημαίνει πως κατάφεραν να φωλιάσουν τον ήχο των αγαπημένων τους (και δικών μας) post-punk καλλιτεχνών και να δημιουργήσουν τη δικιά τους φωνή, η οποία θέλω να πιστεύω πως δεν θα είναι ένα ακόμη «disappearing act» που θα χαθεί, πριν δείξει πραγματικά τι αξίζει.