Το περασμένο Σάββατο περίμενα πως και πως την εμφάνιση των Lucifer, μιας μπάντας που με τη 70’s αισθητική της, έχει μιλήσει στην old lady μέσα μου, με την πεποίθηση ότι θα έβλεπα ξανά ζωντανά και τη μορφή που ακούει στο όνομα Nicke Andersson, στα τύμπανα. Oh well, η ζωή είναι όλο εκπλήξεις…
Ανταπόκριση: Αρετή Αποστόλου – Άρης Ζαρκαδάκης / Φωτογραφίες: Ιωάννα Κίτρου (πλήρες photo report εδώ)
Την αρχή στο εξαιρετικό Σαββατιάτικο βράδυ στο Temple έκαναν οι ταχύτατα ανερχόμενοι και τακτικότατα εμφανιζόμενοι local occult metalers Saturday Night Satan, οι οποίοι προσέθεσαν ακόμη μία αξιοπρεπέστατη εμφάνιση στο σύντομο ενεργητικό τους.
Με το ντεμπούτο τους ακόμη να σπαρταράει (διαβάστε εδώ περισσότερα), οι εν λόγω κύριοι (και η κυρία στα φωνητικά) ενισχύουν με τις μεστές τους εμφανίσεις την απήχησή τους στο εγχώριο κοινό, το οποίο δείχνει να ανταποκρίνεται όλο και περισσότερο στα επί σκηνής καλέσματα του occult σεξτέτο.
Heavy metal περιωπής, με καταβολές κυρίως από τα 70’s και οργανοπαίκτες που γνωρίζουν το αντικείμενο τους καθώς αποδίδουν το στουντιακό υλικό πειστικότατα και στη ζωντανή εκδοχή του. Δικαίως κέρδισαν το πολύ ζεστό χειροκρότημα στο τέλος του σετ τους από ένα σχεδόν γεμάτο venue. (Α.Ζ.)
Στη σκηνή του – πλέον – γεμάτου Temple εμφανίστηκε αρχικά ένα μαύρο φέρετρο, και στη συνέχεια η Sadonis, επιβλητική όπως πάντα, μας έβαλε απευθείας στο κλίμα με το “Fallen Angel”, όπως συνηθίζει να αποκαλεί και τους fans της μπάντας. Αφού είχαμε ζεσταθεί με τα πρώτα κομμάτια, με αναμενόμενη πολύ δυνατή στιγμή το “Crucifix (I Burn For You)”, η Johanna μας ενημέρωσε ότι ο Andersson «μαγειρεύει» κάτι μυστικά στο studio, κι εγώ από τη μεριά μου θέλω πολύ να το πιστέψω, και να μη σκεφτώ ότι αυτό ήταν το τέλος του Nicke με τους Lucifer. Let’s hope.
Όλα τα μέλη της μπάντας ήταν καλοκουρδισμένα, και αν εξαιρέσεις την ξενέρα για την απουσία του Nicke, δεν μας άφησαν μεγάλο περιθώριο για να το σκεφτούμε. Ο κόσμος παρέμεινε ενθουσιασμένος και συμμετείχε σε όλα τα κομμάτια, με εναλλαγές ανάμεσα σε πιο αργόσυρτα και πιο δυναμικά , με το “Leather Demon”, το αγαπημένο “The Dead Don’t Speak”, και “Wild Hearses” για τη συνέχεια. Η Sadonis και φυσιογνωμικά, αλλά και ως persona (πόσο persona, είναι μια καλή ερώτηση), σε όλο αυτό που έχει δημιουργήσει με τους Lucifer είναι ιδανική γι’αυτό το ρόλο, και φαίνεται ότι γουστάρει, έχει βάλει και δικά της χαρακτηριστικά στο concept, και βρίσκεται εντελώς στο στοιχείο της. Θεωρώ ότι αν δεν είναι κάποιος fan του occult και γενικώς αυτής της νεκρολαγνικής θεματολογίας, μπορεί να το βρει επιτηδευμένο, αλλά εγώ το βρίσκω πάρα πολύ διασκεδαστικό, γιατί έτσι φαίνεται να το αντιμετωπίζει και η Sadonis.
Και πώς αλλιώς, βέβαια, να αντιμετωπίσεις στίχους όπως το “So I must go to the graveyard / To come and see you again”, στο “Slow Dance In A Crypt” που ακολούθησε, μια μπαλάντα που ήρθε για να «μαλακώσει» τις εντάσεις, για πολύ λίγο. Αμέσως μετά, ακολούθησε το σαρωτικό “Bring Me His Head”, που είχε νομίζω και την πιο μεγάλη συμμετοχή από το κοινό, που χτυπιόταν. Το setlist μέχρι εδώ ήταν αρκετά μικρό, ούτε ολόκληρη ώρα, οπότε μας αποζημίωσαν ξαναβγαίνοντας στη σκηνή με το “Maculate Heart”. Τα κομμάτια με τα οποία έκλεισαν την εμφάνιση τους ήταν το – γαμάτο και πολύ γκρουβάτο – “California Son”, μαζί με το “Reaper On Your Heels”, με αργόσυρτα και υπέροχα riffs, ό,τι πρέπει για κλείσιμο.
Διασκέδασα πολύ με τους Lucifer, και θα ήθελα πολύ να τους ξαναδώ σύντομα, ελπίζω με την επαναφορά του Andersson, γιατί μου έμεινε και λίγο το γαμώτο, που εν τέλει δεν εμφανίστηκε. Σε κάθε περίπτωση, ο Lindmark που τον αντικαθιστά – προσωρινά; – ήταν πολύ δυνατός στα τύμπανα, και η μπάντα κατάφερε να τα δώσει όλα, απόλυτα συντονισμένη σε αυτό που κάνει, παρά την απουσία του Nicke. Στα επόμενα! (Α.Α.)