Οι Lorna Shore είναι από τα πιο δυνατά ονόματα του ακραίου ήχου την τελευταία πενταετία. Κυρίως με το εξαιρετικό “Immortal” που κυκλοφόρησαν την περσινή χρονιά, κέρδισαν πολλά respects και έκαναν αρκετούς να ασχοληθούν με την πάρτι τους. Και δεν εννοώ μόνο τους φίλους του deathcore, μιας και ο ήχος των Αμερικανών δεν περιορίζεται κάτω από μια συγκεκριμένη ταμπέλα. Αλωνίζει σε διάφορα μουσικά χωράφια και αυτό κάνει το συγκρότημα να ξεχωρίζει από την μάζα. Είναι μια κατηγορία από μόνοι τους και το αποδεικνύουν με κάθε καινούρια τους κυκλοφορία.
Όταν ανακοινώθηκε ότι πήρε πόδι από την μπάντα ο CJ McCreery, πολλοί έτρεξαν να πουν (μέσα σε αυτούς και εγώ) ότι το μέλλον των LS είναι αβέβαιο και πως, αν τελικά συνεχίσουν, δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν άλλο παρόμοιο κτήνος πίσω από το μικρόφωνο. Αλλά από ότι αποδείχτηκε, ουδείς αναντικατάστατος. Κάθε μας αμφιβολία έσβησε μονομιάς όταν έβγαλαν το “To the Hellfire”, παρουσιάζοντάς μας ταυτόχρονα και τον νέο τους frontman. Από τις πρώτες του κραυγές, μαζεύαμε το σαγόνι από το πάτωμα. Εννοείται πως και μουσικά το κομμάτι θερίζει κεφάλια, αλλά το μεγάλο σοκ έρχεται από τον Will Ramos. Ακούς τα φωνητικά του και δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι αυτοί οι ήχοι προέρχονται από κάποιον άνθρωπο. Μία απλή ακρόαση στο τελευταίο λεπτό του “To the Hellfire” θα σε κάνει να καταλάβεις τι εννοώ. Απλά τρομακτικό και αποκρουστικό.
Αυτό το κομμάτι, λοιπόν, παρέα με άλλα δύο απαρτίζουν το καινούργιο EP των Lorna Shore, με όνομα “…And I Return To Nothingness”. Μετά το ρημαδιό του εναρκτήριου “To the Hellfire”, έρχεται το “Of the Abyss”. Κάνει αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος. Η εισαγωγή αλά Behemoth και το ξέρασμα του Ramos λίγο μετά το τρίτο λεπτό, σε πιάνουν από το χέρι και σε πετάνε στην άβυσσο, το drumming απλά καταστροφικό, ενώ τα ορχηστρικά μέρη από πίσω χτίζουν μια φοβερή ατμόσφαιρα. Οι ταχύτητες προφανώς δεν πέφτουν ούτε στο τρίτο και τελευταίο τραγούδι του EP. Το μελωδικό και ταυτόχρονα επικό “…And I Return To Nothingness” ρίχνει την αυλαία όπως ακριβώς πρέπει. Γρήγορα και τεχνικά riffs δίνουν και παίρνουν, εξαιρετικό solo που δίνει το κάτι παραπάνω, ενώ τα φωνητικά δεν σταματάνε στιγμή να ακούγονται απόκοσμα.
Τρία κομμάτια με χαρακτήρα και είκοσι μόλις λεπτά αρκούν στους Lorna Shore για να σπείρουν την απόλυτη καταστροφή. Ο ακραίος ήχος χρειάζεται περισσότερες τέτοιες μπάντες.