Θέλω να χαρακτηρίσω τη Loreena McKennitt με τη λέξη θησαυρός. Τόσο η φωνή της, όσο και η αύρα της, το μουσικό της ταλέντο και ύφος καθώς και τα δεκάδες όργανα που επιστρατεύει για να πετύχει το σκοπό της, φτιάχνουν ένα πολύ ιδιαίτερο πορτραίτο. Στα 62 της και με το νέο της δίσκο να έχει κυκλοφορήσει το 2018, επισκέπτεται την Ελλάδα για τρίτη φορά (το 2009 ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκε στην Αθήνα).
Aνταπόκριση: Βασίλης Ευριπιώτης / Φωτογραφίες: Μάνος Καλαφατέλης
Γύρω στις 21:15, η μπάντα της και η Loreena με την ήρεμη αύρα της και το χαρακτηρισιτκό πορτοκαλί των μαλλιών της, ανεβαίνουν στην σκηνή και παίρνουν τις θέσεις τους. Πρώτο κομμάτι της αποψινής λίστας είναι το “The Mystic’s Dream” (το πρώτο κομμάτι της που είχα ακούσει ποτέ). Αμέσως μετά από αυτό το πρώτο ταξίδι, μας προσφέρει τις δικές της version των πολυτραγουδισμένων “The star of the county down” και “Bonny Portmore”, τα οποία προθερμαίνουν τα αφτιά μας για τον κατακλυσμό από κέλτικες και ανατολίτικες εικόνες που θα ακολουθήσει.
Επόμενος σταθμός το Μαρόκο, με το κομμάτι “Marrakech Night Market” που όλοι μας έχουμε ακούσει έστω και τυχαία σε αυτές τις διαφημίσεις του Compact Disc Club, που παίζονταν τα μεσημέρια της Κυριακής στην τηλεόραση. Στο σημείο αυτό, η Loreena κάνει μια παύση για να μας καλησπερίσει και να μας μιλήσει για το επόμενο τραγούδι της, το “Ages Past, Ages Hence”, το οποίο γράφτηκε πριν από τριάντα χρόνια, αλλά τελικά συμπεριλήφθηκε στο τελευταίο της άλμπουμ. Με αφορμή αυτό το κομμάτι, αναφέρεται στο γεγονός ότι πλέον η ανθρωπότητα μπορεί να προοδεύει αλματωδώς σε τεχνολογικό επίπεδο, όμως έχει χάσει το σεβασμό στο περιβάλλον και την αίσθηση της ηθικής.
Ο “Marco Polo” είναι η επόμενη σύνθεση που μας προσφέρει και στην οποία κάνουν την πρώτη τους guest εμφάνιση και ορισμένοι Έλληνες μουσικοί: ο Σωκράτης Σινόπουλος στη λύρα, ο Πάνος Δημητρακόπουλος στο κανονάκι και ο Αρμένιος Haig Yazdjian, στο ούτι. Το “Spanish Guitars and Night Plazas” μας ταξιδεύει στην Ανδαλουσία και το “All Souls Night” μας προετοιμάζει για μια επιστροφή στην πατρίδα, με το τραγούδι της Πηνελόπης, “Penelope’s Song”, το οποίο δεν περίμενα να παιχτεί απόψε και αποτέλεσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Το πρώτο τμήμα της setlist κλείνει με το “The Bonny Swan”.
Μετά από ένα μικρό διάλειμμα, η McKennitt επανέρχεται με περισσότερες συνθέσεις που μας τηλεμεταφέρουν στην Κωνσταντινούπολη, στο Santiago de Compostella, σε πειρατικά καράβια και στα δάση της Σκωτίας και της Ιρλανδίας. Στο “Manx Ayre” γίνονται ορισμένα λάθη, από την τσελίστρια, η οποία ανέλαβε να παίξει ένα μικρό σόλο σε ένα πνευστό όργανο, το οποίο δεν κατάφερε να αποδώσει σωστά. Ωστόσο, δεδομένης της ψυχικής διέγερσης στην οποία βρισκόμαστε όλοι, καταφέραμε να το παραβλέψουμε. Εξάλλου, μερικά λεπτά αργότερα, στο “Old Ways”, το τσέλο ήταν αυτό που πραγματικά έλαμψε και εξύψωσε όλο το κομμάτι, διαγράφοντας έτσι από τη μνήμη τα προηγούμενα λάθη που συνέβησαν.
H McKennitt με την μπάντα της μας αποχαιρετούν με ένα από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου δίσκου, το “Lost Souls”. Φυσικά ο αποχαιρετισμός δεν κρατάει πολύ. Έπειτα από ένα standing ovation που κράτησε μερικά λεπτά, επιστρέφουν στη σκηνή του Ωδείου, αυτή τη φορά συνοδευόμενοι από την Ευανθία Ρεμπούτσικα και τον Pavlos Simtikidis. Για το πρώτο encore μας χάρισαν το πολυαναμενόμενο Evora’s Tango, που οι περισσότεροι το γνωρίζουν ως «Το τανγκό της Νεφέλης», στο οποίο χάρισε τη φωνή της η Αλεξίου. Γίνονται λάθη και εδώ, παρόλα αυτά όλοι μας τους καταχειροκροτούμε. Αφού αποχωρήσουν όλοι για δεύτερη φορά, επιστρέφουν για το πολυπόθητο “Dante’s Prayer”, που ειλικρινά μας στέλνει σε άλλο κόσμο. Αυτή η καταληκτική επανάληψη της φράσης «Please remember me», σε στοιχειώνει.
Ό,τι και να πει κανείς για αυτή τη γυναίκα είναι λίγο. Αισθάνομαι τυχερός που είχα την τιμή να ακούσω αυτή την αγέραστη φωνή να αντηχεί στις αρχαίες πέτρες της Ακρόπολης.