Λίγες ημέρες πριν την τρίτη κατά σειρά Αισθηματική Αγωγή στη σκηνή του Gagarin 205 στις 4 Μαρτίου ο Λόλεκ πέρασε από το ανακριτικό τραπέζι της Κικής Ηλιάδου.
Την καλησπέρα μου αρχικά. Θα ήθελα να κουβεντιάσουμε λίγο για τους ‘άλλους’, για την Αισθηματική Αγωγή, αλλά και για σένα. Το πρόσφατο σου album “Άγρια”, εκπέμπει μία εξελικτική διάθεση ως προς τον ήχο που προτείνεις, το μουσικό του χαρακτήρα, αλλά και ως προς την έκφραση και βαρύτητά του. Πόσο πολύ έχεις αλλάξει λοιπόν, από το 2015 και την τελευταία σου δισκογραφική δουλειά και πόση από την αλλαγή σου, εναποθέτεις στο εν λόγω εγχείρημα;
Είναι ανάγκη για μένα να δοκιμάζω διαφορετικά πράγματα στη μουσική. Να με τοποθετώ σε μια θέση που να μην γνωρίζω εξαρχής τον τρόπο που θα φθάσω στο τέλος. Να μην νιώθω σιγουριά. Θέτω τον εαυτό μου σε μια συνθήκη που να μου δημιουργεί την αίσθηση της πρώτης φοράς και του ενθουσιασμού. Και χαίρομαι πολύ που μου συμβαίνει ακόμα αυτό. Δεν γίνεται να κάνω μουσική με την σιγουριά που χτυπάω nescafe το πρωί και ξέρω ακριβώς τι γεύση θα έχει μετά από ένα λεπτό. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο λειτουργώ όποτε γράφω μουσική για θέατρο ή κινηματογράφο.
Σα Γιάννης, είσαι από τους ανθρώπους που κατατάσσουν τον εαυτό τους σε μια διαδικασία συνεχόμενης αλλαγής και εξέλιξης ή δυσκολεύεσαι ‘να χάνεις όλα όσα είχες δεδομένα’;
Ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα, ακόμα και αν ακούγεται περίεργο. Νομίζω πως είναι αναγκαίο να έχω στη ζωή μου κάποια πράγματα πολύ σταθερά ώστε να μπορώ να αλλάζω και να εξελίσσομαι σε άλλα. Και συνήθως αυτά τα άλλα είναι η μουσική.
“Η δυστυχία προχωράει γενιά γενιά” – πόση αλήθεια μπορεί να κρύβει, μία μονάχα πρόταση! Ποιο νομίζεις πως αποτελεί το μεγαλύτερο εμπόδιο-σύμπλεγμα, για την πραγμάτωση των επιθυμιών του ανθρώπου;
Η δυστυχία όπως και η ευτυχία ή η γνώση προχωράνε όλα γενιά γενιά. Είναι χαρακτηριστικά της φύσης μας. Η αγωνία της ύπαρξης είναι αναπόφευκτη και συνήθως αναζητούμε απεγνωσμένα κάτι που θα μας κάνει να δώσουμε νόημα στις ζωές μας. Κάτι που θα μας βοηθήσει να ξεχάσουμε τον θάνατο. Σχεδόν να τον απωθήσουμε πλήρως απ´ το μυαλό μας. Συνήθως καταφεύγουμε σε πράγματα που η κοινωνία -που καθορίστηκε από αυτούς που είχαν πάντα εξουσία- θεωρεί καταξίωση. Και μετά μέσα σε ένα προκαθορισμένο πλαίσιο προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Ποιοι είμαστε τι κάνουμε και τι θα κάνουμε στο μέλλον.
Είναι πολύ δύσκολο να διατηρήσουμε μια ισορροπία μεταξύ μιας ουσιαστικής και μόνιμης επίγνωσης του μάταιου και ταυτόχρονα ενός παιδικού ενθουσιασμού. Να ενθουσιαζόμαστε δηλαδή όπως ενθουσιάζεται ένα παιδί όταν ανακαλύπτει κάτι καινούριο, ενώ όμως έχουμε επίγνωση του θανάτου. Οτιδήποτε, λοιπόν, παρουσιάζεται ως λύση σε όλο αυτό, μάλλον θα μας δυσκολέψει περαιτέρω.
Πως προέκυψε η συμμετοχή του Νίκου Βελιώτη; Υπάρχει κάτι το πολύτιμο, σαν αποτύπωμα, πλέον του δίσκου, που άφησε η συνεργασία σας;
Τον Νίκο τον θαυμάζω χρόνια και του ζήτησα να συνεργαστούμε διότι είχα στήσει πολλά τραγούδια με βάση το τσέλο. Είμαι πολύ χαρούμενος που δέχθηκε να προσφέρει το ήχο και την αισθητική του στα τραγούδια. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο από αυτό που φτιάξαμε.
Συνείδηση εαυτού, ένστικτο θανάτου. “Παράδοση”, σχεδόν τρομάζω με την αλήθεια της. Έχω ήδη πάρει, νιώθω, μέρος των απαντήσεων, αλλά θα ήθελα τις επιπλέον σκέψεις σου, πάνω στο ‘εσύ’, στο ‘εγώ’, στους ‘άλλους’, στο ‘είμαι΄, στην ύπαρξη.
Μου είναι δύσκολο να αναλύω ξανά όλα αυτά για τα οποία έχω εκφραστεί μέσα από τα τραγούδια μου. Επίσης δεν μου αρέσει να προσδιορίζω για όλα αυτά το δικό μου νόημα. Ας καταλάβει ο καθένας ότι θέλει. Ας συνδεθεί με τον τρόπο που επιθυμεί. Δεν θα τα πω εξάλλου καλύτερα σε μια συνέντευξη όπως καταλαβαίνετε. Η υπερανάλυση είναι θανάτωση. Όσα είχα να πω τα είπα με τον καλύτερο τρόπο που μπορούσα στα τραγούδια μου.
Κατά πόσο η ταύτιση του δέκτη, έχει σημασία, στη δική σου απόπειρα δημιουργίας και έκφρασης; Παίζει κάποιο ρόλο τελικά;
Ο δέκτης που έχω στο μυαλό μου όταν κάνω κάτι είναι κάτι πιο αφηρημένο. Μπορεί να είναι κάποιο οικείο πρόσωπο ή κάποιο πρόσωπο που δεν υπάρχει και είναι στην φαντασία μου. Συνεπώς δεν κάνω μουσική έχοντας στο μυαλό μου το πραγματικό κοινό.
Τα καλλιτεχνικά αφαιρέθηκαν από τα σχολεία και σαν μάθημα, συστήνονται μόνο μέχρι το δημοτικό. Η φαντασία δεν ωφελεί και οι καλλιτέχνες ασκούν το χόμπι τους, άρα τί τα χρειάζονται τα χαρτιά; Πέρα από το απαξιωτικό πρόσημο της πολιτικής κατεύθυνσης, πόσο επικίνδυνο μπορεί να προβεί όλο αυτό, ως προς την ίδια την Τέχνη, αλλά και ως προς την κοινωνία και τον πολιτισμό;
Υπάρχει γενικότερα αλλεργία προς την τέχνη και τους ανθρώπους της -δεν μιλάω για τους φτασμένους, αυτοί είναι συνήθως τα πρότυπα τους- από την ευρύτερη κοινωνία. Υπάρχει η εντύπωση ότι η τέχνη δεν είναι δουλειά ή δεν χρειάζεται δουλειά και χρόνο. Συνεπώς όσοι ασχολούνται με την τέχνη και δεν είναι φίρμες είναι στην καλύτερη χομπίστες ή στις περισσότερες περιπτώσεις τεμπέληδες. Με αυτό σαν κοινωνική συνείδηση όμως έχουν μεγαλώσει και οι ίδιο οι καλλιτέχνες με αποτέλεσμα να δρουν και να υπάρχουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Υπολογίζουν την γνώμη του θείου τους ας πούμε ή του πατέρα τους που τους θεωρεί χομπίστες και θέλουν να πετύχουν γρήγορα, να καταξιωθούν και να πείσουν τον θείο ότι αξίζουν και αυτοί. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί και μάλλον δεν θα έπρεπε να τους αφορά. Η τέχνη είναι στην φύση της αντιδραστική. Πρώτα από όλα απέναντι στον θάνατο. Είναι σίγουρο λοιπόν ότι θα πολεμηθεί από την εξουσία. Η εξουσία μας θέλει πάντα υποτελείς και νεκροζώντανους.
Ένας πλούσιος και φιλότεχνος παλιατζής, σε χρηματοδοτεί να του γράψεις το νέο του promo. Αυτήν τη φορά όμως, δεν θέλει να μαζέψει πράγματα παλιά και μπανιάρες, αλλά από τα αχρείαστα του πολιτισμού μας. Τι θα του πρότεινες;
Θα του έδινα μια παλιά λέβητα που μου έχει χαλάσει.
«Αισθηματική Αγωγή». Πως αντιλαμβάνεσαι εσύ τον τίτλο, είτε πρόκειται για κύκλο συναυλιών, είτε για έργο του Φλομπέρ, είτε απλά, ακούγοντας και ερμηνεύοντάς τον, συνειρμικά;
Ως ένα κάλεσμα να ακούσουμε πράγματα που έχουμε μέσα μας και δεν τα ακούμε.
Πες μου κάτι που σε ευχαριστεί, κάτι που σε αγχώνει και κάτι που θα επιλέξεις να κάνεις για διασκέδαση.
Με ευχαριστεί και με διασκεδάζει ταυτόχρονα να γράφω και να ακούω μουσική, να βλέπω σινεμά και διάφορα άλλα. Με αγχώνει ότι πολιτικά και κοινωνικά είμαστε σε ένα ατελείωτο τέλμα και εμείς σφυρίζουμε στον αέρα.
Ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια και καλή αντάμωση!
