Πηγαίνοντας προς τον συναυλιακό χώρο, μέσα μου, έπαιζε ακόμα το ερώτημα αν αυτή η συναυλία θα έπρεπε να γίνει, λόγω των αδιανόητων γεγονότων που έγιναν λίγες ώρες νωρίτερα. Η κίνηση στον δρόμο μου έδινε παραπάνω στιγμές να βυθιστώ μέσα σε αυτό το ερώτημα και η βροχή, που μας θυμήθηκε μετά από πόσο καιρό, δε βοηθούσε την γενικότερη ψυχολογία. Παρ’όλα αυτά, αυτός ο υποσυνείδητος τρόπος σκέψης που με έκανε να ντυθώ και να οργανώσω τον εξοπλισμό μου με “άφησε” να φτάσω στο Gagarin. Με σχετικά κακή ψυχολογία και τις ανάλογες ενοχές έφτασα κατά τις 8 παρά και λόγω της βροχής ο κόσμος που ήταν ήδη εκεί, ήταν ήδη μέσα με το ένα τέταρτο του χώρου να έχει γεμίσει. Sold out η συναυλία και το μόνο που θα ήθελα να δω είναι αν όντως κόσμος αποφασίσει να μην έρθει λόγω των καταστάσεων. Κάνοντας μια μικρή βόλτα ανάμεσα στο κοινό, αυτό που παρατηρούσα ήταν κάποια συγκρατημένα άβολα χαμόγελα – όντως δεν ήμουν ο μόνος που είχε ενοχές που βρισκόταν εδώ. Η μουσική, οποιοδήποτε είδος γουστάρει το κάθε άτομο, είναι φάρμακο και αυτό δεν αλλάζει. Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η συναυλία όντως μας έκανε καλό, σε όλους όσους ήταν εκεί.
Ανταπόκριση/Φωτογραφίες: Ηλίας Σταθόπουλος (πλήρες photo report εδώ)
Πριν περάσω σε αυτή καθαυτή την ανταπόκριση, έχω την ανάγκη να εκφράσω κι εγώ προσωπικά, αλλά και από ολόκληρη την ομάδα του Rockin’Athens, τα θερμότερα συλλυπητήρια στις οικογένειες των ανθρώπων που δολοφονήθηκαν και τα περαστικά σε όλους τους τραυματίες, σωματικά και ψυχολογικά.
Με το μισό Gagarin να είναι γεμάτο, οι Νορβηγοί σκληροί folkers Kalandra ανέβηκαν στην σκηνή στις 20.00. Ατμοσφαιρικοί και συναισθηματικοί, ότι πρέπει για να ξεκινήσει μια τέτοια βραδιά. Κάθαρση; Ίσως… Η αλήθεια είναι πως η μουσική, αυτή τη μέρα, απέκτησε άλλη δυναμική, ειδικότερα όταν ένα κομμάτι αφιερώνεται σε όλους όσους έχουν χάσει κάποιον δικό τους, και όχι μόνο από την πρόσφατη τραγωδία. Η χρήση του δοξαριού στη κιθάρα κάποιες στιγμές δημιουργούσε μια εντελώς διαφορετική, και σίγουρα πιο βαριά, ατμόσφαιρα. Στην αρχή του σετ ο ήχος ήταν λίγο χαμηλός σε ένταση, σε σημείο που άκουγα τα κλικ της μηχανής μου, αλλά ευτυχώς αυτό διορθώθηκε άμεσα. Η Katrine Stenbekk βρισκόταν σε μια εξαιρετική βραδιά και όσο περνούσε η ώρα, ολόκληρη η μπάντα, φαινόταν να “αφήνεται” πιο πολύ στις μελωδίες και την ατμόσφαιρα που δημιουργούταν ως απόρροια αυτών. Βαρύ ξεκίνημα για την βραδιά το ηχοτοπίο των Νορβηγών, αλλά ήταν για το καλύτερο.
Τηρώντας κατά γράμμα (ή αριθμό) το πρόγραμμα, οι Λονδρέζοι Monuments ξεκίνησαν ένα τέταρτο πριν τις εννιά. Με ξεκάθαρα τον πιο βαρύ και σκληρό ήχο της βραδιάς, εξέλιξαν την συναυλία σε κάτι πιο άγριο και τσαμπουκαλεμένο. Με την ενέργεια να ξεχειλίζει από την σκηνή και τους ήχους να έχουν μεταφερθεί σε πιο core και djent μονοπάτια, οι Monuments ήταν αυτοί που “απενοχοποίησαν” την συναυλία. Και αυτό φάνηκε κιόλας από τα moshpit που δημιουργήθηκαν και τις γενικότερες αντιδράσεις του κοινού. Πρωταγωνιστής σε αυτό ο Andy Cizek, που ήταν βουτηγμένος στον ενθουσιασμό, έκανε τούμπες πάνω στη σκηνή, έδινε μικρόφωνο στο κοινό αλλά και crowdsurfing. Ταυτόχρονα όμως δεν “έχανε” τίποτα και η απόδοση του στα καθαρά -πιο δύσκολα- σημεία ήταν εξαιρετική. Το μόνο κακό ήταν ότι ο ήχος δεν ήταν και ο καλύτερος για τέτοιου είδους μουσική και το συνολικό αποτέλεσμα, ενώ προφανέστατα ικανοποίησε το κοινό, σε άφηνε με την θέληση να είχες ακούσει κάποια σημεία των τραγουδιών πιο καλά. Κάπου εκεί το Gagarin είχε γεμίσει για τα καλά και με δυσκολία μπορούσες να αλλάξεις μέρος, ειδικότερα προς το πίσω μέρος του μαγαζιού. Το τελευταίο κομμάτι αφιερώθηκε σε όλους όσους επηρεάστηκαν από το δυστύχημα στη Λάρισα και κέρδισε το θερμότατο χειροκρότημα, δείχνοντας ότι οι Άγγλοι δεν έχουν χάσει την επαφή με την πραγματικότητα της χώρας στην οποία παίζουν.
Στο διάλειμμα πριν τους Leprous, φίλος που πέτυχε τον Baard Kolstad (ντράμερ των headliners) στο κέντρο της Αθήνας νωρίτερα και είχε μια κουβέντα μαζί του, μου ανέφερε πως υπάρχει ένα κομμάτι που, ενώ δεν είναι στο σετ τους, αλλά σκέφτονται να το παίξουν λόγω του ατυχήματος και των νεκρών, σαν φόρο τιμής σε αυτούς. Είχαν πλήρη γνώση και επίγνωση της κατάστασης που επικρατεί στην χώρα και ένιωθαν και αυτοί λίγο άβολα για την συναυλία. Αλλά η μουσική δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια παιδιά και αυτό το ξέρουμε όλοι μας.
Πίσω στη συναυλία, δέκα λεπτά πριν τις 10 και εκ μέρους των συγκροτημάτων και της διοργάνωσης ακούγεται μια παράκληση για ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των θυμάτων του δυστυχήματος στα Τέμπη. Και για ένα λεπτό πάγωσε ο χρόνος. Δεν ακουγόταν ούτε μια ανάσα μέσα σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Gagarin. Η ατμόσφαιρα βάρυνε πάλι απότομα και οι Νορβηγοί ανέβηκαν μουδιασμένοι στη σκηνή. Από την αρχή φρόντισαν να μας περάσουν από ένα ψυχολογικό και συναισθηματικό κύμα με την επιλογή των πρώτων τραγουδιών τους. Ανοίγοντας με το “Have You Ever” το οποίο ακολούθησε το “The Price” ζεσταίνοντας τις αντιδράσεις του κοινού. Εκεί όμως ήρθε το βύθισμα και η επιβεβαίωση του φίλου που ανέφερα πιο πριν. Ο κύριος Einar Solberg συλλυπείτο όλους όσους έχει ακουμπήσει η τραγωδία των ημερών και τους αφιερώνει το επόμενο κομμάτι, αναφέροντας πως δεν ήταν στο setlist τους αλλά το παίζουν ειδικά για αυτόν τον σκοπό μόνο απόψε. “The Last Milestone” με τους Einar Solberg και Raph Weinroth-Browne (μόνιμο live μέλος της μπάντας στα καθήκοντα της βιόλας) μόνοι πάνω στην σκηνή και για επτάμιση λεπτά οι δυό τους απλά σκίζουν ψυχές. A heart in dissolution, τhe defeat is taking form. Τίποτα παραπάνω.
Το “On Hold”, που ακολούθησε, ήταν η καλύτερη συνέχεια γιατί με τα κρεσέντο του σήκωσε -μεταφορικά- τον κόσμο από το πάτωμα που είχε πέσει, δίνοντας ταυτόχρονα ένα “άνοιγμα” προς το τέλος του για την συνέχεια της βραδιάς. Συνολικά η απόδοση της μπάντας ήταν σε επίπεδο ηχογράφησης, με την μόνη εξαίρεση σε μερικά σημεία την φωνή του Einar η οποία “έσπαγε”, αλλά μιλάμε για πταίσμα και όχι κάτι σοβαρό. Ακόμα και ο ίδιος παραδέχτηκε πως είναι κουρασμένη η φωνή του. Ο ήχος ήταν σαφώς καλύτερος και σε συνδυασμό με τον περίπλοκο ήχο των Leprous το αποτέλεσμα ήταν πολύ δυνατό.
Στη μέση του σετ έγινε και ένα δημοκρατικό παιχνίδι με το κοινό και ένα μπουκάλι. Allow me to explain, όπως λένε και στα εξωτερικά. Ο Einar έδωσε στο κοινό την δυνατότητα να επιλέξει το επόμενο κομμάτι, ανάμεσα από 4 που πρότεινε αυτός. Αν θυμάμαι σωστά αυτές οι επιλογές ήταν τα “Salt”, “Running Low”, “Forced Entry” και “Acquired Taste”. Με ένα σύστημα ημιτελικά-τελικός και με ψηφοφορία με σηκωμένα χέρια που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει ο τραγουδιστής δεν βγήκε άκρη και εν τέλει η λοταρία έβγαλε νικητή όταν ο Einar πέταξε ένα άδειο μπουκάλι νερό στο κοινό, με το άτομο που θα το έπιανε να επιλέγει εκείνο το κομμάτι. Από την εντελώς αντίθετη πλευρά του χώρου οπού βρισκόμουν εγώ ακούσα μια φωνή να λέει “Running Low”, αλλά τελικά παίχτηκε το “Forced Entry”. Οκ… Πόση ώρα σας πήρε να διαβάσετε αυτή τη παράγραφο; Πόσο βαρεθήκατε; Ε, τόσο βαρέθηκα κι εγώ μέχρι να γίνει όλο αυτό. Συγγνώμη, αλλά πιστεύω πως πήρε πολύ παραπάνω από όσο θα έπρεπε όλο αυτό και η κοιλιά που έγινε εκεί θα μπορούσε να αποφευχθεί.
Συνεχίζοντας, οι Leprous από αυτό το σημείο και μετά ανέβασαν τους τόνους και φάνηκαν πιο απελευθερωμένοι. Μας χάρισαν μια συναυλία που, για πολλούς λόγους, δε θα ξεχάσουμε για πολύ καιρό. Με τον δικό τους ξεχωριστό ήχο που αγκαλιάζει πολλά και διάφορα οι Νορβηγοί πηδούσαν από μελωδίες σε break down και από blues σε μια θεατρικότητα που δύσκολα παίρνει σάρκα και οστά πάνω σε μια σκηνή. Συνοψίζοντας, αυτή η συναυλία ήταν κάτι που είχαμε ανάγκη, όλοι μας. Και, στα δικά μου μάτια, δύσκολα θα μπορούσε να “σταθεί” ένα άλλο line up αυτή τη μέρα.
ΥΓ: Δεν γίνεται να αποφύγω μια αναφορά τουλάχιστον, στο γεγονός ότι οι Kalandra αλλά και οι Monuments είχαν ανακοινώσει (με αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης) πριν την διεξαγωγή της συναυλίας την άρνηση τους να πουλήσουν merch λόγω του ποσού των κρατήσεων/φόρων. Θέμα συζήτησης για μια άλλη φορά.
