Το “Old Ideas” του 2012 που ήταν το επιστέγασμα της επιστροφής του Leonard Cohen, αν και έφερε χαρά στου fans του, κάπου άφηνε την εντύπωση του “ναι μέν αλλά”. Ακόμη κι έτσι, η επιστροφή του ήταν απο μόνη της ένα ευχάριστο γεγονός. Η οικονομική κατρακύλα που τον βρήκε ήταν σίγουρα μία αφορμή αλλά δεν ήταν η μόνη, αφού όπως αποδεικνύεται ακόμη και τώρα ο Cohen παραμένει ένα ανήσυχο πνεύμα.
Και όχι μόνο ανήσυχο αλλά και αειθαλές! Ήδη από την αρχή του δίσκου ο Leonard ξεκαθαρίζει τη θέση του με τους στίχους του “Slow”: “It’s not because I’m old, And it’s not what dying does I always liked it slow, Slow is in my blood”. Κάθε μία από τις εννέα συνθέσεις του δίσκου είναι διαποτισμένη με την σοφία, την ωριμότητα και έχει υποστεί την απαιτούμενη αναψηλάφιση, μακριά απο τη μηχανική συνθετική λογική.
Γενικότερα ο Cohen δεν προσπαθεί να ξεγελάσει τον χρόνο, ούτε τον αφήνει να τον φθείρει, αντίθετα γίνεται οικείος μαζί του μεταφέροντας σε στίχους και νότες τις εμπειρίες μιάς ζωής και τους δίνει πνοή μέ τη βραχνή φωνή του. Σημαντική είναι και η συμβολή του Patrick Leonard (με τον οποίο συνεργάζεται για δεύτερη συνεχόμενη φορά μετά το “Old Ideas”) στη σύνθεση και τη παραγωγή που δίνει την απαιτούμενη φρεσκάδα στις συνθέσεις και αναδεικνύει την νεανική ορμή που υποβόσκει μέσα στον Cohen. Μουσικά ο υπάρχει μία διάθεση ποικιλομορφίας δείχνοντας μία μεγάλη γκάμα διαφορετικών ηχητικών διαθέσεων, όπως την Country ενορχήστρωση του “Did I Ever Love You”, τον σχεδόν ανατολίτικο χαρακτήρα του “Nevermind” και το ethnic του “Almost Like The Blues”, ενώ αξίζει να σημειωθεί και η εντονότερη απο ποτέ παρουσία των γυναικείων φωνητικών.
Αρκετοί ήταν αυτοί που βιάστηκαν να προδικάσουν το καλλιτεχνικό φινάλε του Cohen μετά το “Old Ideas” θέτοντας σε αμφισβήτηση τον αν θ’ακούγαμε ή όχι νέο δίσκο. Ευτυχώς όμως, αντίθετα με τις προβλέψεις, ο Cohen κυκλοφόρησε μία απο τις καλύτερες δουλειές της μέχρι τώρα πορείας του. Τώρα αν θα υπάρξει συνέχεια και πώς θα είναι αυτή ο χρόνος θα το δείξει. Ποτέ δεν ξέρεις καμιά φορά…
