Ξεκίνησα τη φετινή συναυλιακή μου χρονιά με την ανταπόκριση μου στο live του Leon of Athens και των St.Guilt στη σκηνή του six d.o.g.s και νομίζω ήταν μια βραδιά που μου δημιούργησε προσδοκίες για το 2020. Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι βλέπω όλο και πιο συχνά σχήματα που ανεβάζουν τον πήχη και κόσμο να συρρέει για να τα στηρίξει.
Ανταπόκριση: Παύλος Λιάγκας / Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Το έργο της προθέρμανσης της σκηνής είχαν οι St. Guilt. Με το που ξεκίνησαν να παίζουν ήταν φανερό ότι αυτά τα παιδία έχουν ψύχη, έναν αρκετά ιδιαίτερο ήχο και τολμώ να μαντέψω και μια ρομαντική αγάπη για αυτό που κάνουν. Πρώτο κομμάτι τους που έθεσε το στίγμα τους επίσης ήταν το “Cold” όπου άπλωσε τον alternative ήχο τους στην γεμάτη αίθουσα και μου θύμισε κάτι από U2, κάτι από Depeche Mode και κάτι από The Smiths αλλά ταυτόχρονα κανέναν από τους παραπάνω. Συνέχισαν με το “Since 95” και το “Turn Your Back” όπου γίνονταν όλο και πιο φανερό ότι είναι μια μπάντα γεμάτη groove και εμπεδωμένη ροπή στο dark synthwave, για τους λάτρεις του είδους σίγουρα μια μπάντα για να ακολουθήσουν. Το σετ τους δεν ήταν μεγάλο αλλά αρκετό για να κάνουν εντύπωση. Παρουσίασαν επίσης δύο ακόμη τραγούδια τους που δεν είναι στο πρόσφατο EP τους και ένα καινούριο. Το κομμάτι που αναμένουμε λοιπόν να κυκλοφορήσουν και έκλεισε το σετ τους N.Breeze ήταν προϊόν του ονείρου της τραγουδίστριας τους όπως μας μοιράστηκε. Ακριβώς για τον λόγο αυτό το ρεφρέν ήταν στα ρώσικα, τη μητρική της γλώσσα. Oι St. Guilt είναι ένα σχήμα που ελπίζω να μας απασχολήσει στο μέλλον καθώς ήταν εξαιρετικοί και πραγματικά ζέσταναν το κοινό το οποίο είχε γεμίσει το χώρο.
Τη σκυτάλη πήρε ο Leon ο οποίος είχε ετοιμάσει ένα πραγματικά καλοστημένο και επαγγελματικό σόου με φώτα, εφέ και οπτικό υλικό να παίζει από πίσω του. Σαφώς η εμπειρία του και ο δρόμος που έχει διανύσει μέχρι στιγμής προσθέτουν στις δυνάμεις του. Η ενορχήστρωση απλή, με τύμπανα κιθάρα, μια τρομπέτα που ο φωτισμός έκανε να φαίνεται αρκετά cool όλη τη βραδιά και πλήκτρα ήταν αρκετή για να αποδώσει το χαρακτηριστικό του στυλ.
Το ξεκίνημα του εκτενούς σετ έγινε με το “Baby Asteroid” με το αρκετά θετικό του vibe, το βρετανικό ήχο του και το “Utopia” με τα πιασάρικα φωνητικά “νανανα”. Ο ίδιος ο Leon τραβούσε τα βλέμματα με το ιδιαίτερο ντύσιμο του αλλά και την γλυκιά αύρα που τον περιβάλει. Δεν έλειψαν και οι διασκευές από το σετ οφείλω να αναφέρω σε αυτό το σημείο με το ” Ένα κλεμμένο ποδήλατο” των Stereo Nova και το “Δεν είμαι από εδώ” του Παυλίδη.
Αυτό που περιμέναμε βέβαια όλοι όσοι ρίξαμε ένα βλέφαρο στη σκηνή πιστεύω ήταν να δούμε σε ποιο κομμάτι θα αξιοποιούνταν το ukulele που περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Αυτό δεν ήταν άλλο από το “Corfu”, ένα αρκετά ταξιδιάρικο κομματάκι με sing along μελωδία. Highlight πιστεύω της βραδιάς βέβαια αποτέλεσαν τα “Xenos” και “Aeroplane” δύο από τα πιο δυνατά κομμάτια στη φαρέτρα του Leon και το “Άνεμος” με τη συνδρομή στη σκηνή της Κατερίνας Ντούσκας. Το “Άνεμος” είναι από τα ελάχιστα τραγούδια στα ελληνικά του ίδιου και αποτέλεσε τη κορύφωση και το τέλος της βραδιάς, απόδειξη ότι ένα κομμάτι του οποίου η μουσική είναι καθαρά ξενόφερτη μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά και να δώσει άλλη πτυχή τόσο η μουσική στη γλώσσα όσο και η γλώσσα στη μουσική αυτή.
Η μόνη κριτική μου στον Leon είναι ότι προσωπικά θα τον ήθελα με λίγη περισσότερη δύναμη στη φωνή του γιατί ενώ φαίνεται η αγάπη του για αυτό που κάνει ένιωθα λες και κάτι τον κρατούσε πίσω εκείνη τη βραδιά από το 100% του…Σαφώς το στυλ που ερμηνεύει δεν είναι σκληρό ροκ αλλά νομίζω λίγο περισσότερο punch θα προσέθετε στην εμπειρία.
Συνολικά ήταν μια συναυλία για τους λάτρεις της indie σκηνής με δυο καινοτόμες καλλιτεχνικές προτάσεις που όλοι απόλαυσαν. Ελπίζω να έχω τη τύχη να ξαναδώ και τα δυο σχήματα σύντομα στο μέλλον γιατί η μουσική στην Ελλάδα πρέπει να ξεκλειδωθεί από το καβούκι της και αυτό θα γίνει μόνο με άτομα που πιστεύουν στο κάτι καλύτερο. Πράγμα που είδα το βράδυ της Παρασκευής.
