Ο Lenny Kravitz είναι μια μικρή πυρηνική σύμπτυξη, αποτελούμενη από soul, funk, rock n’ roll, γαματοσύνη και θετικά vibes. Στη τελευταία του κυκλοφορία “Raise Vibration” μην περιμένετε όμως κομμάτια όπως το “Always on the run”, “Are you gonna go my way” κλπ. Αυτό είναι ένα soul, funky album στη βάση του. Δεν είναι φτιαγμένο για να σου τραβά τη προσοχή αλλά για να σε συνοδεύει σε ό,τι και αν κάνεις καθώς σε δονεί.
Ο ίδιος ήταν μπερδεμένος ως προς τη μουσική του συνέχεια μετά το προηγούμενο album του και στο “Raise Vibration” έχω την αίσθηση ότι μιλάμε για μια από τις πλέον πειραματικές δουλειές του. Τα περισσότερα όργανα που θα ακούσετε είναι ηχογραφημένα από τον ίδιο ενώ το ίδιο ισχύει και για τη παραγωγή, η οποία πέρασε από τα χέρια του. Όλο το album ηχογραφήθηκε στο σπίτι του στις Βερμούδες. Υπάρχει βλέπετε μια καλοκαιρινή διάθεση, εδώ πέρα ή οποία νιώθω ότι έρχεται ένα τρίμηνο καθυστερημένα. Δεν πειράζει πάντως ακόμα ζέστη έχουμε…
Το μήνυμα στιχουργικά όπως ο ίδιος λέει , συνεχίζει να είναι το ίδιο που ήταν πάντα, αγάπη και θετική ενέργεια. Πάντως μιλάμε για το πιο πολιτικοποιημένο album του ως τώρα (ο Τραμπ έχει αποτελέσει έμπνευση) με θέματα που θίγουν την επιχειρηματική απληστία , την πολιτική διαφθορά, τον πόλεμο αλλά και πιο προσωπικά ζητήματα. Το κομμάτι που αξίζει ιδιαίτερη στιχουργική μνεία είναι το “Johnny Cash που” μιλά για το χαμό της μητέρας του, αλλά από την άλλη ζητά από το άτομο που απευθύνεται να τον κρατά σαν τον Johnny Cash…
Όσον αφορά τα τραγούδια, αυτά ποικίλουν, από αδιάφορα έως απίστευτα cool ακούσματα και ενορχηστρώσεις. Λοιπόν τα cool:
- We Can Get It All Together: Μια προσευχή στο Θεό με groove.
- Low: Sexy, υπνωτικό, το κομμάτι που ξεχωρίζει πιο πολύ από όλα.
- Who Really Are The Monsters: Το κομμάτι, για το οποίο ο Prince σηκώθηκε από τον τάφο του να γράψει καταλαμβάνοντας το σώμα του Kravitz.
- Raise Vibration: Πειραματικό μεν, γαμάτο δε!
- It’s Εnough: Ο υπνωτισμός συνεχίζεται με μια υπέροχη μπασογραμμή.
- The Majesty of Love: Funk/disco οργασμός.
- Five More Days ’till Summer: Η προσωπική ένοχη απόλαυση και ένα υπέροχο solo.
Αδιάφορα: Όλα τα υπόλοιπα. Αν και σε αυτά πρέπει να πω ότι υπάρχουν κάποια όπως το “Johnny Cash” και το “Gold Dust” που δεν είναι κακά τραγούδια αλλά υστερούν κάπως.
Συνολικά το album είναι ιδιαίτερο, η φωνή του Kravitz είναι εκεί με το απίστευτο χάρισμα που τη διέπει ενώ δεν λείπουν και τα τραγούδια. Θυμίζει κάτι από 80’s και κάτι από το μέλλον. Το μισό album το αγάπησα, το άλλο μισό μου φάνηκε έτσι και έτσι. Πιστεύω ότι το “Raise Vibration” αν πετύχει στη σωστή στιγμή τον ακροατή θα του κάνει κλικ. Έχει κάτι, απλά όχι στο σύνολό του. Αλλά έχει κάτι!