Βράδυ Σαββάτου και οι συναυλιακές επιλογές για το κοινό ήταν αρκετές. Για μερικούς από εμάς, όμως, η επιλογή ήταν μονόδρομος και με αργά βήματα κατευθυνθήκαμε προς τα Εξάρχεια και το An, για να δούμε μια ‘περίεργη’ μουσική σύμπραξη τεσσάρων διαφορετικών, αλλά και ταυτόχρονα με κοινές αφετηρίες, συγκροτημάτων!
Ανταπόκριση: Χρήστος Κατσίμπας / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος (περισσότερες εδώ)
Πρώτοι στη σκηνή βρέθηκαν οι Breeding The Shadows και με ελάχιστο κόσμο να τους παρακολουθεί, την έκαναν τη δουλειά τους. Το συγκρότημα κατά βάση κινείται στο post metal, αλλά το διανθίζει με αρκετές δόσεις από black/death metal, κάτι το οποίο τους κάνει ενδιαφέροντες. Χορταστικό set από τους Breeding The Shadows, ειδική μνεία στο βόθρο, που έχουν για frontwoman, με τα brutal φωνητικά της να είναι πολύ δυνατό ατού για το συγκρότημα, ίσως το μόνο που να με χάλασε λιγάκι να ήταν τα καθαρά φωνητικά, καθώς τα θεώρησα άσχετα με το μουσικό τους περιεχόμενο. Δυνατή η πρώτη μου γνωριμία μαζί τους και ο κόσμος σιγά σιγά άρχισε να γεμίζει το χώρο!
Οι Spineless ήταν το δεύτερο συγκρότημα που παρακολουθήσαμε και είχαν δυο ομοιότητες με τους Breeding The Shadows. Η πρώτη ήταν ότι και αυτοί είχαν frontwoman και η δεύτερη ότι και αυτούς τους έβλεπα για πρώτη φορά και οι ομοιότητες τους σταματούν εκεί. Οι Spineless κινούνται σε ένα experimental/post/doom/drone metal με τα φωνητικά της Χρύσας να είναι ο οδηγός για τη μουσική τους, καθώς αυτά έχουν το γενικό πρόσταγμα. Σε στιγμές ήταν καθηλωτικοί, σε άλλες πάλι ψαχνόμουν να δω τι πήγαινε ‘λάθος’ και το προτέρημα των φωνητικών, συγχρόνως μετατρέπεται μειονέκτημα, καθώς η μουσική του σχήματος ακολουθεί όλη την ώρα τα φωνητικά και αυτά τη σκεπάζουν σε αρκετές των περιπτώσεων. Από την κιθάρα έλειπε ο όγκος και σε στιγμές δεν τη διέκρινα. Βέβαια, δεν ξέρω αν αυτό γίνεται γενικότερα στα live τους ή απλά έτυχε τη συγκεκριμένη βραδιά. Αυτό θα το ξέρω όταν τους δω ξανά για να καταλήξω!
Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Spineless δεν περνάνε απαρατήρητοι και με ανάμεικτα συναισθήματα έδωσαν τη θέση τους στους Okwaho, τη μουσική παραφωνία της βραδιάς, μιας και επιδίδονται σε καθαρό sludge/doom metal. Πολύ καλύτερη εμφάνιση σε σχέση με την τελευταία φορά που τους είχα δει. Βασικά ήταν πολύ πιο άνετοι και χαλαροί και αυτό φάνηκε στο παίξιμο τους. Κομμάτια όπως τα “Okwaho”, “Kill All Them Fascists”, “Fuck Your God”, δείχνουν με το καλύτερο τρόπο προς τα πού κινείται το συγκρότημα, τόσο μουσικά, όσο και στιχουργικά. Γενικότερα την ίδρωσαν τη φανέλα, έπαιξαν σωστά και τίμια και έχυσαν μπόλικο ιδρώτα στη σκηνή.
Η ώρα όμως είχε φτάσει για τη σκηνή του An να υποδεχτεί τους Last Rizla, στην ίσως καλύτερή τους εμφάνιση από τότε που πρόσθεσαν φωνητικά. Οι Rizla ήταν απλά καθηλωτικοί σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης και ‘παρτάρανε’ όλη την ώρα, όσο άσχετο μπορεί να φαίνεται αυτό μιας και η μουσική τους δεν ενδείκνυται για αυτόν το σκοπό. Με τους Choko και Greg σε κιθάρα και τύμπανα να το ζουν με όλη τους τη ψυχή, με τον Κωστή στο μπάσο να είναι η ήρεμη δύναμη επί σκηνής και με ένα Σταύρο σε διαολεμένη φόρμα στα φωνητικά, έκαναν τα κεφάλια από όσους ήμασταν εκεί να μη σταματήσουν to headbanging και η αλήθεια είναι ότι πλέον είχαμε γίνει πολλοί. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν στο τελευταίο κομμάτι ανέβηκε στη σκηνή ο Μιχάλης από Friend Of Gods, σε έναν εντυπωσιακό φωνητικό διάλογο με το Σταύρο, που η τρίχα σηκωνόταν κάγκελο!
Τα φώτα άναψαν, οι μουσικές τελείωσαν, τα αποκαμωμένα σώματα πήραν το δρόμο της επιστροφής, μα με το πνεύμα πλέον σε διέγερση με αυτά που τα αυτιά άκουσαν και τα μάτια είδαν!