Τα λόγια για τα κουμάσια της κρεαταγοράς του Πειραιά εν ονόματι Last Rizla, είναι περιττά. Σκάσανε σαν τορπίλα πριν μερικά χρόνια και έμειναν παρέα μας για πάντα.
Πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησαν τη νέα τους δουλειά με τίτλο “Mount Machine”. Ο δίσκος περιλαμβάνει τρία κομμάτια και το ύφος του είναι ακριβώς αυτό που περιμένεις. Αργόσυρτο, doom-sludge που πέφτει στην κεφάλα σου σαν αμόνι! Επαναλαμβανόμενα riffs, σημεία ελαφριάς ψυχεδέλειας, με κιθάρες βουτηγμένες στο delay, την παραμόρφωση και το σκοτάδι… πολύ σκοτάδι. Ενώ θα παρατηρήσεις ακόμα και σημεία kraut. Τα φωνητικά του Σταύρου όπως πάντα σκισμένα και κατευθείαν από το χωριό του Βεελζεβούλ, ανεβάζουν τον πήχη στο όλο αποτέλεσμα. Από την άλλη ακούγοντας τα τύμπανα καταλαβαίνεις πώς ο Γρηγόρης τα κοπανάει με το ίδιο μίσος που το κάνει και στα live, κάνοντας τον ήχο ακόμη πιο άμεσο.
Ο δίσκος είναι ένα ανελέητο σφυροκόπημα από την αρχή μέχρι το τέλος του, δεν σε αφήνει να ξαποστάσεις ούτε δευτερόλεπτο. Εκεί που πας να σηκώσεις κεφάλι, σου έρχεται η επόμενη φτυαριά αμμοχάλικου ή και “Χάλυβα”, όπως δικαιολογημένα είναι και ο τίτλος του τελευταίου κομματιού του album.
Η παραγωγή είναι σε πολύ καλό επίπεδο και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι ενώ ο ήχος των Last Rizla έχει μέσα άπειρη “βρωμιά” και έρχεται κατευθείαν από τους υπονόμους του Πειραιά, όλα μα όλα μέσα στον δίσκο ακούγονται πεντακάθαρα. Εύγε και ξανά μανά εύγε! Τα λέμε στο επόμενο live.