Ακριβώς μια ημέρα μετά την so 90’s heavy rock απόβαση των Melvins στο Γκάζι, άλλη μία iconic φιγούρα της εποχής (και όχι μόνο) χάρισε στο αθηναϊκό κοινό μια ακόμη σπουδαία συναυλιακή βραδιά. Παρά τα 70 της χρόνια, η Kim Gordon εξακολουθεί να πειραματίζεται φουλ με τον παράδοξο ήχο και να παράγει αξιομνημόνευτα -not for the faint hearted- tracks. Η ζωντανή εκτέλεση της no-wave άποψη της περί μουσικής, ήταν για τα μάτια (και τα αυτιά μας) μια εξ ολοκλήρου γοητευτική εμπειρία.
Ανταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Μαρία Νικολάου (πλήρες photo report εδώ)
Παρά το στρίμωγμα του event ανάμεσα σε πιο mainstream συναυλιακά dates και χωρίς την παρουσία support groups, η all girl session μπάντα της Kim Gordon έκανε την εμφάνιση της γύρω στις 9:30, με κάμποσο κόσμο να δίνει το παρών. Με τα projections στο πίσω μέρος της σκηνής, τους όμορφους φωτισμούς και σύμμαχο τον πολύ καλό ήχο, το κουαρτέτο απ’ τη Νέα Υόρκη καθήλωσε τους παρευρισκόμενους με ένα σπουδαίο noise-rock set. Οκ, ίσως να χρειάστηκαν αρκετές στιγμές μέχρι να συντονιστούμε πλήρως με το παράδοξο groove της τέχνης της, μα στο τέλος φύγαμε με τις καλύτερες των εντυπώσεων.
Παρά το γεγονός πως μετά την οριστική διάλυση των Sonic Youth, η Kim Gordon έχει ανακατευτεί με πολλά καλλιτεχνικά projects, το προ τετραετίας “No Home Record” , είναι η μοναδική της solo δισκογραφική δουλειά, στην οποία και βασίστηκε σχεδόν εξ ολοκλήρου το set της. Η είσοδος έγινε με τα Sketch Artist, το δυναμικό AirBnB και το άρρωστο dubstep (ή μήπως τραπ;) Paprika Pony της, με την -θεά- Kim να λικνίζεται και να μας παρασύρει σε χορό. Ακολουθεί μια φανταστική εκτέλεση του Murdered Out, και το οργανωμένο χάος του Don’t Play It. Φυσικά, αργότερα έπιασε και το μπάσο της, και ήταν και η στιγμή που κάποιοι άρχισαν να δακρύζουν. Ίσως επειδή θυμήθηκαν έναν trademark ήχο απ’ τα παλιά. Ίσως.
Σκέτη απόλαυση ήταν και το “Earthquake”, μα είχε έρθει και η στιγμή του πρώτου αποχωρισμού. Η σούπερ-cool κυρία Gordon με νεύματα και ελάχιστες (ντροπαλές;) κουβέντες ως μέσω επικοινωνίας με το κοινό της, άφησε τη σκηνή με σκοπό -ευτυχώς- να επιστρέψει. Στο encore μας κέρδισε με τον punk-ish νευρικό ρυθμό του Hungry Baby, μια όμορφη διασκευή του Blonde Red Head των DNA, καθώς και μιά νέα γκαζιάρικη riot grrrl τύπου σύνθεση (Grass Jeans τ’ όνομα του) που μας έκανε να παραμιλάμε στον δρόμο για το σπίτι.
Η Kim Gordon είναι ένα από τα πιο ταλαντούχα πλάσματα που έχουν περπατήσει ποτέ πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Μπορεί να θέλαμε/χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω απ’ την εμφάνιση της, μα όλα όσα μας χάρισε την Tρίτη το βράδυ στην Αθήνα θα τα θυμόμαστε για πάντα. Όχι μόνο για το όμορφο vibe της μουσικής της, μα και για την bigger-than-life προσωπικότητα και στάση ζωής της. Και στη σκηνή χωρίς να κάνει τίποτα να στεκόταν, μια χαρά σπουδαία θα αισθανόμασταν και πάλι.
