Αντιγράφω από ένα λεξικό κοινής ελληνικής:
κυκεώνας, ο [kikeónas]: Πλήθος από ανοργάνωτα στοιχεία, τα οποία είναι πολύ δύσκολο να οργανωθούν σε ένα σύνολο: Παράδερνε σε έναν κυκεώνα σκέψεων. || Κατάσταση πολύ περίπλοκη και μπερδεμένη: Mπλέξαμε στον κυκεώνα της γραφειοκρατίας. [λόγ. < ελνστ. κυκεών, αιτ. -ῶνα `ανακάτεμα΄, αρχ. σημ.: `ζωμός από διάφορα δημητριακά΄]
Θα μπορούσα να μην πω λέξη για το αμιγώς μουσικό κομμάτι του “Κυκεώνα”, δεύτερου δίσκου των Αθηναίων Khirki, θα μπορούσα απλά να αφήσω ένα σημειολογικό μονοπάτι συνειρμών να μας οδηγήσει με οργανικό τρόπο στην παρουσίαση του υλικού – υλικού που να μου επιτραπεί να πω, ότι δεν θα αδικούνταν καθόλου από μια τέτοια προσέγγιση, κάθε άλλο. Θα μπορούσα, για παράδειγμα, να πω ότι αυτά τα ομολογουμένως ετερόκλητα – και οριακά χαοτικά – στοιχεία που δικαίως ο ορισμός μας πιο πάνω θεωρεί ότι είναι «πολύ δύσκολο να οργανωθούν σε ένα σύνολο», το Αθηναϊκό τρίο τα οργανώνει σε ένα ιδιαίτερα δεμένο, συμπαγές, και ομοιογενές σύνολο, με τρόπο φαινομενικά τόσο απλό, και ουσιαστικά τόσο ανεπιτήδευτο, που ώρες-ώρες μένεις με το σαγόνι στο πάτωμα. Θα μπορούσα να σας προειδοποιήσω πως ενώ δεν έχετε να φοβάστε – ελπίζω δηλαδή – τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας, εν τούτοις το «παράδερνε σε έναν κυκεώνα σκέψεων» δεν είναι κακή περιγραφή του τι θα συμβαίνει στο κεφάλι σας κατά τις πρώτες ακροάσεις, άσχετα που πουθενά δεν θα νιώσετε ότι η μπάντα «προσπαθεί» να παίξει βεβιασμένα περίπλοκα, ή οτιδήποτε παρόμοιο.
Και θα μπορούσα, τέλος, να μείνω λίγο στην αρχική σημασία της λέξης, «ζωμός από διάφορα δημητριακά» πιο πάνω στον ορισμό μας. Ο οποίος ζωμός στην πιο «αθώα» εκδοχή του, δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα θρεπτικό ποτό των χωρικών από νερό, κριθάρι και βότανα, αλλά έχουμε και τον κυκεώνα που χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια μυστήρια, ο οποίος προξενούσε οράματα σε όποιον τον έπινε – μάλλον επειδή χρησιμοποιούνταν κριθάρι μολυσμένο από τον παρασιτικό μύκητα Ερυσίβη, ο οποίος δύναται να έχει ψυχοτρόπες ιδιότητες – ενώ δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε τον Κυκεώνα που η ίδια η Κίρκη έδωσε στους άντρες του Οδυσσέα, μεταμορφώνοντάς τους σε χοίρους.
Και θα μπορούσα να συνεχίσω στο ίδιο μονοπάτι, και να πάμε από την Κίρκη στην Οδύσσεια, καθώς το “Featherless” και όλος ο δίσκος ξεκινάει με τον στίχο “Homer tell my story”, αλλά θα μπορούσα εξίσου να περικλείσω όλον τον υπόλοιπο Κυκεώνα σκέψεων που λέγαμε πιο πάνω σε μία και μόνο λέξη: «Θάλασσα». Κάντε την υπόλοιπη δουλειά μόνοι σας, καθώς μπορώ να πω με σχετική βεβαιότητα ότι ο δίσκος είναι τόσο βαθιά αφιερωμένος στο υγρό στοιχείο, που ό,τι συνειρμούς και να κάνετε με τη λέξη «Θάλασσα», στον «Κυκεώνα» θα βρείτε πράγματα να πάρετε, είτε είναι η προσευχή στον Άνεμο που επιτελείται στο “Father Wind”, είτε η επίκληση στην Περιπέτεια στο τρικυμιώδες “Heart of the Sea”. Εμένα, για παράδειγμα, οι πρώτες λέξεις που μου έρχονται στο νου είναι κίνηση, περιπέτεια, εξερεύνηση. Και αυτός ο δεύτερος δίσκος, πραγματικά είναι για τους Khirki όλα αυτά μαζί. Το δελτίο τύπου τους περιγράφει σαν heavy rock. Το ακούω και το καταλαβαίνω. Μόνο που τα παιδιά στα δικά μου αυτιά παίζουν heavy metal. Ξεκάθαρα. Ένα heavy metal όμως σύγχρονο, εμπνευσμένο, ακομπλεξάριστο, περιπετειώδες, γεμάτο riff και μελωδίες. Όπως πρέπει να είναι το heavy metal, αν δεν θέλει να κόψει το λαρύγγι του με το μαχαίρι της στασιμότητας. Άντε, πάμε να πούμε και για τη μουσική δυο πράγματα, γιατί εγώ γράφοντας τις αράδες αυτές έχω ακούσει ήδη κάμποσες φορές το δίσκο, και είναι λίγο άδικο να μένω στη σημειολογία και να μη σας προϊδεάσω λίγο για το τι να περιμένετε.
Έκανα λόγο πιο πάνω για heavy metal, και δεν το παίρνω πίσω που να με δείρετε. Οι Khirki παίζουν πάνω από όλα μουσική σκληρή, βαριά, και κιθαριστική. Η φωνή φεύγει από τα κλασικά metal καλούπια, και είναι ζεστή και εκφραστική. Οι συνθέσεις είναι πυκνές και γεμάτες ιδέες, χωρίς να γίνονται πουθενά αναίτια φορτωμένες ή δαιδαλώδεις, γι’αυτό και τα κομμάτια δεν χρειάζονται πάνω από μία ακρόαση για να σου μιλήσουν. Κι αυτό είναι μια απαίτηση που έχω από ό,τι μου σερβίρεται σαν κινούμενο στον ευρύτερο χώρο του rock, και μου αρέσει που τα παιδιά φαίνεται να το έχουν στο αίμα τους. Το άλλο που φαίνεται να έχουν στο αίμα τους, είναι το μικρόβιο της παραδοσιακής μουσικής. Και η μουσική των Khirki είναι βαθιά μπολιασμένη με το εν λόγω μικρόβιο, όχι απλά πασπαλισμένη με «παράδοση» σε σκόνη. Αυτό σημαίνει ότι οι Khirki δεν έχουν παραδοσιακά όργανα; Όχι, σε καμία περίπτωση, ακούστε για παράδειγμα πόσο καλόγουστα χρησιμοποιούνται τα πνευστά στο – ας πούμε – breakdown του “Majesty”. Πουθενά, όμως, μέσα στο δίσκο δεν γίνονται δεκανίκι και εύκολη λύση, με τα παιδιά να προτιμάνε να μεταδώσουν τις ατμόσφαιρες τους με τους ρυθμούς τους, τις φωνητικές τους γραμμές, και γενικά με τις συνθέσεις τους.
Αντί επιλόγου: «Λίγο οι ρυθμοί, λίγο οι γραμμές στη φωνή, το “Κτηνωδία” δεν είναι ακόμα σε καμία περίπτωση folk, αλλά αν οι Khirki επιλέξουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αριστουργηματικού “Medea” – το οποίο και εύχομαι – νομίζω ότι ίσως μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό folk metal από τον επόμενο δίσκο.» Αυτό είχα γράψει πριν από τρία χρόνια για το ντεμπούτο των Αθηναίων, και ρε γαμώτο, νιώθω λίγο δικαιωμένος. Περνώντας, λοιπόν, σε αυτό που εμένα τουλάχιστον, πραγματικά με εξέπληξε αυτή τη φορά στον «Κυκεώνα», αυτό δεν είναι άλλο από τις «Συμπληγάδες». Μέχρι να το ακούσετε με το καλό, δεν μπορώ να σας μεταφέρω με λέξεις πόσο μεγάλο κομμάτι είναι. Και ναι, έχει ελληνικό στίχο. Και παραμένει heavy metal. Και πολύ folk. Και εκεί, δεν μπορώ να το εξηγήσω, μου δίνεται η εντύπωση ότι οι Khirki είναι περισσότερο από οπουδήποτε αλλού μέσα στο δίσκο ο εαυτός τους. Ας είναι αυτό η Ιθάκη τους, αν και είμαι σίγουρος ότι το ταξίδι τους αργεί ακόμα πολύ να τελειώσει.