Ξέρω ότι είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για το ντεμπούτο των Khirki, αλλά ας μιλήσουμε λίγο για μια άλλη μπάντα. Ας μιλήσουμε για τους Mad John the Wise. Και ας μιλήσουμε για τους Mad John the Wise για τον απλό λόγο ότι οι Khirki είναι στην ουσία τους η φυσική εξέλιξη εκείνης της μπάντας, η οποία εδώ μας συστήνεται σαν power trio, κρατώντας το ίδιο rhythm section και την ίδια κιθάρα/φωνή.
Οι Mad John που λέτε ήταν ένα ακατέργαστο και ταυτόχρονα αχαλίνωτο live σχήμα, που στη σκηνή εξαπέλυε μία αδιανόητα εθιστική progressive θύελλα και στο στούντιο προσπαθούσε να κλείσει την εν λόγω θύελλα σε μπουκάλι, το οποίο όπως όλοι ξέρουμε δε γίνεται. Τώρα που είπαμε λοιπόν κάποια πράγματα για τους Mad John, πάμε στους Khirki; Όχι, θα πάμε να πούμε πρώτα κάποια πράγματα για ένα άλλο αγαπημένο μου θέμα. Το folk metal. To folk metal, που μπορεί σε γενικές γραμμές να γίνεται αντιληπτό σαν «power metal με γκάιντες» αλλά στην πραγματικότητα είναι – ή πρέπει να είναι, μην ανοίξουμε πάλι αυτή την κουβέντα – ένα αυθεντικό πάντρεμα heavy metal με μουσικές φόρμες παρμένες από κάποια παράδοση.
Και πάμε λοιπόν στους Khirki, μέσα από ένα μονοπάτι που ούτε που φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα, σήμερα το πρωί που έβαλα να ακούσω το ντεμπούτο τους με τον ιδιαίτερα ταιριαστό τίτλο Κτηνωδία. Γιατί δες τι γίνεται εδώ πέρα. Οι Khirki έχουν πάρει όλο το χάος που δέσποζε στην μουσική των Mad John, το έχουν κουλαντρίσει ώστε να υπηρετεί καλύτερα την τραγουδοποιία τους, και ταυτόχρονα το έχουν μπολιάσει με τρόπους τραβηγμένους από την ελληνική παράδοση, με τρόπο ταυτόχρονα διακριτικό -δε θα βρείτε παραδοσιακά όργανα εδώ- αλλά συνάμα εμφανέστατο σε όποιον έχει επαφή με την εν λόγω παράδοση. Λίγο οι ρυθμοί, λίγο οι γραμμές στη φωνή, το Κτηνωδία δεν είναι ακόμα σε καμία περίπτωση folk, αλλά αν οι Khirki επιλέξουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του αριστουργηματικού “Medea” – το οποίο και εύχομαι – νομίζω ότι ίσως μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό folk metal από τον επόμενο δίσκο. Ταυτόχρονα ο metal χαρακτήρας τους όχι απλά παραμένει, αλλά εκφράζεται ακόμα πιο ξεκάθαρα μέσα από αυτό το νέο πρίσμα, με υπέροχα riffs και έναν από τους καλύτερους ήχους κιθάρας που έχω ακούσει τελευταία, καθώς κυριολεκτικά ακούς την λάμπα σαν να είσαι δίπλα στον ενισχυτή!
Και αυτό σύντροφοι είναι το Κτηνωδία. Ένας δίσκος τραχύς, άμεσος, δυνατός, που ακολουθεί ξεκάθαρα rock φόρμες, ίσως περισσότερο από ότι προηγούμενες δουλειές των παιδιών, χωρίς αυτό όμως να περιορίζει καθόλου τον αχαλίνωτο χαρακτήρα που πάντα χαρακτήριζε την μουσική των ανθρώπων που τον υπογράφουν. Τελικά καταλήγεις να έχεις κάτι που θυμίζει λίγο παραδοσιακό σχήμα που αυτοσχεδιάζει. Οι φόρμες υπάρχουν και είναι και πολύ συγκεκριμένες, αλλά η έκφραση μέσα από αυτές είναι ελεύθερη, αυθόρμητη και αυθεντική.
Υ.Γ.: Ο δίσκος έχει ένα καταιγιστικό κομμάτι τιτλοφορούμενο “Bukovo“. ”Shut your mouth we turn it up, swallow your firepower”. Είναι να μην τους αγαπάς μετά;