Η hip hop κοινότητα τα τελευταία 1-2 χρόνια έβραζε, βλέποντας τους κορυφαίους καλλιτέχνες της να δημιουργούν καινούργιο υλικό και να το κυκλοφορούν και το πιο φωτεινό μυαλό, τον πιο χαρισματικό από όλους αυτούς, τον Kendrick Lamar, να παραμένει άπραγος. Ναι, το DAMN. είναι δύσκολο να το ξεπεράσεις, έναν από τους καλύτερους hip hop δίσκους που έχουν βγει ποτέ, αλλά, διάολε, είσαι ο Lamar, ό,τι και να βγάλεις θα θεωρηθεί αυτόματα η νέα Βίβλος.
Ο ίδιος, όπως φάνηκε, δεν ήθελε να γίνει έτσι. Πήρε τον χρόνο του, δούλεψε και ξεδιάλεξε το υλικό του και μετά από μια γεμάτη πενταετία, επέστρεψε, Παρασκευή και 13.Το Mr.Morale & The Big Steppers είναι το πέμπτο album του και καθώς φαίνεται έχει τον ρόλο ενός ακόμα στυλοβάτη του μύθου που έχει αρχίσει να τελειοποιείται γύρω από το όνομά του και τη θέση του στο hip hop πάνθεον.
Σε έναν δίσκο Kendrick Lamar λοιπόν, πριν πατήσεις το play, πας και βρίσκεις όλους τους στίχους, να τους έχεις πρόχειρους και να αναλύεις τα νοήματά τους. Η αλήθεια είναι πως ό,τι είχε να πει, το είπε κατάμουτρα: Εσωτερικές ανησυχίες, αυτοκριτική με αφορμή «λεκέδες» της προσωπικότητάς του, αφυπνηστικές κραυγές για την κοινότητα του hip hop, των μαύρων των Ηνωμένων Πολιτειών, αλλά και της αμερικανικής κοινωνίας συλλήβδην. Απευθύνεται σε όλους, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και μετρημένη ποιητικότητα που λειτουργούν σαν κύρια στοιχεία, ώστε το στιχουργικό έργο του να χαρακτηριστεί βαθιά ρεαλιστικό. Τρανταχτό δηλωτικό της ταυτότητας αυτής, είναι το κομμάτι ‘‘We Cry Together” με την Taylour Paige, ένας ραπ διάλογος/τσακωμός ζευγαριού που προκαλεί ανατριχίλα.
Για τις παραγωγές τώρα, φαίνεται το πόσο λόγο είχε ο ίδιος ο Lamar στο πώς θα ακούγεται το κάθε τι. Δεν έχουν όλοι οι rappers λόγο στο τι θα κάνουν οι παραγωγοί, εδώ όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Έχουν διαλεχτεί προσεκτικά τα samples, τα drums και οι ήχοι που θα διαμορφώσουν το κλίμα που θα ντύσει την, όπως ο ίδιος προτιμά να την αποκαλεί, ποίησή του. Το chill jazzy feeling, εναλλάσσεται με τα trap – alike beats απότομα σε μερικά σημεία, όλα όμως λειτουργούν με κύρια προτεραιότητα τη διαμόρφωση του πλαισίου, μέσα στο οποίο θα ειπωθεί η εκάστοτε ιστορία. Ελάχιστα τα εύπεπτα σημεία, δύσκολα θα βγει hit από αυτόν τον δίσκο, τύπου ”HUMBLE.”. Το flow του ίδιου περιέχει επίσης ένα μεγάλο ποσοστό μουσικότητας και ανάλογα την περίσταση, προσδίδει στην παραγωγή είτε μελωδικότητα, είτε ένα extra γκρουβάρισμα.
Όσο περνάνε τα χρόνια κι όσο προχωρά η καριέρα του Kendrick Lamar, τόσο οι σκέψεις του βαθαίνουν, ο ρόλος του στη σκηνή θεμελιώνεται και ο ίδιος θα αναλαμβάνει όλο και περισσότερο την ευθύνη του culture leader. Αυτό φαίνεται 100% στο Mr. Morale & The Big Steppers. Η επιτυχία είναι δεδομένη, γιατί το brand του είναι τεράστιο και το εκμεταλλεύεται για να μιλάει όλο και περισσότερο στους ανθρώπους του πλέον, να περάσει μηνύματα, να τα χώσει εκεί που έχει να τα χώσει και να αφυπνίζει. Είναι ο καλύτερος σε αυτό και το ξέρει πλέον. Και το ξέρουμε κι εμείς. Προβλέπω τα έργα του από εδώ και πέρα και για όσο υπάρχει η ανάγκη στην κοινότητά του, να έχει ανθρώπους να στηρίζεται πολιτισμικά, να είναι έτσι, αφυπνηστικά, ανήσυχα και γεμάτα προβληματισμούς. Σε ό,τι έχει να κάνει με τα μουσικά, αν και είναι ακόμα Μάιος, χωρίς φόβο δηλώνω, ότι έχουμε το καλύτερο hip hop album της χρονιάς. Πρέπει να γίνουν τα απίστευτα για να ακούσουμε κάτι καλύτερο φέτος.