Ανταπόκριση: Μανώλης Ροδοκανάκης / Φωτογραφίες: Σπύρος Φατούρος
Under The Pagan Moon Fest II. Το όνομα και μόνο αυτού του mini festival σε βάζει στην κατάλληλη διάθεση. Και σε κάθε περίπτωση, αν το όνομα δεν τα κατάφερε, αποκλείεται να μην τα κατάφεραν οι Melan Selas, οι οποίοι με μία λιτή, καλαίσθητη, θεατρική και άκρως ατμοσφαιρική εμφάνιση, έδωσαν πέρα από κάθε αμφιβολία το στίγμα της βραδυάς. Και αν και ο κόσμος δεν είχε αρχίσει ακόμα να μαζεύεται -κακό δικό τους-, η μπάντα από τα Τρίκαλα ξεκαθάρισε ότι είναι έτοιμη για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα.
Τα κεριά άναψαν και θέση επί σκηνής πήραν οι Temple of Evil. Με διαφορά η πιο eerie και απόκοσμη παρουσία της βραδυάς, η μουσική τους, με όχημα τις εμμονικά επαναλαμβανόμενες μελωδίες, έχτισε μια ανατριχιαστική ατμόσφαιρα, ενώ η σχεδόν ιερατική παρουσία της μπάντας έδινε πραγματικά την εντύπωση ότι γινόσουν κοινωνός μιας απαγορευμένης τελετής σε κάποιο ξεχασμένο ναό. Δεν είναι εύκολο να αποδοθεί ένα ουσιαστικά υποβλητικό συναίσθημα χωρίς ο καλλιτέχνης να ολισθήσει σε γραφικά κλισέ, και σε αυτόν τον τομέα πραγματικά τόσο οι Temple of Evil όσο και οι Melan Selas παίρνουν πραγματικά άριστα.
Οι Sad από την άλλη που ανέλαβαν την συνέχεια, στηρίχτηκαν πολύ πιο ξεκάθαρα στην ωμή επιθετικότητα για να επικοινωνήσουν το μήνυμά τους. Με ευθείες αναφορές στις απαρχές του black metal ήχου τόσο στην εμφάνιση, όσο και στην σιδηροδρομικότητα, και με την σιγουριά της σχεδόν 15ετούς πλέον ιστορίας τους, ξεσήκωσαν τον κόσμο που άρχισε σιγά-σιγά να μαζεύεται.
Σκυτάλη στους Sear Bliss, και σε ένα πολύ ιδιότροπο trip, σε μια άλλη εποχή και μια άλλη αντίληψη του black metal. Όσοι τους ξέρετε καταλαβαίνετε τι θέλω να πω, οι υπόλοιποι φανταστείτε μια ξεκάθαρα 90’s αισθητική, η οποία όμως παραπέμπει όχι στα πρώτα βήματα του παγωμένου βορρά, αλλά σε όλη την πειραματική πολυφωνία που αυτά γεννήσανε. Ατμοσφαιρικοί αλλά σε μια εντελώς άλλη νότα από ότι οι υπόλοιπες μπάντες, οι Ούγγροι συνεπήραν το κοινό σε μια διαδρομή που ξεκινούσε από folky μελωδίες για να φτάσει σε σχεδόν ψυχεδελικούς πειραματισμούς. Όταν από κάποιο σημείο και μετά αρχίσαμε να ακούμε και λίγο πιο ευκρινώς το τρομπόνι – ναι είχαν τρομπόνι, επιδείξτε ωριμότητα – το αποτέλεσμα ήταν πραγματικά μαγευτικό.
Και πάμε τέλος στους Kawir, οι οποίοι πρέπει να διανύουν μία από τις καλύτερες περιόδους τους. Με έναν πραγματικά υπέροχο δίσκο στις αποσκευές τους, οι Κάβειροι πραγματοποίησαν μια headline εμφάνιση με όλη τη σιγουριά μιας μεγάλης μπάντας, που χρόνια τώρα γράφει την δική της ιστορία στον χώρο του Ελληνικού black metal. Από την καλαίσθητη χορογραφία με τις λευκοντυμένες κοπέλες με τους πυρσούς στην αρχή, μέχρι την πραγματικά επιβλητική, σε σημείο ανατριχίλας, εκτέλεση του “Χαίρε Βάκχε” στο κλείσιμο, οι Kawir έστησαν μια αληθινή Διονυσιακή γιορτή. Με αναφορές σε όλη την πορεία τους, με καλεσμένους, με γκάιντα, με προσφορά κρασιού στον κόσμο, με άλλα λόγια με όλα όσα θα περίμενε κανείς από μια μπάντα με ξεκάθαρο χαρακτήρα και αισθητική, που παίζει να πατάει στα πόδια της πιο καλά από ποτέ. Αναμένουμε εναγωνίως την συνέχεια.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ ΕΔΩ