Η αυτοoργανωμένη εγχώρια punk σκηνή χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Στις μπάντες που θέλουν να παίξουν μουσική έτσι απλά για να ξεσπάσουν και θεωρούν ότι το punk είναι μια εύκολη μουσική και στις μπάντες που η μουσική είναι το όχημά τους κι ένα ακόμα βέλος στην φαρέτρα τους. Οι Καταχνιά ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία και είναι από τα σχήματα που σε ένα live αλληλεγγύης που μπορεί να έχει 10-12 σχήματα, θα σε κάνουν να γυρίσεις το κεφάλι.
Οι Καταχνιά παίζουν καθαρόαιμο crust punk και με παρά πολύ αξιόλογη παραγωγή, χαρακτηριστικό σπάνιο για τα συγκροτήματα του χώρου. Η φωνή ενώ είναι growl έχει αρκετά καθαρή έκφραση για να σε χτυπήσουν σαν γροθιά οι στίχοι. Προφανώς ρατσιστές, σεξιστές και φασίστες δεν χωράνε στον κόσμο των Καταχνιά.
Οι Καταχνιά μόλις κυκλοφόρησαν το Νιαούρισμα της Γάτας και πιστεύω ότι είναι η καλύτερη κυκλοφορία που έχουν κάνει μέχρι τώρα. Μουσικά τους βρίσκουμε να εκσφενδονίζουν ένα σαρωτικό crust punk με πεντακάθαρη παραγωγή χωρίς να έχει την αίσθηση του live που είχαν οι προηγούμενες , και αυτό το λέω για καλό. Καλώς ή κακώς η ηχογράφηση δίνει σε ένα σχήμα την δυνατότητα να ομορφύνει τον ήχο του και να πειραματιστεί με διάφορες τεχνικές. Στιχουργικά το Νιαούρισμα της Γάτας μας παρουσιάζει έναν ώριμα στρατευμένο στίχο, ο οποίος πολλές φορές γίνεται και αρκετά εσωτερικός. Οι Καταχνιά δεν έχουν ξεχαστεί στην δεκαετία του ’90 για να τραγουδάνε για μπάτσους, μπάχαλα και μοϊκάνες. Είναι ένα σχήμα που αν δεν βρίσκεσαι στην απέναντι μεριά θα συντονιστείς με τα άγχη και τις αγωνίες της δυστοπικής καθημερινότητας που εκφράζουν.
Παλιότερα ήμουν αρκετά αυστηρός και δογματικός όσο αφορά την στρατευμένη μουσική και ειδικότερα το punk. Μεγάλη κουβέντα και ίσως κάποια στιγμή αξίζει να την ξανανοίξουμε. Ωστόσο οι Καταχνιά είναι συνεπέστατοι και στον ήχο τους και στην θεματολογία τους, οπότε δεν χωρά τίποτα άλλο από τον σεβασμό μου. Δεν κρύβω μάλιστα ότι ενώ δεν έχω καμία επαφή με τον συγκεκριμένο ήχο, το Νιαούρισμα της Γάτας το έχω στο κινητό μου και παίζει τέρμα στα ακουστικά ενώ είμαι στο metro.
