Οι Kataklysm εδώ και τρεις δεκαετίες είναι ασταμάτητοι και δείχνουν να μην έχουν καμία όρεξη για χαλάρωση. Κυκλοφορούν νέο υλικό ακατάπαυστα και έχουν χτίσει μία αξιόλογη δισκογραφία με τα πάνω της και τα κάτω της. Φέτος οι Καναδοί βετεράνοι του death metal επιστρέφουν και μας παρουσιάζουν την δέκατη πέμπτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, με τίτλο “Goliath”.
Οι Kataklysm εν έτει 2023 προφανώς και δεν ανακαλύπτουν τον τροχό, απλώς συνεχίζουν να ικανοποιούν τους fans τους με αυτό που ξέρουν να κάνουν καλά. Δηλαδή, death metal γεμάτο μίσος και μαυρίλα που σε μπριζώνει να υψώσεις ανάστημα και να πολεμήσεις, όπως ακριβώς δείχνει και το εξώφυλλο με τον Δαβίδ και τον Γολιάθ. Όλα τα εφόδια που χρειάζεσαι για αυτή την μάχη βρίσκονται εδώ, με μπροστάρη φυσικά τον πάντοτε αιμοδιψή και τσατισμένο, Maurizio Iacono. Ο τρόπος με τον οποίο γκαρίζει “let’s go to war” στο ομότιτλο κομμάτι δείχνει από νωρίς τις άγριες διαθέσεις του.
Αυτό που παίρνεις από το εναρκτήριο κομμάτι, “Dark Wings of Deception”, αυτό συνεχίζεις να δέχεσαι καθ’ όλη την διάρκεια του δίσκου. Για 40 λεπτά οι Kataklysm ακούγονται θυμωμένοι και βαράνε σα να μην υπάρχει αύριο. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το πόσο καταστροφικά είναι τα τραγούδια έχει η μηχανή, James Payne, ο οποίος αποδεικνύεται μεταγραφή αεροδρομίου. Είχε το πολύ δύσκολο έργο να γεμίσει τα παπούτσια του εξαιρετικού Oli Beaudoin και τα κατάφερε περίφημα. Είναι το πρώτο album που ηχογραφεί με τους Kataklysm και από ό,τι φαίνεται τους βοήθησε να ανανεωθούν λίγο. Για το τι παιχταράς είναι άλλωστε το έχει αποδείξει και στη θητεία τους στους Vital Remains.
Κομμάτια που προσωπικά έχω στο repeat είναι το “Heroes to Villains” που σε σημεία black-ίζει αρκετά, το thrash-άτο “The Redeemer”, το “Combustion” με τις hardcore πινελιές του και το επικό “The Sacrifice for Truth” που αποτελεί ίσως την πιο ολοκληρωμένη σύνθεση του δίσκου. Έχει μελωδία, thrash-άρει, έχει breakdown που θα ζήλευαν πολλές deathcore μπάντες και ένα σκοτεινό solo που φέρνει απευθείας στο μυαλό τους Paradise Lost.
Το “Goliath” δεν βγαίνει ούτε στιγμή από το comfort zone, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας, μιας και καταφέρνει να σου ικανοποιήσει την ανάγκη σου για death metal. Τιμιότατη κυκλοφορία που ακούγεται ευχάριστα και κυμαίνεται σε πιο υψηλά επίπεδα από τον προκάτοχό του.