Ejekt Festival, μέρα δεύτερη. Επιστροφή των αγαπημένων Kasabian στα μέρη μας, επιστροφή όμως και των Jesus & Mary Chain μετά από χρόνια. Και πάνω απ’ όλα η περιέργεια για το πώς μπορεί ν’ ακούγεται το “Unknown Pleasures” απ’ τον κύριο Peter Hook. Πήγαμε, είδαμε, και σας τα λέμε. Αμέ!
Aνταπόκριση: Πάνος Παναγιωτόπουλος / Φωτογραφίες: Άλεξ Χρηστίδης (περισσότερες εδώ)
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τους ‘δικούς μας’ Black Hat Bones, και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο με κεφαλαία γράμματα. Όχι μόνο έτρωγαν 40 βαθμούς ζέστας στα μούτρα χωρίς να μπορούν να τη γλυτώσουν από πουθενά παίζοντας μπροστά σε σχεδόν εκατό (και πολλά λέμε) άτομα, αλλά είχαν και το θράσος να ροκάρουν λες και ήταν η τελευταία μέρα τους στην γή. Παλιά και νέα κομμάτια στη σειρά, κέφι και νεύρο σε μια στιγμή της ημέρας που και το αντίθετο να συνέβαινε θα κέρδιζαν και πάλι τη συμπάθεια μας. Στην υγειά τους οι πρώτες μας μπύρες. “Ήμασταν οι Black Hat Bones, μείνετε στον ίσκιο” η ατάκα της ημέρας.
Η συνέχεια είχε τους Of Montreal, και σίγουρα ήταν μια περίεργη φάση. Πειραματική pop για πειραγμένα γούστα, χορευτικοί -σχεδόν disco- ρυθμοί, progressiβιλίκια, περούκες, φορέματα και τέλος πάντων διάφορες παραξενιές. Για τους υποψιασμένους, οι αμερικανοί πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για να χορέψεις και να ψυχεδελιαστείς, αλλά δυστυχώς η χρονική στιγμή που ανέβηκαν στη σκηνή δε τους βοήθησε. Οι μουσικές τους θα ταίριαζαν καλύτερα αν είχε σκοτεινιάσει και είχες πιεί λίγο αλκοόλ παραπάνω. Παρ’ όλα αυτά, συμπαθέστατη εμφάνιση που σίγουρα ευχαρίστησε τους fans τους.
Παραμονές των γενεθλίων του Ian Curtis, ο Peter Hook έχοντας καβατζώσει τα επί σκηνής δικαιώματα του “Unknown Pleasures” των Joy Division -ενός από τους πιο επικίνδυνους δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ-, παρέα με τους The Light, οδήγησε το απόγευμα μας σε αρκετά πιο σκοτεινά μονοπάτια, εν αντιθέσει με πολύχρωμο μουσικό πάρτι που μόλις είχαμε επιβιώσει. Αν και η προσπάθεια ήταν φιλότιμη -περί ηθικής δε ξέρω- , οι Peter Hook & the Light, ακούγονταν περισσότερο σαν μια καλή cover band, παρά σαν ένα group κάποιου που πραγματικά ήταν κάποτε μέλος των Joy Division. Επιτηδευμένα ξεκούρδιστοι -ελπίζω- και με τον ήχο σε καλά επίπεδα, κομμάτια όπως τα “Disorder”, “New Dawn Fades”, “Love Will Tear Us Apart” κούνησαν τον κόσμο, αλλά μάλλον δεν προκάλεσαν και ανατριχίλες. Ακόμη και το “She’s Lost Control” ακούστηκε τόσο μπερδεμένο, που έχασε τον δρόμο του. Σε γενικές γραμμές, παρά τις τσαχπινιές του Peter Hook με το κοινό, την εμφάνιση του με τους The Light δεν την λες τίποτα παραπάνω από απλώς συμπαθητική.
Για τους Jesus and Mary Chain που ακολούθησαν η περιέργεια ήταν μεγάλη. Με σχεδόν είκοσι χρόνια απόσταση από τον τελευταίο τους δίσκο, οι αδερφοί Reid επέστρεψαν με το “Damage & Joy” και ένα μεγάλο tour. Ευτυχώς για μας, έπειτα από πολλά χρόνια βρέθηκαν και πάλι στο δρόμο μας, και εξακολουθούν να είναι cool. Αυτοί οι τύποι πάντα είχαν το προνόμιο να εξισώνουν με ακρίβεια τα επίπεδα θορύβου/μελωδίας, ξεφεύγοντας από τα μαζεμένα όρια της studiακής ηχογράφησης. Αποτέλεσμα αυτού, τα κομμάτια από την τελευταία τους δουλειά (“Amputation”, “Mood Rider”, καθώς και το ζόρικο γύρισμα του“War on Peace”) να ακούγονται “τεράστια”, με εξαίρεση ίσως τα guest γυναικεία φωνητικά του “Always Sad” που έδειχναν να μην πατάνε σωστά. Κατά τ’ άλλα, και το “Head On” ακούσαμε, και τα “Some Candy Talking”, “Just Like Honey”, αφήνοντας για τελείωμα τα “I hate Rock ‘n Roll” και μια εξαιρετική απόδοση του ισοπεδωτικού “Reverence” κλέβοντας τις εντυπώσεις ολόκληρης της βραδιάς. Κρίμα μάλλον που το hype των Kasabian δεν τους άφησε να ηγηθούν της βραδιάς.
Με το πρόγραμμά να έχει βγει λίγο εκτός ωραρίου, γύρω στις 23:30 είχε έρθει η ώρα για τους νέους αγαπημένους του ελληνικού κοινού. Οι Kasabian χωρίς να προσπαθούν ιδιαίτερα, έχουν αυτήν την commercial τακτική στις μουσικές τους, που μαζεύει και κουνάει τον κόσμο μια χαρά. Αν και παιχταράδες δε τους λες για κανένα λόγο, έχουν τόσα πολλά singles, που ακόμη κ ένας περαστικός στην παραλιακή την ώρα του live θα τους αναγνώριζε. Ακομπλεξάριστοι όπως πάντα, τα έδωσαν όλα -ή όσα έχουν τέλος πάντων- και μάλλον δεν άφησαν κανέναν παραπονεμένο. Τα νέα τους κομμάτια έδειχναν καλοδεχούμενα, και τα παλιά τους σχεδόν κλασσικά. “L.S.F”, “You’re in love with a psycho” ,”Underdog”, “Eez-Eh” (με μια σπόντα από Daft Punk), και φυσικά “Fire” για τα τελειώματα. Το καλό μ’ αυτούς τους τύπους είναι πως μπορούν με την ίδια ευκολία να σε κουνήσουν (αν είσαι fan) αλλά και να σ’ αφήσουν στην ησυχία σου να πιείς μπύρες και να χαζεύεις ανενόχλητος (αν δεν είναι της φάσης σου). Απλά και ωραία δηλαδή, που μάλλον σημαίνει πως οι Kasabian θα είναι πάντα μια safe φεστιβαλική επιλογή. Στις παραλίες σας τώρα και τα λέμε του χρόνου.
