Το να προσπαθήσεις να κατατάξεις στο δικό σου αξιακό σύστημα την δισκογραφία των αδιαμφισβήτητων “metal gods”, είναι ίσως η πιο σκληρή σπαζοκεφαλιά που μπορείς να υποβάλεις τον εαυτό σου. Ούτε καν στις εξετάσεις μαθηματικών στο σχολείο και τα πυθαγόρεια θεωρήματα, δεν καιγόταν έτσι το κεφάλι μου. Οι Judas Priest δεν χρειάζονται συστάσεις, εκτός αν κάποιος έμενε σε πυρηνικό καταφύγιο τα τελευταία 50+ χρόνια, θαμμένος κάτω από τόνους χώματος χωρίς καμία επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Πρόκειται για το συγκρότημα που περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο έβαλε το metal δίπλα στο heavy, όρισε και διεύρυνε τα blueprints του “ήχου”, όρισε την κουλτούρα και το οπτικό performance της όλης υπόθεσης, πάντα με κεντρικό attitude “no surrender” φαρδιά πλατιά γραμμένο επάνω τους, παρά τις αναποδιές, τις αντιξοότητες , τις όποιες αστοχίες και ατυχίες.
Όντας πλέον στην πέμπτη δεκαετία ενεργής δράσης, οι “metal gods”, δείχνουν πως η φαρέτρα τους παραμένει γεμάτη και η δίψα για performing και recording είναι ακόρεστη. Με αφορμή λοιπόν την εμφάνιση τους στην ένατη ημέρα του φετινού Release Athens Festival, στις 15 Ιουλίου, ο γράφων αποφάσισε όπως καταλάβατε και από το intro, να κατατάξει τους 18 studio δίσκους των Θεών, χωρίς να διεκδικεί φυσικά κανένα αλάθητο, κάποιο θέσφατο, παρά μόνο να καταθέσει την προσωπική του άποψη.
Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως αυτοί οι 18 δίσκοι είναι η καλύτερη απόδειξη για το γεγονός πως οι Judas Priest, είναι από τις μπάντες μετρημένες στα δάκτυλα ενός χεριού που έχουν καταφέρει να κάνουν κυκλοφορίες που έχουν η καθεμιά της, μία ξεχωριστή και αυτόνομη οντότητα.
Stained Class (1978) Ένας δίσκος πραγματικός σταθμός στην ιστορία του heavy metal. Μέσα στην εποχή της “πανκίλας”, η μοναδική μπάντα που είχε σχέση με τον πρώιμο όρο του βαρύ μετάλλου και έβγαλε δίσκο ήταν οι Judas Priest. Και τι δίσκος ήταν αυτός…Stripped down εντελώς από ύφη και επιρροές σε σχέση με τους προκατόχους του, ο 4ος studio δίσκος της μπάντας όρισε για τα καλά πως πρέπει να είναι ένα heavy metal album. Σκεφτείτε μόνο να είστε πίσω στο 1978, να γυρνάτε από το δισκάδικο με αυτό το βινύλιο και την ώρα της αλήθειας όταν η βελόνα αρχίζει να γυρνάει επάνω του, εξαπολύοντας τα 43 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα της διάρκειας του. Από την λύσσα του original painkiller, “Exciter” ως και το “Heroes End”, με ενδιάμεσες στάσεις στα “White Heat Red Hot”, “Invader”, “Savage”, “Beyond The Realms Of Death” και “Saints In Hell”.
Defenders Of The Faith (1984) Υπερασπιστές της Πίστης. Ένας όρος που φυσικά πρόκειται για έναν καθαρά Αγγλικό όρο, αλλά ταιριάζει γάντι στην στάση των Judas Priest όλα τα αυτά τα χρόνια της ύπαρξης τους, καθώς πάντοτε δήλωναν μια ξεκάθαρα heavy metal μπάντα, ακόμα και σε χρονικές περιόδους που έκανε τζιζ να λέγεται. Χάρη σε τέτοιους δίσκους η Αγγλία και το Ηνωμένο Βασίλειο μπορεί να λέει ότι το heavy metal έχει σπίτι και πως ποτέ δεν έφυγε από εκεί, σε αντίθεση με το Παγκόσμιο Κύπελλο και το ποδόσφαιρο. Εδώ οι Priest παραδίδουν έναν δίσκαρο που ισοπεδώνει τα πάντα στο διάβα του και περιέχει όλες τις πλευρές τους ως τότε σε τέλεια ισορροπία. Πολύ απλά εδώ, οι metal gods φτύνουν φλόγες και καβαλούν το σύμπαν και χαράσουν για άλλη μια φορά τον δρόμο. Tέλος, αξίζει να σημειωθεί πως είναι ο μοναδικός δίσκος της μπάντας που όλα του τα κομμάτια έχουν παιχθεί σε περιοδεία από το 1984 ως και το 2008, με το τελευταίο που δεν είχε παιχθεί ως τότε να είναι το έπος “Eat me Alive”.
Sad Wings Of Destiny (1976) Μπορεί οι Black Sabbath να είναι αυτοί που άνοιξαν τις πόρτες για το heavy metal, αλλά αυτός ο δίσκος είναι τόσο μεγαλειώδης, περιπετειώδης και υπερκλασικός, που πολύ απλά μπορεί να θεωρηθεί η πρώτη αμιγώς heavy metal κυκλοφορία, θέτοντας τα θεμέλια για την συνέχεια. Τι να πει κάποιος εδώ; Να πει για το ανεπανάληπτο βαρύ έπος που ακούει στο όνομα “Victim Of Changes”; Να πει για το ηχητικό βικτωριανό μεταλικό θρίλερ “Ripper”, να πει για το δικό τους take στο “Child In Time”, το έπος “Dreamer-Deceiver”; Για το “Tyrant” ή τον τελικό προορισμό στο “Island Of Domination”, όντας αιχμάλωτοι σε όλη την διάρκεια του δίσκου; Ρητορικές οι ερωτήσεις…
Screaming For Vengeance (1982) Δεν ξέρω ποιον θέλανε να εκδικηθούν οι Priest, αλλά αυτός ο δίσκος ήταν αυτός που άνοιξε διάπλατα την αγορά των Η.Π.Α. για αυτούς, μετατρέποντας τους στην εκεί αγορά ως το απόλυτο heavy metal act σε κατάμεστες αρένες και όχι άδικα. Βλέπετε μιλάμε για καθαρό ατόφιο ατσάλι με τον Hellion στο εξώφυλλο να προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει πριν καν παιχθεί ο δίσκος και βρίσκεσαι στο τέλος αφού τα έχεις δώσει όλα και έχεις περάσει όλη την διακύμανση από χρωμάτων, αισθημάτων και πόρωσης, να αναφωνείς «Nαι ρε! Πιστεύω ότι είστε τα παιδιά του διάολα!»
Sin After Sin (1977) Αμαρτία στην Αμαρτία…και εγώ αιώνιος και αμετανόητος αμαρτωλός. Φωνάξτε τον Ιερέα του Ιούδα, πριν έρθει ο “Starbreaker” και μυρίσουμε το “Last Rose Of The Summer”. O κατάλληλος διάδοχος για το “Sad Wings Of Destiny”. Εδώ οι Priest συνεχίζουν την πορεία τους ορίζοντας με σταθερά βήματα τον σκληρό ήχο με αποκορύφωμα το “Dissident Aggressor”…και αν έχετε αμφιβολία ρωτήστε τους Slayer να σας πουν το γιατί…
Painkiller (1990) Πονοφονιάς ο ένας και μοναδικός. Βέβαια, συχνά είναι ο δίσκος του «φασαίου» τύπου με τους Priest, παρέα με μια mix tape (ή συλλογή mp3) με το «μπρεϊκιδελό», το “Living After Midnight” και στο τσακίρ κέφι για «συναίσθημα» το “Angel…” Όμως, αυτά δεν έχουν και καμιά ιδιαίτερη σημασία. Ο δίσκος απλά θερίζει κεφάλια και οι Priest μαζί του έκαναν αυτό που έπρεπε. Τον έβγαλαν από το σύστημα τους, τον ηχογράφησαν με λύσσα (που ίσως οφείλεται ως attitude και στα όσα τράβηξαν με την γνωστή υπόθεση με τα δικαστήρια για τα subliminal messages) και δεν τον επανέλαβαν. Δεν το χρειάζονται άλλωστε. Εν κατακλείδι, μιλάμε για πραγματικό “Metal Meltdown” και όπως λέει και ο λαός, τα πολλά λόγια είναι φτώχια.
Nostradamus (2008) Ίσως παραξενευτούν πολλοί που το “Nostradamus” είναι τόσο ψηλά στην λίστα μου, αλλά ο γράφων είναι της άποψης πως οι Judas Priest είναι η πιο πολυδιάστατη μπάντα του ιδιώματος σε κυκλοφορίες. Μπορεί έτσι και αλλιώς οι δίσκοι τους να ήταν και να είναι πάντα ξεχωριστές οντότητες, αλλά εδώ το πήγαν ακόμα παραπέρα. Με δυο αράδες, αν ο John Williams και ο Hans Zimmer ήθελαν να κάνουν ένα φιλμικό οπεράτικο μεταλικό σάουντρακ, τότε πολύ απλά θα έπαιρναν μαθήματα από τους Priest.
Firepower (2018) Εν έτει 2018 παρακαλώ, οι Priest κυκλοφόρησαν έναν από τους καλύτερους δίσκους που έχουν κάνει ποτέ τους. Η δημιουργική φαρέτρα τους από ατόφιο heavy metal το οποίο «ζει στο τώρα» παραμένει γεμάτη. Πραγματική δύναμη πυρός με κομμάτια που ήδη έχουν μεστώσει στην συνείδηση των ατόφιων fan της μπάντας. Εν κατακλείδι και πάρα πολύ απλά, το “Firepower” είναι ένας δίσκος στον οποίο υπάρχουν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τη μοναδική ηχητική ταυτότητα των Judas Priest μέσα στις δεκαετίες, φτιαγμένα και μαγειρεμένα με τέτοιο τρόπο που ακούγονται φρέσκα, γεμάτα ζωή και relevant για το 2018 για μια μπάντα που δισκογραφεί από το 1974.
British Steel (1980) Καλύτερο ξεκίνημα στην δεκαετία του ’80 δεν θα μπορούσαν να κάνουν οι Priest. Ένας δίσκος ογκόλιθος στην δισκογραφία τους που επηρέασε και όσους εμφανίστηκαν ακριβώς εκείνη την νέα για τότε δεκαετία και όχι μόνο. Album το οποίο τους εδραίωσε για τα καλά στη κορυφή. “Rapid Fire”, “Metal Gods”, “Rage”, “Steeler”, “Breaking The Law”, “Living After Midnight”. Σκέτο ξυράφι!
Turbo (1986) Ένα προσωπικό αγαπημένο και ας είναι ίσως ο πιο παρεξηγημένος Priest στην συνείδηση αρκετών σε μέσο όρο. Για εμένα είναι ο απόλυτος feel good δίσκος της μπάντας και όποιος έχει βρεθεί σε συναυλία Priest γνωρίζει από πρώτο χέρι τον χαμό που γίνεται στο τέρμα «πουτανιάρικο» “Turbo Lover” που ανοίγει τον δίσκο. Από εκεί και πέρα, το “Locked In” συνεχίζει την συνταγή, ενώ το “Out In The Cold” είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια κατ’ εμέ που έχουν γράψει οι Priest σε αυτό το ύφος. Όσο για το “Reckless” έπρεπε να το είχαν δώσει για το soundtrack του “Top Gun”, αλλά δυστυχώς δεν…
Angel Of Retribution (2005) Aπό τα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του album, το πρώτο πράμα που αναφωνείς είναι το «επιτέλους σπίτι». Επιστροφή του αδιαμφισβήτητου metal god, Rob Halford στη μπάντα και το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά δυνατό. To “Deal With The Devil” επετεύχθη και επειδή πολύ απλά μερικά πράγματα είναι “Worth Fighting For”, οι Priest σήκωσαν για άλλη μια φορά το λάβαρο του ατόφιου heavy metal, δείχνοντας πως “when They Don The Leather, Nothing can stop them, they can’t be tamed”.
Ram It Down (1988) Το “Turbo” και το “Ram It Down”, αρχικά προοριζόντουσαν να κυκλοφορήσουν ως διπλό album με την ονομασία “Twin Turbos”, για διάφορους λόγους, μεταξύ αυτού και του κόστους για την Columbia, έγιναν δύο διαφορετικές κυκλοφορίες. Εδώ οι Priest επιστρέφουν σε πιο σκληρές φόρμες και δείχνουν που ακριβώς θα πάει το πράγμα στην επόμενη κυκλοφορία τους, όπως είχαν δείξει με το “Sin After Sin” για παράδειγμα. Το ομώνυμο κομμάτι είναι ένα μουσικό ολοκαύτωμα με τους Tipton και Downing να ηχογραφούν ίσως την κορυφαία «μονομαχία» τους. Παρά τα προβλήματα με την θέση του drummer και τα λοιπά γνωστά, δίσκος που περιέχει έπη όπως το “Blood Red Skies” και το “Hard As Iron”, δεν γίνεται να περάσει απαρατήρητος…
Redeemer Of Souls (2014) Πρώτος δίσκος με τον Richie Faulkner στην μπάντα και ο «μικρός» ήταν το απαραίτητο καύσιμο για τους υπόλοιπους με το αποτέλεσμα να δικαιώνει όσους έλεγαν πως ο Richie, είναι ότι καλύτερο τους έτυχε μετά τον Scott Travis πίσω στο 1990. Κομμάτια δυναμίτες, ειδικά σε live setting όπως το “Halls Of Valhala” και “Dragonaut” και κομμάτια σαν το “Battle Cry”, αλλά και το “Cold Blooded” και το ανθεμικό “Going Down In Flames”, τα λένε όλα.
Jugulator (1997) Η επιστροφή των Priest στην δράση, μετά την αποχώρηση του Rob Halford. Mε αντικαταστάτη στο μικρόφωνο το παιδί «θαύμα» από το Akron του Ohio, Tim Owens. Εξαιρετική φωνή ο τότε νεαρός και ταίριαξε γάντι στην ηχητική κατεύθυνση του συγκεκριμένου δίσκου. Εδώ οι Priest πάντα σε συγχρονισμό με το τι γίνεται στο metal τοπίο, κυκλοφορούν την δικιά τους «μοντερνιά», με το αποτέλεσμα τότε να γίνεται δεκτό με πάρα πολλές μικτές αντιδράσεις. Πλέον με δυόμιση δεκαετίες ήδη στη πλάτη του, πολλές γνώμες και αντιδράσεις άλλαξαν και είναι ένας δίσκος που αξίζει να ακούσει κάποιος και να δει μια ακόμα πλευρά των πολυδιάστατων Priest.
Killing Machine (1978) Δεύτερος δίσκος μέσα στον ίδιο χρόνο για τους metal gods, με διαφορετική προσέγγιση και κομμάτια που ακόμα και σήμερα είναι αγαπημένα, όπως το “Hell Bent For Leather”, το “Running Wild” κτλ. Βρίσκεται χαμηλά όχι επειδή δεν είναι καλός, αλλά επειδή πραγματικά είναι μεγάλη σπαζοκεφαλιά να τον κατατάξεις πιο ψηλά, μιας και είναι με το ένα πόδι στα 70’s και με το άλλο στη νέα τότε δεκαετία του ’80 που ερχόταν. Βέβαια χωρίς αυτόν, δεν θα ερχόταν το “British Steel”
Point Of Entry (1981) Ο διάδοχος του “British Steel”, ήταν μια ακόμα έκπληξη από τους Priest, μιας και εδώ δοκίμασαν την τύχη τους (και με τη πίεση της Columbia) για μια πιο friendly προσέγγιση, με τα αποτελέσματα να μην τους δικαιώνουν και ιδιαίτερα. Αλλά με κομμάτια όπως το “Heading Out On The Highway”, το “Hot Rockin'” και το αγαπημένο “Desert Plains” (που παίχθηκε στο 3ο ημίχρονο της περιοδείας του 2015 με τον γράφων να λιώνει πάνω στο κάγκελο), έχει σίγουρα τις στιγμές του, αλλά μέχρι εκεί.
Rocka Rolla (1974) Ντεμπούτο για τους Judas Priest που δουλεύουν ακόμα την ηχητική τους ταυτότητα, ενώ πατάνε στα χνάρια των επιρροών τους. Αξίζει να τον ακούσει κάποιος για να καταλάβει τις ρίζες της μπάντας και σίγουρα θα βρει κομμάτια να του κεντρίσουν το ενδιαφέρον. Highlight για τον γράφων, το “Never Satisfied” του οποίου τη βαρύτητα απευθείας από τα Midlands και το Birmingham, θα ζήλευαν πολλοί ακόμα και σήμερα.
Demolition (2001) Ο 2ος δίσκος με τον Tim Owens στα φωνητικά είναι αυτός που κλείνει αυτό το προσωπικό ranking και δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να το βάλω σε άλλη θέση. Το ξένισμα που προκάλεσε το “Jugulator”, οδήγησε τους Priest σε αυτή τη κυκλοφορία που είναι κατώτερη του προκατόχου του. Παρά την προσπάθεια να μπει στα συστατικά λίγη παραπάνω Priest κλασική ταυτότητα και να παντρευτεί με τις μοντερνιές των καιρών το αποτέλεσμα δεν καταλήγει σε καμία ισορροπία, αν και έχει κάποιες στιγμές. Τουλάχιστον, ήταν ο δίσκος που έβαλε τελεία σε εκείνη την περίοδο των Priest και ξεκίνησε τις διαδικασίες για την επιστροφή του αδιαμφισβήτητου metal god. Όλα άλλωστε έχουν μια αφορμή…
