Η στιγμή είχε φτάσει που θα απολαμβάναμε ζωντανά για πρώτη φορά στη χώρα μας τον Jon Allen, όπως και η στιγμή που θα έμπαινα πρώτη φορά μετά από τόσα “συναυλιακά” χρόνια στον Σταυρό του Νότου. Μια μουσική σκηνή με όλη τη σημασία της λέξης, ζεστός χώρος έτοιμος να υποδεχτεί τον καλλιτέχνη/ερμηνευτή που θα βρεθεί εκεί και με την δυνατότητα της διαδραστικής εμπειρίας ενός live μιας και η απόσταση από τη μπάντα ήταν κυριολεκτικά μια ανάσα. Ο ήχος εξαιρετικός, σωστά δουλεμένος και διανεμημένος στο χώρο, κάτι που ομολογώ πως το περίμενα. Άρα όλες οι συνθήκες για μια άρτια εμφάνιση της μπάντας του Jon Allen ήταν εκεί.
Ανταπόκριση: Τάσος Καρράς / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (περισσότερες εδώ)
Με μια μικρή καθυστέρηση και με τον κόσμο να είναι αρκετός, αλλά να μην έχει γεμίσει τον χώρο είναι η αλήθεια, έκανε την εμφάνιση του ο Jon και η μουσική του ομάδα απαρτιζόμενη από ένα μπάσο άλλη μια κιθάρα και έναν drummer. Σχετικά με την μικρή προσέλευση του κόσμου μπορώ να πω πως και μας ξάφνιασε, αλλά και με απογοήτευσε προσωπικά μιας και εκτιμώ αρκετά τον συγκεκριμένο τραγουδοποιό, πράγμα, βέβαια, που δεν έδειξε να πτοεί τον ίδιο τον καλλιτέχνη ανεβαίνοντας στη σκηνή χαμογελαστός και έτοιμος να μας δώσει απλόχερα μια όμορφη μουσική παράσταση.
Ξεκινώντας με το “Night and Day” και ζεσταίνοντας μας με την δυνατή φωνή του ξεκίνησε μια όμορφη φθινοπωρινή βραδιά που κατάφερε σίγουρα να μας κερδίσει και να μας ταξιδέψει μέσα από τις μουσικές του ιστορίες. Με τον ίδιο να μας ομολογεί πως είχε καιρό να παίξει παρέα με την μπάντα του, και όντως να δείχνουν όλοι μαζί ένα δεμένο σύνολο και να το διασκεδάζουν για τα καλά καταφέρνοντας να παρασύρουν και τον κόσμο σε όλο αυτό, ερχόμενος από μια περιοδεία με την γιγάντια μουσική μορφή της Dionne Warwick, όπου και άνοιγε μόνος του τα live της ακουστικά. Στα ατού της εμφάνισης του και ο υπέροχος φωτισμός όπως και όπου έπρεπε, ακολουθώντας τον ουσιαστικά από τα πλήκτρα στην κιθάρα και πάλι πίσω. Στα highlights της συναυλίας τα “Keep On Walking”, “Stay” και φυσικά το “Jonah’s Whale” παρότι βρισκόταν καθιστός στα πλήκτρα έτσι ώστε να μπορέσει να αναπαραγάγει τους ήχους των πνευστών που δεν υπήρχαν σε φυσική μορφή επάνω στην σκηνή. Συγκίνηση ακολούθησε και με τα “It’s just the end of the world”, “Blue Flame” και “Waking Dream”, χωρίς να λείπουν βέβαια και οι πιο funk στιγμές με τον κόσμο να συνοδεύει χορευτικά στο “Happy Now” όπως και στο κλείσιμο της βραδιάς με μια εκστατική εκτέλεση του “Dead Man’s Suit” πριν βέβαια το πρώτο hit που έκανε ποτέ το “In Your Light”. Δεν άργησε να επιστρέψει για encore με τον ίδιο να μας λέει πως ίσως και να είναι η πιο γρήγορη επιστροφή του στην σκηνή. Αρχικά με την μπάντα και ερμηνεύοντας το “Get What’s Mine” ιδανικό funk/soul κομμάτι για να παρουσιάσει τους μουσικούς του και σίγουρα να φανεί και η αγάπη του κιθαρίστα του στον μεγάλο Rory Gallagher που σίγουρα έχει μελετήσει για τα καλά. Εν συνεχεία μοναχικό κλείσιμο για τον Jon στο “Last Orders” και την τρυφερή ιστορία που μας αποκάλυψε ότι κρύβει μιας και το είχε γράψει στην Σλοβακία που είχε πάει σε ένα γάμο και “έτυχε” να κουβαλάει την κιθάρα μαζί του. Αμέσως μετά πήρε θέση για να υπογράψει αυτόγραφα, cd και για να καταφέρει και να τα πουλήσει, όπως είπε και ο ίδιος αστειευόμενος, στην είσοδο.
Εν κατακλείδι, μια όμορφη βραδιά στον Σταυρό του Νότου για όσους επέλεξαν να δουν ζωντανά τον κ. Jon Allen. Μια πολύ καλή εμφάνιση από την ίδιο και την μπάντα του που σίγουρα σε κέρδιζε με την όρεξη να προσφέρει ότι καλύτερο μπορούσε, καθώς και δημιουργώντας μια ζεστή ατμόσφαιρα σαν να βρισκόμασταν σε μια pub, με το κομμάτι της αλληλεπίδρασης με τον κόσμο να είναι έντονο, όπως και τα συναισθήματα που κατάφερνε να σου μεταδώσει στο μέγιστο βαθμό. Hope to see you soon Jon.