Γνωστό λίγο-πολύ σε όλους είναι πως ο John Cale ήξερε ανέκαθεν να αγνοεί τις υπάρχουσες νόρμες και να εκφράζεται με τον δικό του τρόπο. Αυτό άλλωστε το είχε αποδείξει μαζί με τους Velvet Underground και την “μπανάνα”. Ωστόσο ο Cale παρά την βαριά του ιστορία, την τεράστια δισκογραφία, τις αναρίθμητες συνεργασίες του καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του, αλλά και τα 80 του χρόνια συνεχίζει ακούραστος να δισκογραφεί και να εκπλήσσει θετικά τον ακροατή. Αυτό κάνει και στον νέο του δίσκο “Mercy”.
Το βασικό concept του “Mercy” είναι ο θάνατος, τον οποίο ο John Cale αντίκρυσε σε πολλούς παλιούς φίλους και συνεργάτες του ειδικά τα τελευταία χρόνια, ενώ εξίσου μεγάλο αντίκτυπο στο όλο concept είχαν τα γεγονότα που διαμόρφωσαν το δυστοπικό σκηνικό (Brexit, κλιματική αλλαγή, πανδημία κλπ).
Ο μινιμαλισμός και η ηλεκτρονική κατεύθυνση που ακολουθεί ο Cale σε κερδίζουν με το καλημέρα και το ατμοσφαιρικό ομώνυμο τραγούδι στο οποίο δέχεται την βοήθεια της Laurel Halo και που αποτυπώνει τη δυστοπία του παρόντος μέσω των στίχων του (Lives do matter/Lives don’t matter. Nothing, nothing at all/Days and days were spent in anger). Το ίδιο μεγάλη είναι η συμβολή του Actress στο σκοτεινό “Marilyn Monroe’s Legs (Beauty Elsewhere)”, όπως και των Animal Collective στο “Everlasting Days”. Η Nico δίνει το παρόν έστω και νοερά στο “Moonstruck (Nico’s Song)” έναν πεντάλεπτο φόρο τιμής στην πρώην συνεργάτιδα του Cale και των Velvet Underground (You’re a moonstruck junkie lady, staring at your feet/Breathing words into an envelope. To be opened on your death/And miles and miles).
Μέσα στον δίσκο ξεχωρίζει μεταξύ άλλων η συνεργασία του Cale με τους Βρετανούς Fat White Family στο “The Legal Status Of Ice”,όπως και το “Not The End Of The World” που στιχουργικά δίνει έναν πιο αισιόδοξο τόνο. Γενικότερα η ηχητική κατεύθυνση του δίσκου κινείται προς το trip hop, ambient με μελωδίες που σε διάρκεια φτάνουν τα πέντε με επτά λεπτά και κερδίζουν τον ακροατή, άλλοτε με ευκολία και άλλοτε με μια σειρά διαδοχικών ακροάσεων. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το συνθετικό χάρισμα του John Cale που έμεινε αναλλοίωτο στο χρόνο.
Είναι από μόνο του ευχάριστο το γεγονός ότι ένας μουσικός σαν τον John Cale παραμένει ενεργός παρά την πλούσια ιστορία του, αλλά ακόμη πιο ευχάριστο ότι κρατάει ανοιχτές τις κεραίες του σε σύγχρονους ήχους και προσαρμόζεται επιτυχώς εκτονώνοντας έτσι τις στιχουργικές του ανησυχίες που είναι βγαλμένες από τα γεγονότα του σήμερα. Καθόλου λίγο για έναν μουσικό όπου στα 60’s του αρκούσε ένας και μόνο δίσκος για να ανοίξει δρόμους στη μουσική.
