Το περασμένο Σάββατο άμα κοίταζε κάποιος τον συναυλιακό χάρτη της Αθηνάς, θα μπορούσε εύκολα να πει ότι επανήλθαμε στις προ-Covid εποχές. Σε όποιο stage της αθηναϊκής σκηνής και να κοίταζε κανείς υπήρχαν πολλοί πειρασμοί, αλλά προσωπικά με κέρδισε οριακά η πρώτη εμφάνιση του Βρετανού Jake Bugg στη χώρα μας. Φτάνοντας στο Παλιό Αμαξοστάσιο του Ο.Σ.Υ. θα συνειδητοποιήσω ότι είναι ένας χώρος που πραγματικά είναι κρίμα να μη χρησιμοποιείται πιο συχνά για συναυλίες και το στήσιμο που υπήρχε για την βραδιά τον έκανε ακόμα πιο εντυπωσιακό.
Ανταπόκριση / Φωτογραφίες: Αργύρης Λιόσης (πλήρες photo report εδώ)
Πίσω στο θέμα μας όμως και κάπου εδώ να ομολογήσω ότι πέρα απ’ τον Jake Bugg, ένας λόγος που με έκανε να κατευθυνθώ προς το Γκάζι το βράδυ του Σαββάτου ήταν και η περιέργεια μου να δω τους newcomers στη μουσική σκηνή της Αθήνας, Royal Arch. Ακριβώς στην ώρα τους όπως έλεγε το timeline θα ανέβουν στη σκηνή και όποιος δεν τους είχε ξαναδεί θα καταλάβει ότι πρόκειται για πέντε, επιτρέψτε μου τη έκφραση, πιτσιρίκια που δεν έχουν τίποτα να φοβηθούν και ήρθαν να κάνουν αυτό που αγαπάνε.
Με δυο δυνατά singles στις αποσκευές τους και μόλις ένα live ως παράσημο θα παρουσιάσουν ένα πολύ δεμένο σύνολο που παρόλο τη θεωρητική έλλειψη πείρας πάνω στη σκηνή δεν εμφανίζει κανένα σημάδι άγχους στο performance τους. Θα κλείσουν την εμφάνιση τους με το πρώτο τους single “La Nuit” κατά τη διάρκεια του οποίου κατάφεραν μεγάλο μέρος του κοινού να ανάψει τους φακούς στα κινητά δημιουργώντας μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα.
Μετά από ένα γρήγορο change over και χωρίς κάποια ιδιαίτερη καθυστέρηση είχε έρθει η ώρα του Jake Bugg και της μπάντας του να ανέβουν στη σκηνή. Η αρχή θα γίνει δυναμικά με το “Lost” απ’ τον τελευταίο δίσκο του Saturday Night Sunday Morning, ο οποίος είχε μια πιο pop διάθεση, άλλα ομολογουμένως η live απόδοση του κομματιού έχει μια άλλη δυναμική. Το set του Βρετανού θα εξερευνήσει σχεδόν όλη τη δισκογραφία του με τον μόνο δίσκο που να λείπει να είναι το On My One του 2016 (για μένα λανθασμένα καθώς είχε αρκετά αξιόλογα κομμάτια).
Όπως ήταν αναμενόμενο τα κομμάτια με τη μεγαλύτερη απήχηση στο κοινό, και προσωπικά highlights, ήταν τα “Two Fingers” και “Lightning Bolt” φέρνοντας ένα κύμα νοσταλγίας που μας οδήγησε 10 χρόνια πίσω στο ντεμπούτο του Jake Bugg, που τότε ως ένα 18χρονο παιδί απ το Nottingham ήταν το next big thing στην Αγγλία.
Μπορεί θεωρητικά οι εποχές που θεωρούταν κορυφαίο όνομα να έχουν περάσει άλλα ο Jake και η μπάντα του βρίσκονταν σε εξαιρετική φόρμα και δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποιος στο χώρο το βράδυ του Σαββάτου που έφυγε απογοητευμένος πράγμα που με έκανε να καταλήξω ότι μάλλον ήταν μακράν το πιο value for money event που θα μπορούσε να παρευρεθεί κάποιος εκείνη τη μέρα.
