Oι Iron Maiden επέστρεψαν λοιπόν στην Αθήνα μετά από 4 χρόνια, στη μεγαλύτερη συναυλία που έχουν δώσει ποτέ στη χώρα μας. Εκτιμήσεις για το πλήθος δε θα κάνω, όσοι βρεθήκατε χτες εκεί, έχετε εικόνα. Μία από τις μεγαλύτερες συναυλίες ever στη χώρα μας εικάζω εγώ, χωρίς να είμαι και απόλυτος. Πάμε λοιπόν να δούμε τι συνέβη χτες στην Καλογρέζα.
Ανταπόκριση: Άρης Ζαρκαδάκης, Γιώργος Κρίκος / Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος (πλήρες photo report εδώ)
LORD OF THE LOST
Οι Lord of the Lost, ακριβείς στην ώρα τους, εμφανίστηκαν στη σκηνή στις 18:30. Με πολλή ενέργεια άρχισαν το set τους το οποίο στήριξαν στους τρεις τελευταίους τους δίσκους (Judas, Thornstar, Empyrean) καθώς και στο Die Tomorrow του 2012. Ο πολύ καλός ήχος, η πολλή ένταση και περίσσεια διάθεση από τη μπάντα ήταν αρκετά για να αποσπάσουν το χειροκρότημα του κόσμου αλλά όχι όμως για τον ξεσηκώσει. Σε αυτό δεν βοήθησε και το gothic metal τους που έμοιαζε λίγο παράταιρο με το είδος των Airbourne και Iron Maiden. Παρ’ όλα αυτά, ήταν μια πολύ καλή πρώτη γνωριμία και πιστεύω στο μέλλον αν ξανά έρθουν και παίξουν σε κάποιον κλειστό χώρο θα περάσουν ακόμα καλύτερα και αυτοί και το κοινό. (Γ.Κ.)
AIRBOURNE
Όταν το 95% του κόσμου έχει έρθει για τους headliners και πιθανότατα αγνοεί και την ύπαρξη σου, είναι πολύ δύσκολο να βγεις με την ντάλα στο κεφάλι και τους 35 βαθμούς και να βρεις ανταπόκριση από το κοινό. Παρόλα αυτά, οι Αυστραλοί hard rockers, πνευματικά παιδιά των AC/DC, τα κατάφεραν όσο καλύτερα γινόταν.
Οι Airbourne δεν είναι μικρή μπάντα, απλά όλο το στήσιμο σε τέτοιες περιοδείες, από τη σκηνή μέχρι τον ήχο, τα πάντα, είναι όπως χρειάζεται να είναι για τους headliners, και οι από κάτω αδικούνται. 45-50 λεπτά αλώνισαν τη σκηνή, ο frontman, Joel O’Keeffe, βούτηξε μέσα στον κόσμο, έπαιξαν 8-9 από τα πιο γνωστά τους κομμάτια, μεταξύ αυτών και τα Back in the Game και Runnin’ Wild και άφησαν μια πολύ ευχάριστη εντύπωση σε όσους από εμάς θέλαμε να δούμε και τα υπόλοιπα acts και δεν κάναμε πηγαδάκια συζητώντας εν έτει 2022 για το αν οι Maiden θα παίξουν το Alexander the Great. Νισάφι. (Α.Ζ.)
IRON MAIDEN
Θα ξεκινήσω ανάποδα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο από αυτό που όλοι περιμέναμε. Ένα υπέροχο show από τη μεγαλύτερη και πιο iconic heavy metal μπάντα όλων των εποχών. Δε ξέρω για πόσο ακόμα θα είμαστε τυχεροί να τους απολαμβάνουμε on the road.
Το setlist της περιοδείας ήταν γνωστό από καιρό. Στα τρία πρώτα κομμάτια από το πρόσφατο “Senjutsu” δεν μπορείς να πεις ότι έγινε και ο κακός χαμός. Με τον Dickinson να ψιλοπειράζει τον κόσμο πριν από το The Writing on the Wall: “Alexander the Great…didn’t see the writing on the wall”. Εμένα προσωπικά μου φάνηκε πολύ αστείο παιδιά. Nα με συμπαθάτε. Aκολούθησαν παλαιότερα κομμάτια της τεράστιας δισκογραφίας των Irons, με τα ανάλογα sing alongs από τον κόσμο, και τη νύχτα να γίνεται μέρα από τα καπνογόνα στα Fear of the Dark και Hallowed be thy Name. Και τον κόσμο να ακούγεται μέχρι το σπίτι μου στη Ριζούπολη, όπως όταν έχει αγώνα CL στο ΟΑΚΑ.
Και κάπου εκεί κάποιος καθυστερημένος, την ώρα που ξεκινάει το The Number of the Beast, ανάβει καπνογόνο κάτω από τη μούρη του Βρασίδα και γίνεται ο κακός χαμός. Greek cocksucker και fuckin’ cunt νομίζω έπιασαν οι κεραίες μου, αλλά οι απόψεις διίστανται, “δε μπορώ να τραγουδήσω”…κάτι τελοσπάντων… Ο Dickinson πάει backstage για μερικά δευτερόλεπτα όσο η μπάντα παίζει την εισαγωγή σε λούπα και όταν ξαναβγαίνει αλλού βρισκόταν ο Dickinson και αλλού η μπάντα. Αυτά συνέβησαν. Σχόλιο δε θα κάνω εδώ. Αργότερα σε ξεχωριστό κείμενο. Χωρίς ακόμα να έχουν ηρεμήσει εντελώς τα πράγματα παίζουν και το Iron Maiden, και η πρώτη καληνύχτα.
Στο encore ξαναγίνεται η νύχτα μέρα, The Trooper, Clansman (τα Freedom ακούστηκαν μέχρι τα Highlands) και Run to the Hills. Και κλείσιμο με το Aces High και το Spitfire να αιωρείται πάνω από τη μπάντα. Εντυπωσιακό to say the least.
Επανέρχομαι στην αρχή του κειμένου. Η μπάντα παιδιά μια χαρά μου φάνηκε. Δεν είναι και 1984 και World Slavery Tour. 63 πατημένα ο Βρασίδας και πάει πάνω κάτω σαν το κατσίκι. Μην γκρινιάζετε. 66 ο Καπετάνιος και το λύσσαξε το μπάσο του. Και είναι metal, δεν είναι Joan Baez. To show ήταν αυτό που αρμόζει στην ιστορία αυτού του συγκροτήματος. Αν κάτι δεν ήταν όπως πρέπει είναι οι βλαμμένοι που νομίζουν ότι παρακολουθούν Ολυμπιακό-Παναθηναϊκό, αλλά σας είπα, αυτά θα τα θίξω, λίγο αργότερα, εντός της ημέρας. Up the Irons! (Α.Ζ.)